Eνώ στην ωραία μας χώρα τόσο το πολιτικό σύστημα αλλά και η μηντιακή του αποτύπωση ασχολείται κυρίως με το πώς η “Ευρώπη” (που για μας έχει από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 προσλάβει την τοτεμική/θρησκευτική περίπου διάσταση του “Ευρώωωπη!“, που καλεί σε ευλαβική προσκύνηση αν μη σε προσευχή) θα διασωθεί από τις επιθέσεις του δηλητηριώδους Ντόναλντ Τραμπ. πώς θα διαχειριστεί την “αποστασία” των Βρετανών και του Brexit τους. πώς θα διατηρήσει αδιατάρακτη την υπολειπόμενη ενότητά της (φυσικά υπό την Γερμανική εκδοχή/κυριαρχία, όμως αυτά είναι λεπτομέρειες μπροστά στην λατρεία της ενότητας), και μάλιστα του “σκληρού πυρήνα“/της Ευρωζώνης. πώς εμείς είτε ως οι “πιο καλοί μαθητές” είτε ως μετανοιωμένοι “ταραξίες που βλέπουν όμως πια τον σωστό δρόμο” θα παραμείνουμε αγκιστρωμένοι στον σκληρό πυρήνα – οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι του πυρήνα εργάζονται σοβαρά ώστε η αληθινή Ευρώπη που ετοιμάζεται να γιορτάσει σε έξη βδομάδες τα 60 της χρόνια να προσαρμοσθεί στην πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα μιας Ευρώπης καθημαγμένης, που έχει αποδεχθεί την αποσάθρωση της ενότητάς της και έχει διακωμωδήσει/εξευτελίσει τις έννοιες της αλληλεγγύης και της ενότητας υπέρ της επικράτησης του ισχυροτέρου – φαντασθείτε ποιού!
Γιατί τα λέμε αυτά, τέτοιες μέρες; Επειδή η ίδια η Καγκελλάριος Μέρκελ, που μέχρι πριν λίγο ινδαλματοποιηθεί ως κεντρικός πυλώνας της Ευρωπαϊκής ορθοδοξίας μιας “όλο και στενότερης ένωσης” – πέρα, δηλαδή, από την υποτιθέμενη στέψη της ως ηγέτιδας του Δυτικού/φιλελεύθερου στρατοπέδου από τον Μπαράκ Ομπάμα! – στην Κορυφή της Μάλτας ευθέως πλέον έκανε αναφορά – και αναφορά όχι αμυντική/διστακτική… – στην Ευρώπη των περισσοτέρων ταχυτήτων. Επειδή ο υπεύθυνος για τους εορτασμούς των 60 χρόνων της “Ευρώπης” Ιταλός υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ Σάντρο Γκότσι – με το χαρτοφυλάκιο των Ευρωπαϊκών θεμάτων στην χώρα τού πυρήνα των αρχικών “Έξη” της ΕΟΚ, όπου ακριβώς υπογράφηκε η (Ιδρυτική) Συνθήκη της Ρώμης – έσπευσε να καλωσορίσει, σχεδόν να προϋπαντήσει τις θέσεις Μέρκελ. Επειδή αποκαλύφθηκε, συνάμα, ότι και η Κυβέρνηση της Ρώμης αλλά και “άλλες χώρες μέλη” έχουν εργασθεί για θέσεις ρεαλισμού και προσγείωσης του Ευρωεγχειρήματος.
Είναι απελευθερωτικό περίπου όσο ο ήχος του καρφώματος των 95 θέσεων του Λούθηρου στην θύρα του καθεδρικού του Βίττεμπεργκ (πριν 600 χρόνια, αυτό! : το 1517) να διαβάζει κανείς το “είναι απατηλό να πιστεύει κανείς ότι σε μια Ένωση με 27 (πρώην “28”, αλλά βλέπετε οι Άγγλοι έκαναν μόνοι τους την επιλογή του Brexit…) χώρες-μέλη , μπορούν να προχωρούν όλοι μαζί, με την ίδια ταχύτητα και με στόχο ανάπτυξη, ασφάλεια, επενδύσεις και κοινωνική πολιτική”..
Απελευθερωτικό αλλά και κάλεσμα σε υπεύθυνη προσαρμογή με υπεύθυνη συμμετοχή στις όποιες διαδικασίες διαπραγματεύσεις και επαναστόχευσης του Ευρωπαϊκού εγχειρήματος, αν είναι και να αποκτήσει το εν λόγω εγχείρημα νομιμοποίηση στα μάτια των λαών (στους οποίους ανήκει, και όχι της τεχνοδομής των Βρυξελλών ή στις κατά τόπους ελίτ) καθώς και σχέση/relevance ε τις σημερινές διεθνείς συνθήκες (και όχι με τις φαντασιώσεις των Ευρωπαϊστών).
Αυτή η επανανακάλυψη της “Ευρώπης” στα 60 χρόνια της θα είναι δύσκολη παντού. Πολύ φοβόμαστε ότι, ειδικά στην Ελλάδα όπου η τοτεμική προσκύνησή της έχει προσλάβει αληθινά διαστάσεις λαϊκής θρησκείας “Πίστευε και μη ερεύνα!” – θα αποδειχθεί απέ γραφική έως και περιττά διχαστική. Όπως το Δεξιά/Αριστερά έδωσε την θέση του στο Μνημόνιο/Αντιμνημόνιο, τώρα θα πάμε για το Ευρώπη/ΑντιΕυρώπη.
