Βρίζοντας το λαό

«Βρίζοντας το κοινό» ήταν ο τίτλος θεατρικού έργου, μιας ιδιαίτερα ταλαντούχου δημιουργού, που αναζητούσε, μέσα από την ηθελημένη πρόκληση, το ενδιαφέρον κοινού και κριτικών, χωρίς να δικαιωθεί τελικά.

 Μάλλον το ανωτέρω παράδειγμα θα έπρεπε να είχε διδάξει όσους επιχειρούν να «ανεβάσουν» ανάλογη «παράσταση» με τον παραφρασμένο τίτλο «βρίζοντας το λαό». Εδώ, μάλιστα, δεν υπάρχει καν το άλλοθι της καλλιτεχνικής αναζήτησης. Καθώς δε αναφερόμαστε στον πραγματικό κόσμο και όχι τη δραματουργική αναπαράστασή του, δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε τα βαθύτερα αίτια αυτής της στάσης, που μοιάζει με διαρκές «αυτομαστίγωμα» αν δεχθούμε ότι και οι ανωτέρω αποτελούν τμήμα αυτού που ελεεινολογούν. Εκτός αν οι ίδιοι έχουν αναχθεί σε μια ανώτερη διανοητική σφαίρα, που τους καθιστά μια διακριτή κατηγορία, εκτός της «υπανάπτυκτης μάζας». Άρα είναι και εκτός κριτικής; Δηλαδή δικαιούνται κάποιοι-που έχουν φτάσει στο σημείο να ενοχοποιούν τα καφενεία-να εγκαλούν το «λαό» για την υποτιθέμενη ανακολουθία του, αλλά οι ίδιοι δεν αισθάνονται την ανάγκη να δικαιολογήσουν τη δική τους προσωπική διαδρομή, από την προβολή ενός Ανατολικοορθόδοξου προτύπου βίου, στην αποθέωση παντός του Δυτικού και από την ασκητική αφοσίωση στο επιστημονικό έργο, στη δημόσια υπερέκθεση, που φτάνει ως την περιδιάβαση σε διαφορετικά κόμματα;  Αλήθεια, αυτό είναι το πρότυπο που προσφέρουν οι εν λόγω «πεφωτισμένοι», στους «αγράμματους μουζίκους»;

 Να προσθέσουμε δε, σε όσους, ίσως, κάνουν λόγο για περιπτωσιολογία, πως μπορούμε να παραθέσουμε πάμπολλα, ανάλογα παραδείγματα. Εν πάση δε περιπτώσει, ας μας εξηγήσουν κάτι άλλο: Ο «ανώριμος» λαός του 2015, που… έφαγε σανό, ήταν διαφορετικός από το λαό, ακριβέστερα το εκλογικό σώμα, του 2012,  που υπερψήφισε τις δυνάμεις του «ευρωπαϊκού τόξου», προς τις οποίες συστοιχούνται οι εν λόγω «πεφωτισμένοι»; Τι συνέβη και οι «υπεύθυνοι» του 2012 μετατράπηκαν στους «ανεύθυνους» του 2015; Πως πέρασαν από την «υγιεινή διατροφή» του 2012, στο «σανό» του 2015; Αλλά, φευ, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα των εγχώριων Illuminati. Η εγγενής αλαζονεία τους, δεν τους αφήνει περιθώρια κατανόησης, δηλαδή ερμηνείας της σύνθετης πραγματικότητας που τους περιβάλλει, με τις λεπτές αποχρώσεις της. Οι ίδιοι, άλλωστε, αντιλαμβάνονται ότι προσδιορίζεται ως λαός ως μια σχέση επιβολής και κατήχησης, υποψιαζόμαστε δε ότι η επαφή τους με το λαϊκό φαινόμενο, εξαντλήθηκε στο πεδίο των παιδικών, φολκλορικών  διηγήσεων. Έτσι, ίσως, εξηγείται η διαρκής αποτυχία, στις (εκλογικές) τους προβλέψεις.

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ