Την ώρα που ο τόπος βρίσκεται στη δεύτερη φάση της πανδημίας, οι σχέσεις με την Τουρκία, “κτυπούν κόκκινο”. Οι παραβιάσεις του εναερίου χώρου, καθημερινότητα με την γείτονα να μοιάζει να έχει μπει σε μια τροχιά κλιμάκωσης της έντασης. Την ίδια στιγμή η ελληνική πλευρά φαίνεται να διακατέχεται από μια φοβικότητα απέναντι στη γείτονα. Μια αίσθηση που επιτάθηκε και από τη ματαίωση της στρατιωτικής άσκησης “Καταιγίδα”, με, τουλάχιστον, ανεπαρκείς εξηγήσεις.
Η πρόσφατη σύγκληση του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής επιβεβαίωσε την άποψη ότι η χώρα στην εξωτερική πολιτική πηγαίνει με τον… “αυτόματο πιλότο”, δημιουργώντας εύλογες απορίες, αν σε μια συγκυρία όπως η σημερινή, αυτό το ενδεχόμενο ενέχει σοβαρούς εθνικούς κινδύνους… Δεν είναι τυχαίο έτσι ότι ο τομεάρχης Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Κατρούγκαλος, που μετείχε στη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου, επέκρινε την κυβερνητική στάση, αναφερόμενος σε κενό στρατηγικής, εσωτερικές κυβερνητικές αντιφάσεις, έλλειψη ενεργητικής διπλωματίας. “Σαν να πορεύεται η εξωτερική πολιτική χωρίς πυξίδα”, τόνισε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας: “σαν να φοβόμαστε να ανασάνουμε για να μη θεωρηθεί casus belli η αντίδρασή μας”.
Η εποχή της πολυδιάστατης, ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής αποτελεί – δυστυχώς – μακρινή ανάμνηση. Σημαντικές πρωτοβουλίες όπως η Σύνοδος των Χωρών του Νότου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι τριμερείς συνεργασίες της Ελλάδας και της Κύπρου με σημαντικές χώρες της γειτονιάς μας, οι Διασκέψεις για την Ειρηνική Συνύπαρξη και τον Θρησκευτικό Πλουραλισμό στη Μέση Ανατολή ή για την Ασφάλεια και τη Σταθερότητα, ή η πρωτοβουλία, του Νίκου Κοτζιά, για το Φόρουμ των Αρχαίων Πολιτισμών, δεν βρήκαν συνεχιστές από την κυβέρνηση της αριστείας, που παίρνει κάτω από βάση (και) στην εξωτερική πολιτική. Βαθιά μεσάνυχτα δηλαδή…
