Υπάρχει δίλημμα μεταξύ υγείας και ιδιωτικότητας; 

Η πανδημία του κορωνοϊού έχει δημιουργήσει καταστάσεις «εκτάκτου ανάγκης» σε όλο τον πλανήτη. Και αυτή η «έκτακτη ανάγκη» δεν υπονομεύει μόνο τη λειτουργία της Δημοκρατίας, με τις τηλεδιασκέψεις, την αναστολή λειτουργίας  Κοινοβουλίων, την διακυβέρνηση μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου κ.α., αλλά και τα ίδια τα ατομικά μας δικαιώματα, αλλά και τις ελευθερίες, έτσι όπως τις γνωρίσαμε και τις κατέκτησαν –συχνά με αίμα- οι προηγούμενες γενιές για να τις χαιρόμαστε εμείς.
Ο κορωνοϊός κάποια στιγμή θα φύγει, αλλά όπως έγραψε πρόσφατα και ο γνωστός ισραηλινός ιστορικός και στοχαστής Γιουβάλ Νώε Χαράρι στους Financial Times, «οι επιλογές που κάνουμε τώρα θα αλλάξουν τις ζωές μας για τα επόμενα χρόνια». 

Ο λόγος, φυσικά, για το δίλημμα που τεχνητά μπαίνει στη ζωή μας: υγεία ή ιδιωτικότητα; Ή, αλλιώς: υγεία ή ατομικά δικαιώματα; 

Ήδη από τις προηγούμενες ημέρες, η κυβέρνηση φρόντισε με το αφήγημα περί «ανεύθυνων» που «βγαίνουν για βόλτα διακινδυνεύοντας την εξάπλωση της πανδημίας» να ρίξει το βάρος της ευθύνης για την ανάσχεση του κορωνοϊού σε καθέναν και καθεμία από εμάς: με το πρόσχημα –ή την επίκληση- της διαφύλαξης της δημόσιας Υγείας, ζούμε σε καταστάσεις που σε άλλες συνθήκες δε θα ανεχόμαστε ποτέ στο παρελθόν: τώρα, για παράδειγμα, συνηθίσαμε να μας ελέγχουν σε κάθε γωνία αστυνομικοί για να διαπιστώσουν αν έχουμε… λόγο σοβαρό να βγούμε από το σπίτι. Συνηθίσαμε να περνούν «βροχή» από τη Βουλή διάφορες ΠΝΠ, χωρίς καν συζήτηση. Συνηθίσαμε την εικόνα αστυνομικών να θερμομετρούν ανθρώπους. Συνηθίσαμε τις αναλύσεις για τις θερμικές κάμερες. Συνηθίσαμε την απάρνηση της κοινωνικότητας και την διεξαγωγή μαθημάτων σε δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια και πανεπιστήμια μέσω «τηλεδιάσκεψης». Όπου ο καθένας και η καθεμία, έχει να κάνει μόνο με μία οθόνη. 

Στο όνομα της δημόσιας υγείας και της ανάσχεσης του κορωνοϊού, συνηθίσαμε πολλά. Και θα μπορούσαμε να συνηθίσουμε ακόμη περισσότερα: για παράδειγμα, από χθες διάφοροι σχεδόν «πανηγυρίζουν» επειδή έκλεισε η νέα παραλία Θεσσαλονίκης. Ή, άραγε, πόσοι θα διαφωνούσαν με την ιδέα να φορέσουμε όλοι ένα βιομετρικό βραχιόλι για να ξέρει το κράτος ανά πάσα στιγμή αν έχουμε πυρετό, αν είμαστε άρρωστοι και επίσης αν μετακινούμαστε ή όχι; Βέβαια, το κράτος θα μπορούσε, με αυτό το βραχιόλι, να ξέρει πότε συγκινούμαστε, πότε θυμώνουμε, σε ποιες ιστοσελίδες μπαίνουμε, αλλά και στοιχεία για τις πολιτικές μας προτιμήσεις. 

Και κάπως έτσι, «ανεπαισθήτως», που έλεγε και ο μεγάλος Αλεξανδρινός, θα έχουμε βρεθεί σε ένα κράτος «Μεγάλου Αδελφού». Αλλά για το καλό μας: για να νικήσουμε τον «αόρατο εχθρό» που ακούει στο όνομα «κορωνοϊός»…