Η Ισλανδία έχει μία ακατέργαστη και απρόσιτη ομορφιά, μπορεί όχι τόσο φιλόξενη για τον άνθρωπο, εξαιτίας των καιρικών φαινομένων όπως η ομίχλη, θερμοπίδακες και ισχυρά ηφαίστεια.
Αυτά μάλιστα αποτέλεσαν πρόκληση, όταν Σκανδιναβοί και οι Βρετανοί άποικοι μετανάστευσαν εκεί κατά τη διάρκεια του 9ου αιώνα, καθώς το βαρύ κλίμα σε συνδυασμό με τους περιορισμένες πηγές πόρων αποτελούσαν μεγάλες δυσκολίες για την ζωή τους εκεί.
Όμως, όταν έφθασαν εκεί οι Vikings είχαν φέρει μαζί τους μια λύση: τα σπίτια από χλωροτάπητα, που όμως ήταν ήδη γνωστά στην Νορβηγία.
Για μια χιλιετία περίπου, αυτού του είδους οι κατοικίες, με στέγες φτιαγμένες από γρασίδι, προστάτευαν τους Ισλανδούς από τους ιλιγγιώδεις ανέμους, τις βροχές ακόμη και τους σεισμούς.
Παρ’ ότι σπάνια συναντάται στα Ισλανδικά φιόρδ σήμερα, η υποψηφιότητα της UNESCO το 2011 σηματοδότησε την αναθεώρηση για το αρχιτεκτονικό αυτό στυλ .
«Τα αγροκτήματα και τα σπίτια από χλοοτάπητα εντοπίζονταν σε όλα τα μέρη της Ισλανδίας, ενώ αποτελούσαν την επικρατέστερη μέθοδο κατασκευής κτιρίων για πολλές γενιές», όπως δηλώνει στο CNN ο Hannes Lárusson, ιδρυτής του Islenski Baerinn (Μουσείο των Turf House) στη Nοτιοδυτική Ισλανδία.
«Κατά τη γνώμη μου, είναι αναμφισβήτητα μία από τις σημαντικότερες συνεισφορές του βορρά στην παραδοσιακή παγκόσμια αρχιτεκτονική», συμπληρώνει.
Σε Νορβηγία, Νήσους Φερόες αλλά και άλλα μέρη της Σκωτίας, τα σπίτια χλωροτάπητα, υπήρξαν και εκεί δημοφιλή. Και μπορεί σε αυτές τις χώρες τα κτήρια αυτά να κατοικούνταν κυρίως από τις κατώτερες κοινωνικά τάξεις, στην Ισλανδία χρησιμοποιήθηκαν και ως κατοικίες των πλουσίων, σύμφωνα με την Unesco.
