Δεν ξερουμε, ούτε θέλουμε ν` ασχοληθούμε με τα εμφανείς πολιτικές σκοπιμότητες ή και «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών», που κρύβει η αναβίωση της συζήτησης, για την κατάσταση της Οικονομίας και τα δημοσιονομικά μεγέθη της χώρας, πριν την ένταξη στο Μνημόνιο.
Ο χρόνος θ` αποκαλύψει, έτσι κι αλλιώς τους βαθύτερους σκοπούς και τις ανομολόγητες προθέσεις. Αναρωτιόμαστε, ωστόσο, αν και κατά πόσο εξυπηρετεί τη χώρα, η επαναφορά μιας τέτοιας επιχειρηματολογίας, στη συγκεκριμένη συγκυρία, όπου οι δανειστές μας βάζουν «το μαχαίρι στο λαιμό». Γιατί η συγκεκριμένη επιχειρηματολογία, δεν «ξεπλένει» μόνο το μοιραίο δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, για τις εγκληματικές επιλογές του, αλλά τους ίδιους τους Δανειστές-εταίρους μας. Είναι οι τελευταίοι, που μέχρι σήμερα επικαλούνται ως «ατράνταχτο επιχείρημα», για να δικαιολογήσουν την εφαρμογή του «δόγματος του σοκ», ότι η Ελλάδα βρισκόταν, περίπου, σε μια «κραιπάλη» σπατάλης και κακοδιαχείρισης, που την είχε καταστήσει «μαύρο πρόβατο» και μοναδικό παράδειγμα «δημοσιονομικού εκτροχιασμού», με αποκορύφωμα το κρίσιμο έτος, 2009. Το κλου της σχετικής ρητορικής ήταν πως… ζούσαμε με δανεικά, λες και υπάρχει κράτος, που δε δανείζεται. Η πραγματικότητα, όπως έχουμε και άλλες φορές καταδείξει, είναι ριζικά διαφορετική και «καταδικαστική» για το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου. Όπως, χαρακτηριστικά, γράφει ο χρηματιστηριακός αναλυτής Πάνος Παναγιώτου, στο βιβλίο του «Το Μεγάλο Κόλπο» (εκδόσεις Λιβάνη): «Η ελληνική κυβέρνηση, που αναδείχθηκε από τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, βρήκε την πιστοληπτική βαθμολογία της Ελλάδας στο Α, τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων κάτω από 4,5% και το Χρηματιστήριο Αθηνών σε φάση ανάρρωσης». Βεβαίως, «η Ελλάδα αντιμετώπιζε μύρια διαρθρωτικά προβλήματα, αλλά, αν δεν την απασχολούσε κάτι, ήταν η έλλειψη εμπιστοσύνης από τις αγορές». Απόδειξη, θα προσθέταμε εμείς, ότι το 2009, η Χώρα διεκπεραίωσε απρόσκοπτα, από τις αγορές, ένα δανειακό πρόγραμμα-μαμούθ, άνω των 50 δις, με προσβάσιμα επιτόκια, ενώ αντίστοιχη δυνατότητα υπήρχε και το 2010, όταν η προσφορά, από τις αγορές, ήταν τριπλάσια της ζήτησης αλλά, για άγνωστο(;) λόγο, η τότε κυβέρνηση δεν την αξιοποίησε. Ισως γι` αυτό ο τότε επικεφαλής του ΟΔΔΗΧ (Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους) Πέτρος Χριστοδούλου, είχε δηλώσει πως «εάν δεν υπήρχε συζήτηση για το ΔΝΤ και τα πακέτα στήριξης, θα είχαμε την ησυχία μας να προχωρήσουμε στις εκδόσεις ομολόγων».
Οσο δε για το ότι η Ελλάδα ήταν η μόνη «αμαρτωλή», να υπενθυμίσουμε ενδεικτικά ότι τον ίδιο χρόνο (2009) το έλλειμμα στην Μεγάλη Βρετανία έφτασε στο 11,4%, στην Ιρλανδία στο 14,4%, στην Ισπανία 11,1% και στην Πορτογαλία 9,3%. Αυτά προς το παρόν….
