Ισως έπρεπε να το περιμένουμε. Η πρωτοφανής ελαφρότητα, με την οποία προσεγγίζουν ακόμη και στην κυβερνώσα παράταξη, το θέμα της Προεδρικής εκλογής, οδηγεί στην απαξίωση του θεσμού, ακόμη και από όσους, φύσει και θέσει, θα έπρεπε να τον υπερασπίζονται.
Το προσφιλές επιχείρημα όλων αυτών, σχετικών και άσχετων, ανεύθυνων και υπεύθυνων, είναι πως η αποψίλωση, όπως την εμφανίζουν, των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας, καθιστά αδιάφορο το θεσμό, άρα και το πρόσωπο που θα κληθεί να τον ενσαρκώσει.
Το εύλογο αντεπιχείρημα σ` αυτή την περίπτωση, είναι γιατί το πολιτικό μας σύστημα, τριάντα χρόνια μετά την περίφημη αναθεώρηση του 1985-86, που διαμόρφωσε το ισχύον πλαίσιο, δεν επιχείρησε μια έστω, λελογισμένη ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου, σε τρία αναθεωρητικά εγχειρήματα που ακολούθησαν, παρ` ότι σε όλες είχε τεθεί ο σχετικός προβληματισμός; Γιατί ειδικότερα, στην τελευταία αναθεώρηση, που ολοκληρώθηκε πρόσφατα, η νυν κυβερνώσα παράταξη, εγκατέλειψε τη σχετική πρόταση της, που είχε διαμορφώσει μάλιστα ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας και πρόβλεπε απόδοση πρόσθετων αρμοδιοτήτων, με ταυτόχρονη παροχή δυνατότητας άμεσης εκλογής;
Αλλά ακόμα κι έτσι, υπό το ισχύον καθεστώς, πιστεύουν ότι πρόκειται για «ένα πουκάμισο αδειανό;». Να θυμίσουμε, ειδικά προς την κυβερνώσα παράταξη, ότι ο γενάρχης της, Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπηρέτησε το θεσμό, στο ρέκβιεμ του και υπό το καθεστώς των περιορισμένων αρμοδιοτήτων.
Παρά δε αυτό κατάφερε να θέσει τη σφραγίδα του, τόσο με τον αποφασιστικό του ρόλο στο θέμα των Σκοπίων, όσο και στη διαμόρφωση των ευαίσθητων πολιτικών ισορροπιών.
Μάλιστα, ο αείμνηστος Αναστάσιος Πεπονής, που ήταν ο αρχιτέκτονας, ως γενικός εισηγητής της τότε πλειοψηφίας, της αναθεώρησης 1985-86, είχε προβάλει εκείνη την, «άψογη» στάση, του ιστορικού ηγέτη της συντηρητικής παράταξης και εμπνευστή του αρχικού Προεδρικού καθεστώτος, ως έμπρακτη αποδοχή του νέου θεσμικού πλαισίου.
Αλήθεια, αν δεν ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά κάποιος τυχαίος, θα ήταν δυνατή η διαχείριση της κρίσης που ξέσπασε με το θέμα των Σκοπίων; Η αν είχαμε τον «Φούφουτο» το δραματικό καλοκαίρι του 2015, θα είχε καταστεί δυνατή, έστω με τις όποιες ενστάσεις, η συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων, για την αποφυγή των χειρότερων.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
