Μετά την αρχική ανακούφιση, για την αποτυχία του κινήματος της περασμένης Παρασκευής, οι Ευρωπαίοι, αλλά και οι πέραν του Ατλαντικού ηγεσίες, αντιλήφθηκαν, επιτέλους, τη «φάκα» πίσω από το «τυρί».
Το γεγονός, δηλαδή, ότι, η όποια κίνηση, μιας ομάδας αξιωματικών, αποκομμένης από τη φυσική ιεραρχία του Στρατεύματος, δεν ήταν παρά η αφορμή που ζητούσε ο πρόεδρος Ερντογάν, για να επιβάλει τη νεοσουλτανικό-νεοοθωμανικό μοντέλο της «ενός ανδρός αρχής», που ονειρεύεται. Οι αριθμοί είναι από μόνοι τους ανατριχιαστικοί: Πέρα από τους ενεχόμενους, υποτίθεται, αξιωματικούς, που εκδιώκονται από το στράτευμα ή προσάγονται για να δικαστούν, έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις της κυβέρνησης, 2.755 δικαστικοί, 8.777 υπάλληλοι του υπουργείου Εσωτερικών, εκ των οποίων 7.850 αστυνομικοί, αλλά και 1.500 υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών! Δυσκολευόμαστε, ειλικρινά, να φανταστούμε, το είδος της συμμετοχής των τελευταίων, στο αποτυχημένο πραξικόπημα, ενώ προκαλεί εντύπωση και ο αριθμός των διωκόμενων αστυνομικών, όταν, σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα, η Αστυνομία (αλλά και η Στρατοχωροφυλακή) έμεινε πιστή στην κυβέρνηση και συνέβαλε στην εξουδετέρωση των κινηματιών. Η αναστολή αδειών και η απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, συμπληρώνουν το σκηνικό, μιας χώρας, που γλίτωσε, υποτίθεται, από μια ανοιχτή, στρατιωτική δικτατορία, αλλά διολισθαίνει σε μια αυταρχική, προσωποπαγή δομή εξουσίας, που κινείται διαρκώς στο όριο της θεσμικής εκτροπής, ή, ακριβέστερα, της υποκατάστασης κάθε θεσμικής λειτουργίας, από τη θέληση ενός προσώπου, του προέδρου Ερντογάν, που, πέραν των άλλων, σφετερίζεται εξουσίες που δεν του ανήκουν, τουλάχιστον όσο παραμένει το ισχύον Σύνταγμα.
Το πιο ανησυχητικό, όμως, είναι πως, με τις ενέργειες, αλλά και με το διχαστικό, μισαλλόδοξο λόγο του, που υιοθετεί, πλήρως, την πιο απόλυτη, φανατική εκδοχή του ισλαμισμού, ο Τούρκος πρόεδρος ωθεί, με μαθηματική ακρίβεια, τη γειτονική χώρα, σε εμφύλιο σπαραγμό, ανάλογο εκείνου της Συρίας. Τα πρόδρομα συμπτώματα είναι κάτι παραπάνω από ορατά και το «κίνημα της Παρασκευής» δεν ήταν παρά ένα απλό επεισόδιο. Αλλωστε, τα περιστατικά διαπόμπευσης, ακόμη και ανώτατων αξιωματικών, που μαρτυρούν άνωθεν καθοδήγηση, δε συνιστούν προσπάθεια εφαρμογής του νόμου, στο πλαίσιο ενός κράτους δικαίου, αλλά στιγματισμού του αντίπαλου ή του όποιου διαφωνούντος. Η εφαρμογή του δόγματος «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας», ως στοιχείου άσκησης εσωτερικής πολιτικής, σε ένα και μόνο αποτέλεσμα οδηγεί…
