Θυμάστε τι μας έλεγαν οι «Σαμαροβενιζέλοι», ως ύστατο επιχείρημα για την αποτροπή της λαϊκής τους καταδίκης, αλλά και στην απελπισμένη προσπάθεια αυτοδικαίωσής τους.
Ότι, δηλαδή, αν αυτοί συνέχιζαν το «θεάρεστο» έργο τους, η χώρα θα είχε βγει απ` τα Μνημόνια και, πιθανότατα, όπως υπονοούν, εξ αυτού του λόγου, το εκλογικό σώμα θα τους αντάμειβε. Ξεχνούν, βέβαια, πως και σύμφωνα και με τους δικούς τους σχεδιασμούς, θα έπρεπε η χώρα μας, να είχε καταφέρει να βγει στις αγορές, για ν` αποφύγει ένα νέο Μνημόνιο, πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο, υπό τις συνθήκες που αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει.
Αλλά, ακόμη και αν δεχθούμε το «χαρούμενο» σενάριο, που εξακολουθούν να «πλασάρουν» ο πρώην Πρωθυπουργός και ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, στη μάταιη προσπάθεια τους, να επανέλθουν «τροπαιούχοι», τι θα συνέβαινε; Θα «ζούσαμε με χρυσά κουτάλια» και, σε «ανταπόδοση», θα υπερψηφίζαμε τους δύο «σωτήρες»; Ας δούμε, λοιπόν, τα ομοειδή παραδείγματα δύο χωρών, με ομόλογες ιδεολογικά, κυβερνήσεις, που κατάφεραν να βγουν, από το δικό τους Μνημόνιο.
Αναφερόμαστε στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Στις αντίστοιχες, λοιπόν, εκλογικές αναμετρήσεις, οι ομόλογοι και ομοϊδεάτες του κ. Σαμαρά, Πρωθυπουργοί, ο κ. Κοέλιο και ο κ. Κένι, μάλλον δεν επιβραβεύτηκαν για το «κατόρθωμα» τους, να εξέλθουν οι χώρες τους, από τη Μνημονιακή επιτήρηση.
Ναι μεν τα κόμματα τους αναδείχθηκαν πρώτα, αλλά με τόσο μεγάλη πτώση των δυνάμεων τους και αντίστοιχη ενίσχυση των, αντίστοιχων, αντιμνημονιακών δυνάμεων, ώστε, στη μεν πορτογαλική περίπτωση, ο ομοϊδεάτης του κ. Σαμαρά να απολέσει την πρωθυπουργία, αφού κυβέρνηση σχημάτισαν οι συνασπισμένες δυνάμεις Σοσιαλιστών και Αριστερών, ενώ και ο κ. Κένι κινδυνεύει να υποστεί το ίδιο, μετά το ανάλογο αποτέλεσμα των προχθεσινών βουλευτικών εκλογών, στην Ιρλανδία. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και την ισπανική εμπειρία, που δεν εντάχθηκε μεν σε Μνημόνιο, αλλά εφάρμοσε την ίδια πολιτική.
Εδώ, ακριβώς, στην πολιτική και όχι το περιτύλιγμά της, βρίσκεται η εξήγηση, για την ψήφο αντίδρασης, σε όλη την Ευρώπη, που, δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις, στρέφεται προς το χώρο της Ακροδεξιάς.
Φεύγουν, λοιπόν, οι τρόϊκες, αλλά μένουν οι πολιτικές και οι τρομακτικές συνέπειες τους, όπως, επί παραδείγματι, στην Ιρλανδία, όπου οι πολίτες φορολογούνται, ακόμη και για το νεράκι που πίνουν.
