Ήταν που ήταν το κλίμα φορτισμένο – μετρήστε: Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ (με αρκετές εντάσεις), εχθροπραξίες περί τα κανάλια (με το “μαύρο” να βρίσκει αιφνίδιους υποστηρικτές, αν μη επισπεύδοντες, απο τις τάξεις των ήδη αδειούχων), έλα να δεις στην Δικαιοσύνη (και όχι μόνον στο ΣτΕ όπου η “δίκη των καναλιών” απειλεί να μείνει στην ιστορία), νέο φημολογούμενο κύμα απαιτήσεων του ΔΝΤ για την αξιολόγηση/review στα εργασιακά και στο Ασφαλιστικό (που “ξηλώνουν” τις δεσμεύσεις Κατρούγκαλου, αλλά “στρώνουν” ενδεχομένως κάτι απο συζήτηση για το χρέος), “κάθετη” άρνηση Σώϋμπλε για συζητηση για το χρέος (μέχρι το 2018) – ήρθε και μια ριπή απο αποκαλύψεις ή “αποκαλύψεις”, να σπείρει έναν διαφορετικό εκτροχιασμό της δημόσιας συζήτησης.
Πρώτη αποκάλυψη, εκείνη που προέκυψε από το βιβλίο του Φρανσουα Ολλάντ με τον τίτλο “Un president ne devrait pas dire ca….”/Ένας Πρόεδρος δεν πρέπει να τα λέει αυτά…, όπου ο Γάλλος Πρόεδρος κάνει… ακριβώς αυτό! (Σωστότερα: οι Gerald Davet και Fabrice Lhomme του Μοντ μεταφέρουν Ολλαντ σε βιβλίο). Τοποθετείται με σκανδαλολογική διάθεση στην διαδρομή της συζήτησης του 2015 για το Grexit, για τις θέσεις Γερμανών και Λαγκάρντ – δίνει ενδιαφέροντα στοιχεία, αν και επί γνωστών γεγονότων – για να καταλήξει με αναμνήσεις απο (τηλεφωνική) συνομιλία Ολλάντ με Βλαντιμηρ Πουτιν, όπου ο Ρώσος Πρόεδρος “έδωσε στεγνά” τον Αλέξη Τσίπρα ότι του ζήτησε να εξετασθεί το ενδεχόμενο να τυπωθούν δραχμές στην Ρωσία “γιατί δεν έχουν πια εκτυπωτή για να το κάνουν”. Η ανάλυση Ολλαντ ήταν ότι ο Πούτιν ήθελε να βγάλει από πάνω του κάθε υπόνοια ότι έσπρωχνε την Ελλάδα προς Grexit – ήταν η εποχή των ταξιδιών και επαφών όχι μόνον Παναγιώτη Λαφαζάνη αλλά και Αλέξη Τσίπρα την Μόσχα.
Το Μαξίμου εδώ διέψευσε το συγκεκριμένο, αν και επιβεβαιώνοντας σειρά επικοινωνιών Πουτιν-Τσίπρα. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση (και ευρύ φάσμα του Τύπου) αξιοποίησε για νέα επίθεση κατά Τσίπρα για οπισθοβουλία μετάβασης στην δραχμή. Από Παρίσι και Μόσχα προέκυψαν χλιαρές διαψεύσεις/διευκρινήσεις.
Δεύτερη αποκάλυψη, εκείνη που ξεκίνησε απο τα Wikileaks αναφερόμενη στην πρωτοβουλία του Τζων Ποντέστα, chief of staff του Λευκού Οίκου Μπαρακ Ομπάμα και ήδη υπεύθυνου της καμπάνιας της Χίλλαρυ Κλιντον, που – το υπέρθερμο καλοκαίρι του 2015 – ζήτησε απο τον Μπιλ Κλίντον αν έχει την άνεση να μιλήσει στον Αλέξη Τσίπρα, ώστε να του συστήσει “να πάει σε συμφωνία”. Ο Κλίντον ζήτησε περισσότερες πληροφορίες, ενδιαφέρον: ρώτησε “αν θα ασκηθεί πίεση και στην Μέρκελ“. Στηρίχθηκε η συζήτηση που ακολούθησε στην γνωστή δημόσια επαφή που είχε ο Τσίπρας με τον Μπιλ Κλίντον στα πλαίσια του CGI/Clinton Global Initiative (βέβαια, το φθινόπωρο του 2015, αυτό) και σε όλη την τότε υφέρπουσα συζήτηση για δραστηριοποίηση των ΗΠΑ υπέρ της Ελλάδας – Ομπαμα, Τζακ Λιου, Βικτόρια Νούλαντ – και της αποτροπής Grexit.
Εδώ, το Μαξίμου επαναπροσδιόρισε τον χρόνο της επικοινωνίας με Κλίντον ως προγενέστερο του Ιουλίου 2015 ενώ μόνο με τον Μπαρακ Ομπάμα υπήρξε στο χρονικό σημείο εκείνο συζήτηση. Όσοι ανακαλούν εκείνη την εποχή πορείας στο ναρκοπέδιο, θυμούνται τις τότε πληροφορίες ότι στον Τσίπρα είχε ειπωθεί “μην βγεις απο το δωμάτιο χωρίς συμφωνία“, συμβουλή από “τον Πρόεδρο”. Στην Αμερική, ως γνωστόν, ως Πρόεδρος δεν αναφέρεται μόνον ο εκάστοτε… Αυτή η ιστορία ξανάφερε στο επίκεντρο την προσέγγιση Τσίπρα/ΣΥΡΙΖΑ με την άλλη ακτή του Ατλαντικού σε μια στιγμή όπου πάλιν οι σχέσεις με την “Ευρώπη” (= το Βερολίνο, τον Σώϋμπλε) επιβαρύνονται.
Τρίτη “αποκάλυψη” ίσως έχουμε στην επόμενη στροφή, αυτή για βουβή επαφή Τσίπρα-Βερολίνου. Όμως ας σταθούμε εδώ: η πληθωρική συζήτηση – κυρίως επικριτική – για τις επαφές Τσίπρα με τους “μεγάλους του κόσμου τούτου” κάπου στραβά μας τα λέει. Πάλι καλά που, τουλάχιστον, μιλάμε μ’ όσους έχουν επιρροή! Το τι κάνουμε, τι αποφάσεις λαμβάνονται στην συνέχεια είναι η μόνη γνησια βάση για κριτική. Το να μένει κανείς το καβουκι του “για να μην κακολογηθεί” (θυμηθείτε τον φόβο Κώστα Σημίτη να πάει στο Νταβός, τον καιρό του…) είναι πάντα λάθος.
