Κανονικά, σήμερα είναι παραμονή της επετείου της 25ης Μαρτίου.
Ουδείς όμως το έχει καταλάβει, καθώς όλη η ζωή και όχι μόνο στην Ελλάδα, κινείται γύρω από την πρωτόγνωρη απειλή του ιού και τις αδιανόητες αλλαγές που έχει επιφέρει στην καθημερινότητα των πολιτών. Εύλογο, θα πείτε, καθώς όλων των άλλων προηγείται η υγεία, ακόμη δε περισσότερο η ζωή.
Είναι κρίμα, βέβαια, καθώς η φετινή επέτειος συμπίπτει με την προετοιμασία των γενικότερων εορτασμών, για την συμπλήρωση, του χρόνου, 200 ετών από την Εθνεγερσία, 200 χρόνων δηλαδή από την ημέρα που το νεοελληνικό έθνος διεκδίκησε την αυτοπραγμάτωση του. Προς τούτο άλλωστε έχει συγκροτηθεί και η σχετική Επιτροπή, υπό την κα. Γιάννα Αγγελοπούλου. Είναι βέβαιο ότι τέτοιες μέρες, θα είχε «ανάψει» η συζήτηση σχετικά με τη σύνθεση της περιώνυμης Επιτροπής. Κατά πόσο δηλαδή η σύνθεση της ανταποκρίνεται στο πνεύμα της εθνεγερσίας, ή σε μια πιο ήπια εκδοχή, αν η σύνθεση αυτή εκφράζει μια αντιπροσωπευτική έκφραση των απόψεων ή των διαφόρων σχολών ιστοριογραφικής σκέψης, επί το επιστημονικότερο.
Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει και η τηλεόραση και θα έχουμε κάποια επαφή, με το ιστορικό γεγονός, συνυφασμένο με την ύπαρξη μας ως έθνους. Παρακολουθήσαμε προχθές το βράδι, επί παραδείγματι, από το STAR, για πολλοστή φορά, την ταινία «Παπαφλέσσας». Δεν έχουμε υπόψη μας τα στοιχεία τηλεθέασης, για να έχουμε συγκριτική εικόνα, σε σχέση με άλλες, χιλιοπροβλημένες ταινίες, όπως ο «Στρίγγλος που έγινε αρνάκι», που προβαλλόταν την ίδια ώρα στην ΕΡΤ 1 ή ταινίες του νεότερου ελληνικού κινηματογράφου, όπως η «Πολίτικη κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη (ΑΛΦΑ) ή την κάπως καλτ κωμωδία του αείμνηστου Νίκου Νικολαϊδη «Γλυκιά συμμορία» που προβλήθηκε στην ΕΡΤ 2.
Θα είχε σίγουρα ενδιαφέρον αν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, που πράγματι είχε δώσει ρεσιτάλ ερμηνείας σ` εκείνη την ταινία, της δεκαετίας του `70 (παιδούλα η Κάτια Δανδουλάκη) «νίκησε» τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τη Μάρω Κοντού, τον Γιώργο Χωραφά και τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη ή τους πρόωρα χαμένους Τάκη Μόσχο και Τάκη Σπυριδάκη.
Αναμένουμε, ελπίζουμε, να δούμε ξανά την Κάτια Δανδουλάκη, αλλά και τον Χρήστο Πολίτη ή τον αξέχαστο Λαυρέντη Διανέλλο, σε μια άλλη εμβληματική ταινία, τους «Σουλιώτες». Η ξανά τον Σταύρο Ξενίδη μαζί με τη Τζένη Καρέζη, τον Πέτρο Φυσούν, αλλά και την Ελένη Ερήμου, στη «Μαντώ Μαυρογένους». Τρεις ταινίες, που προβάλλονται απαραίτητα και απαρέγκλιτα στη συγκεκριμένη επέτειο, αντιπροσωπεύοντας τρεις διαφορετικές ψηφίδες, από το επαναστατικό γεγονός, αλλά και την προεπαναστατική περίοδο. Εστω και χωρίς τις απαιτήσεις ιστορικής ακρίβειας και επιστημονικής μεθοδολογίας, αλλά με πλεονασμό συναισθήματος και νοημάτων.
