Ο θόρυβος που ξέσπασε πρόσφατα, με αφορμή παράσταση, βασισμένη στο έργο του Σάββα Ξηρού, κυρίως δε οι αντιδράσεις και τα αντανακλαστικά που προκάλεσε (χαρακτηριστικό παράδειγμα η εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη στο ΜΕΓΚΑ), κατέδειξαν, πέραν των άλλων, την αδυναμία κατανόησης εννοιών, αλλά και διάκρισης, μεταξύ διαφορετικών πραγμάτων. Κατ` αρχήν, σε σχέση με την καλλιτεχνική δημιουργία, είναι προφανές ότι αυτή δεν ασκείται εν κενώ, αλλά οφείλει να λαμβάνει υπόψη τις υπάρχουσες κοινωνικές συμβάσεις ή και προκαταλήψεις. Κινείται όμως και πέρα απ` αυτά, σ` ένα πολύ πιο ευρύχωρο πλαίσιο, που αγγίζει, πολλές φορές, τα όρια της ιεροσυλίας. Εξυπακούεται δε, πως δεν είναι νοητή, οποιασδήποτε μορφής λογοκριτική παρέμβαση. Δεν υπάρχει, ασφαλώς, αμφιβολία, ότι η περίπτωση του Σάββα Ξηρού, απαιτεί αυξημένη προσοχή και ευαισθησία, καθώς συνδέεται με αίμα και ανθρώπινο πόνο. Όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα: Είναι άλλο οι πράξεις για τις οποίες ο κος. Ξηρός έχει κριθεί αμετάκλητα από τη Δικαιοσύνη και εντελώς διαφορετικό ζήτημα, ο σεβασμός στους κανόνες δικαίου και τις δικονομικές εγγυήσεις, που αφορούν και ισχύουν για οποιονδήποτε κατηγορούμενο. Ή δικαστική κρίση ξεκαθάρισε τα πράγματα, ως προς τις πράξεις που συνδέονται με τη συμμετοχή του συγκεκριμένου, στη 17 ΝΟΕΜΒΡΗ. Η τήρηση, όμως, των κανόνων δικαίου, ως προς οποιονδήποτε, επαναλαμβάνουμε, κρατούμενο, κατηγορούμενο ή καταδικασμένο, είναι ένα ζήτημα, πάντοτε ανοικτό. Στην περίπτωση δε, του Σάββα Ξηρού, υπάρχουν δύο ανοιχτά ζητήματα: Πρώτον, η μεταχείριση που υπέστη μετά τη σύλληψη του ενώ ήταν βαριά τραυματισμένος, όπου, κατά κοινή παραδοχή, παραβιάστηκε η…….. μισή Ποινική Δικονομία. Το δεύτερο, που συνιστά και μια ανοιχτή εκκρεμότητα, είναι το αίτημα της υπεράσπισης του, για συνέχιση της έκτισης της ποινής του κατ` οίκον, λόγω της επιβάρυνσης, σύμφωνα και με τις ιατρικές γνωματεύσεις, της υγείας του. Αυτή η δυνατότητα, πράγματι, παρέχεται με τον αποκαλούμενο «νόμο Παρασκευόπουλου», αλλά αυτό, καμιά σχέση δεν έχει με τις πράξεις του συγκεκριμένου κατάδικου. Θυμίζουμε, άλλωστε, πως στην Ιταλία, όπου η αντίστοιχη δράση των «Ερυθρών Ταξιαρχιών», ήταν εξίσου αιματηρή και επώδυνη, το σύνολο των καταδικασθέντων-μελών της οργάνωσης, έχουν βγει απ` τις φυλακές, με πολιτική, ουσιαστικά, απόφαση (χορήγηση αμνηστίας) με απλή δήλωση αποκήρυξης της προηγούμενης δράσης τους και έχουν επανενσωματωθεί πλήρως στην ιταλική κοινωνία.
