Από τα μικρά έως τα μεγάλα, επανέρχεται πάλι το πάγιο – αλλά και πάγια παραγνωριζόμενο – ερώτημα/ζήτημα: ξεκαθαρίζουμε επιτέλους, κάποτε, στην ωραία μας χώρα με τον ζωηρό δημόσιο διάλογο, σαν τι θέλουμε;
Δείτε πώς ξαναπήρε μπρος το θέμα του ανοίγματος των μαγαζιών τις Κυριακές. Επανήλθε, μνήμη ημερών εργαλειοθήκης/toolkit του ΟΟΣΑ και 2014, με εμβόλιμη πρωτοβουλία της Τρόικας/Κουαρτέτου το άνοιγμα για όλες τις Κυριακές του χρόνου: Στα οδοφράγματα ανεβαίνουν από την Αντιπολίτευση ή και από τις συνδικαλισμένες (εργατικού και μικρο-εργοδοτικού συνδικαλισμού) οι διαφωνούντες, σε αμήχανη άμυνα οι της Κυβέρνησης (με εύκολο τον πειρασμό να περάσουν το πρόβλημα στις Περιφέρειες) – τα γνωστά και αναμενόμενα. Όμως… πού είναι το παράξενο; Σε κάθε πλευρά της αλληλοκαταγγελίας, λησμονείται η βασική θέση: τι θέλει, τι ήθελε, τι θα θέλει αύριο η ίδια πλευρά; Επίκληση της ζαλιστικής νομολογίας του ΣτΕ επί του θέματος – υπέρ της οικογενειακής παράδοσης και της θρησκευτικότητας της Κυριακής: την αγκαλιάζουμε αυτήν την όμορφη οπισθοδρομική προσέγγιση; ή την αντιμαχόμαστε (π.χ. παραπέμποντας στο Δικαστήριο της ΕΕ να ησυχάσουμε;) . Συνολικά: τι θέλουμε;
Ή, πάλι, πάμε στο Ελληνικό: σούρνεται αυτάρεσκα η επένδυση για αξιοποίηση της υπερήφανης χωματερής, που παραμένει διαθέσιμη στον λαό της Αττικής – περιφραγμένο, γκρέμι, με αδιανόητο οικισμό Αφγανών προσφύγων βολικά εγκαταλειμμένων στην τύχη τους ως μόνη διακριτή χρήση – εδώ και 15 χρόνια, από 6 ή 7 διαδοχικές Κυβερνήσεις. Καταγγέλλεται η σημερινή Κυβέρνηση για αβελτηρία, για παρέλκυση, για αρχαιολογική προσχηματικότητα και για την διάσωση της υδατοδεξαμενής/hydrant κάπου κοντά στην Βουλιαγμένης. Θέλει όμως κανείς να θυμηθεί τα προηγούμενα στάδια της ίδιας άνευ τέλους ιστορίας;
Και για να πηγαίνουμε στα μεγάλα και αυριανά: θα κλείσει ή δεν θα κλείσει η διαβόητη αξιολόγηση του Μνημονίου-3; Πρέπει να κλείσει ή καλύτερα να εκτροχιαστεί; Θα δώσουν ή δεν θα δώσουν οι “εταίροι” την μεσοπρόθεσμη αναδιάρθρωση/ελάφρυνση χρέους; Θα τιμήσουν ή θα ξαναμπαγαποντιάσουν την δέσμευση του 2012, του 2015, του 2016 για “κάτι”, κάτι σημαντικό στο μέτωπο του χρέους;
Και φυσικά, για να κλείσει ΚΑΙ αυτό το εγχείρημα συνολικής λύσης, θα προωθηθούν ή όχι “τα δικά μας μέτρα”, που επιβάλλει ο συσχετισμός δυνάμεων και η βολική διαφωνία Βερολίνου – ΔΝΤ; Θέλουμε ή όχι να προχωρήσει το πράγμα; Θέλαμε ή όχι να είχε κλείσει το μέηλ Χαρδούβελη, τώρα τα μέηλ Τσακαλώτου/Χουλιαράκη; Λέει ο Τσίπρας “θα προνομοθετήσουμε μέτρα για μετά το 2018/για μετά το Μνημόνιο-3, αλλά θα τα εφαρμόσουμε (το 2019-20, άρα… οπωσδήποτε μετά από εκλογές, εντάξει;) μόνον αφού “οι εταίροι” όχι απλώς προδιαγράψουν και ξεκαθαρίσουν τώρα (γιατί τώρα το ζητά το ΔΝΤ – και, στο βάθος , η ΕΚΤ – προκειμένου να σφραγιστεί η βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους) αλλά και θέσουν σε εφαρμογή τα μεσοπρόθεσμα του χρέους”.
Έστω και είναι άτεχνη, λάθος η τωρινή διαπραγμάτευση. Αν κλείσει – ΑΝ – και αν προχωρήσει – ΑΝ – τι προτείνεται για το 2019-20; Αληθινά, τι; Να προαναγγέλλουμε σπάσιμο και νέα διαπραγμάτευση; Να δηλώσουμε εφαρμογή των τώρα προνομοθετημένων ακόμη και αν οι “εταίροι” δεν τηρήσουν τα δικά τους, με κάποια προσχήματα όπως στα τέλη του 2014; Ή τί;
