Είναι αλήθεια ότι ανέκαθεν, μετά την ένταξή της στην ΕΟΚ, η Ελλάδα εμφανιζόταν ως χώρα προς αποφυγήν και ως «μαύρο πρόβατο» είτε από εκθέσεις είτε από μερίδα ξένου Τύπου, χωρίς, φυσικά, να έχουν άδικο. Αναφέρω, για παράδειγμα, την έκθεση του Economist Corporate Network (τμήματος του ομίλου The Economist), υπό τον τίτλο «Μαθήματα για την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη από την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα και την Ιρλανδία», η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα το φθινόπωρο του 2003 και η οποία απετέλεσε νέο κόλαφο για τη χώρα μας.
Τότε, στην έκθεση αυτή τονιζόταν, μεταξύ άλλων, ότι «η Ελλάδα έγινε μοντέλο για οτιδήποτε μπορεί να πάει στραβά μετά την ένταξη στην ΕΕ»! Κατά την έκθεση, το πρόβλημα εντοπιζόταν στο γεγονός ότι η οικονομία δεν ήταν έτοιμη να αντεπεξέλθει στον ανταγωνισμό εντός της ΕΟΚ. Συγκεκριμένα, τονιζόταν το εξής: «Η ένταξη ήταν μια πολιτική και όχι οικονομική απόφαση. Η περίπτωση της Ελλάδος δείχνει πόσο σημαντική είναι η μακροοικονομική σταθερότητα για να μετασχηματισθεί η συμμετοχή στην ΕΕ σε ανάπτυξη».
Θυμήθηκα ακόμη τότε, στις 29 Οκτωβρίου 2003, δόθηκε στη δημοσιότητα και η εξαμηνιαία φθινοπωρινή έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία αμφισβητούσε όλα τα στοιχεία για βασικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας και «ξέφτιζε» το «θαύμα της ισχυρής οικονομίας», όπως ισχυριζόταν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης…
Όλων αυτών είχαν προηγηθεί οι πάμπολλες προειδοποιήσεις και συστάσεων των διεθνών οργανισμών και, κυρίως, η μακροσκελής επιστολή – όνειδος για τη χώρα μας, η επιστολή του τότε προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ προς τον τότε Πρωθυπουργό Ξενοφώντα Ζολώτα στις 19 Μαρτίου 1990, όπου επισημαινόταν ρητώς και κατηγορηματικώς ότι η κατάσταση αυτή «κινδυνεύει να υπονομεύσει μόνιμα την πορεία της χώρας σας προς την Ενιαία Αγορά, την Οικονομική και Νομισματική Ένωση και την ευρωπαϊκή ενοποίηση…
Όπερ και εγένετο…
