Τσοχατζόπουλος και Μεταπολίτευση

 Να ξεκαθαρίσουμε εν αρχή, καθώς ή τηλεοπτική «αναπαράσταση» έδινε μια, σχεδόν, διθυραμβική εικόνα, πως η αποφυλάκιση του Άκη Τσοχατζόπουλου, δε σημαίνει καμιάς μορφής δικαίωση ή απαλλαγή, αλλά αποφασίστηκε, από το Πενταμελές Συμβούλιο Εφετών, λόγω των προβλημάτων υγείας του πρώην υπουργού, γι` αυτό και, πέραν της οριακής πλειοψηφίας, συνοδεύτηκε από εξαιρετικά αυστηρούς, περιοριστικούς όρους.

 Στον αντίποδα, είχαμε παρεμβάσεις όπως αυτή του γνωστού κωμικού Λάκη Λαζόπουλου, που, σε άρθρο του στο Διαδίκτυο, φτάνει στο σημείο να ταυτίζει τον Άκη Τσοχατζόπουλο με τη Μεταπολίτευση!  «Έξω η Μεταπολίτευση», είναι η χαρακτηριστική ατάκα του δημοφιλούς καλλιτέχνη, ανάλογης δε «εμβρίθειας» και «αναλυτικής σκέψης» είναι και το υπόλοιπο σκεπτικό του εν λόγω άρθρου. Εν συνόψει, η άποψη του κ. Λαζόπουλου είναι πως η αποφυλάκιση του πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας συνιστά ενός είδους «ξέπλυμα» για όλη τη Μεταπολίτευση. Ο κ. Λαζόπουλος δεν περιορίζεται στις συγκεκριμένες περιπτώσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που, όντως… πιάστηκαν με τη γίδα στον ώμο, ομολογώντας την προσωπική τους εμπλοκή σε υποθέσεις «μαύρου χρήματος», αλλά προχωρά σε αυθαίρετες γενικεύσεις, εμφανίζοντας τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, γνωστότερη ως Μεταπολίτευση, ειδικότερα δε την πορεία του ΠΑΣΟΚ, ως μια διαρκή αλληλουχία σκανδάλων. «Έκλεψαν και κατάκλεψαν» είναι η επωδός στο άρθρο, «βάζοντας στο τσουβάλι» τους πάντες», τουλάχιστον σε ότι αφορά το ΠΑΣΟΚ. Υποθέτουμε ότι ο διαπρεπής καλλιτέχνης, με την πανθομολογούμενη ευφυΐα του, θα είχε αντιληφθεί έγκαιρα τη «μπόχα» που συνόδευε το καθεστώς, που διαδέχθηκε τη χούντα, ειδικότερα δε το «Κίνημα της Αλλαγής» και θα είχε… ορθώσει το ανάστημα του, απέναντι στα εκφυλιστικά φαινόμενα, αξιοποιώντας στο έπακρο την αναγνωρισιμότητα και τη δυνατότητα προσωπικής επιρροής . Ότι θα είχε αρνηθεί οποιαδήποτε συναλλαγή με αυτό τον «εσμό διεφθαρμένων», αντιλαμβανόμενος έγκαιρα τι κρυβόταν κάτω από την «προβιά» της δήθεν ριζοσπαστικότητας και σοσιαλιστικής πρότασης. Τώρα, για να σοβαρευτούμε, είναι εύκολος ο καταγγελτικός λόγος, ειδικά στην εποχή μας. Όλως περιέργως, όμως, παρασιωπάται ότι οι συγκεκριμένες υποθέσεις διαφθοράς, για τις οποίες υπάρχουν ομολογίες, δικαστικές αποφάσεις ή σχηματισμένες δικογραφίες, με «αποχρώσες ενδείξεις» προσωπικού πλουτισμού, αφορούν, αποκλειστικά, μια συγκεκριμένη περίοδο, εκείνη της λεγόμενης «εκσυγχρονιστικής» διακυβέρνησης, με απολύτως ευδιάκριτα πολιτικά, κοινωνικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Αντιλαμβανόμαστε όσους ταυτίστηκαν κι εξακολουθούν να ομνύουν σ` εκείνη την περίοδο, να προβάλλουν τη θεωρία της διαφθοράς ως ενός διάχυτου «κοινωνικού φαινομένου». Οι άλλοι, όμως;

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ