Ξαναδείτε το “Παραιτηθείτε!”

Η τοποθέτηση του Νίκου Φίλη σχετικά με την διοργάνωση του συλλαλητηριακού “Παραιτηθείτε!” την ερχόμενη Τετάρτη, 15/6, που όχι απλώς το κατέταξε στην ακροδεξιά και το υπήγαγε στην λογική/ανάμνηση των λατινοαμερικάνικων “Κινημάτων της Κατσαρόλας” αλλά και το θεώρησε κινούμενο “στο όριο της συνταγματικής νομιμότητας” υπήρξε – κρίνοντας από το αποτέλεσμα, από την συνέχεια – μια τοποθέτηση άστοχη. Η ανάγκη που παρευθύς αισθάνθηκαν στο Μαξίμου να διακηρύξουν το αυτονόητο – ότι “το δικαίωμα στην πολιτική διαμαρτυρία είναι ελεύθερο” – και να στηρίξουν τις αντιτοποθετήσεις Νίκου Βούτση και Πάνου Σκουρλέτη που υπενθύμισαν “την κουλτούρα ΣΥΡΙΖΑ σε θέματα λαϊκών κινητοποιήσεων“, δείχνει ακριβώς αυτό: το άστοχο. Το οποίο, άλλωστε, προκύπτει και από την ευγνωμοσύνη τόσο των διαδικτυακών οργανωτών του “Παραιτηθείτε!” (το οποίο χωρίς την αγκιτάτσια που προέκυψε θα μπορούσε εύκολα να πάει άπατο), όσο και των πλευρών ΝΔ/Δη.Συμπ κοκ που δίσταζαν να προσέλθουν στο “Παραιτηθείτε!”, ήδη όμως αποενοχοποιήθηκαν και σιγά-σιγά αυτεπιστρατεύονται ως βασικοί υποστηρικτές.

Άσχετη τοποθέτηση, και ανάλυση, ήταν εκείνη του Φίλη. Ανόητη όμως δεν ήταν – ανόητη: δηλαδή χωρίς νόημα. Τι εννοούμε; Ότι εκείνο που πήγε να επισημάνει ο Νίκος, ότι δηλαδή η αμηχανία στον χώρο της Αντιπολίτευσης (και μάλιστα της Αξιωματικής), όπου βλέπουν ότι η καταγγελία “Ψεύτες! Άχρηστοι!” κλπ. δεν αρκεί, αλλά και τα “Κάνουν κωλοτούμπες!” “Θα τους ρίξουν στην ξέρα οι Ευρωπαίοι!”, “Λίγα τα ψωμιά τους!” δεν υποστασιοποιούνται πλέον στις δημοσκοπήσεις, προξενεί ζήτηση για κάτι σαν πρόκληση εξέγερσης στην (υπό πίεση, υπο ακραία πίεση…) μέση τάξη. Είναι κάτι που και υπάρχει και πάει να εξελιχθεί. Ότι το “Παραιτηθείτε!”, που ξεκίνησε ως απλοϊκό κίνημα, έχει αποκτήσει σκοτεινούτσικα πλοκάμια στο Διαδίκτυο. Οτι η απόπειρα να “δημιουργηθεί” κινηματική παρουσία από εκεί που δεν υπήρχε, κατά το πρότυπο των Πλατειών αλλά με μεσοαστικό πυρήνα αυτή την φορά, είναι κάτι το υπαρκτό. Άλλωστε, η μέχρι τώρα παρουσία Μητσοτάκη και τα παραπάνω συνθήματα δεν δείχνουν να προσελκύουν το τρομερό 44% της αποχής, που θα μπορούσε και το 50% να ξεπεράσει…

Είναι ουσιαστικό διακύβευμα αυτής, ολόκληρης, της περιόδου διακυβέρνησης το αν θα καταφέρει να κάνει την μέση τάξη να κουβαλήσει το βάρος της συνθλιπτικής προσαρμογής που αποτελεί το Μνημόνιο-3, χωρίς να προκύψει κινηματική αντίδραση, που θα ερχόταν να απειλήσουν την εκλογική ύπαρξη (και όχι απλώς την πρώτη θέση) του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, η μέση τάξη δύσκολα μετατρέπει την δυσαρέσκειά της, ακόμη και την οργή της, σε εκδηλώσεις κινηματικές. Οταν το κάνει – και αυτή είναι η παραπομπή στην “Κατσαρόλα” – το κάνει άγαρμπα, ξεθεμελιωτικά. (Αν επιστρέψει κανείς στις Πλατείες, αν θυμηθεί στο Σύνταγμα “Κάτω Πλατεία” και “Πάνω Πλατεία”, θα αντιληφθεί τι εννοούμε).

Ασφαλώς και να πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση του όποιου “Παραιτηθείτε!”, είτε αποδειχθεί συλλαλητήριο είτε καταλήξει πικ-νικ. Όμως να αποτελέσει αυτο που οι επίσημοι διοργανωτές λένε – μια διαμαρτυρία, με σύνθημα που ασφαλώς δεν “περπατάει” θεσμικά, αλλά ποια διαδήλωση διατυπώνει ορθολογικά ζητούμενα; – και με τίποτε να μην φθάσει, να μην υπαινιχθεί καν εξωσυστημικές αναζητήσεις. Να αυτοπεριφρουρηθεί. Και…

…Και οι αντιδράσεις στην συγκέντρωση αυτή να αποφύγουν κάθε λογική αντισυγκεντρώσεως (που οι παλιότεροι την θυμούνται, όχι;), ασφαλώς δε να αποτραπούν και οι προβοκάτσιες (και αυτές τις θυμούνται οι παλιότεροι).