Βολική αποδεικνύεται για τους επιγόνους, η καταφυγή στο «βρόμικο 89», ώστε να προκληθούν οι ανάλογοι συνειρμοί και να δικαιολογηθεί έτσι η «ομπρέλα προστασίας» προς τον Κώστα Σημίτη.
Είναι προφανές ότι πρόκειται για προφάσεις εν αμαρτίαις, αλλά δεν πρόκειται μόνο περί αυτού. Οι αναφορές πολλών, στο δημόσιο διάλογο, δείχνουν ότι πολλοί είναι εκείνοι που, αν και πρόκειται για σχετικά πρόσφατα γεγονότα, που οι περισσότεροι από εμάς, τα έχουμε βιώσει, περισσεύει η άγνοια.
Επειδή από το πρόδρομο συγκρότημα της ΑΥΡΙΑΝΗΣ είχαμε, τολμούμε να πούμε, πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα, ειδικότερα δε στην αποκάλυψη της σκευωρίας σε βάρος της δημοκρατικής-προοδευτικής παράταξης και του ιστορικού της ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου, μπορούμε, νομίζουμε, να αποκαταστήσουμε την αλήθεια, ώστε να αναδειχθεί η χαώδης διαφορά, του τότε με το τώρα.
Κατ` αρχήν, είναι ορθό αυτό που επισημάνθηκε από διάφορες πλευρές, ότι υπήρχε τότε ένα ολότελα διαφορετικό πολιτικό τοπίο, στο πλαίσιο του οποίου, η δημοκρατική-προοδευτική παράταξη, όπως «επάξια» (κατά την εύστοχη διατύπωση του Αναστάση Πεπονή) την εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ, υπό την ηγεσία του Ανδρέα Παπανδρέου, είχε κατακτήσει ηγεμονικό ρόλο στην πολιτική ζωή κι αυτό είχε προκαλέσει την ετερόκλητη συσπείρωση των πολιτικών της αντιπάλων, που έφτασε μέχρι και τη θεσμική κορυφή, τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Χρήστο Σαρτζετάκη, προς τον οποίο έκαναν κοινό διάβημα όλοι οι αρχηγοί των κοινοβουλευτικών κομμάτων της περιόδου, δηλαδή οι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Χαρίλαος Φλωράκης, Λεωνίδας Κύρκος και Κωστής Στεφανόπουλος.
Το κλίμα αυτό, φυσιολογικής φθοράς της τότε πλειοψηφίας, μετά από δεύτερη κυβερνητική θητεία, αξιοποίησε η τότε ηγεσία της ΝΔ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, για την προώθηση μιας στρατηγικής έντασης και ακραίας πόλωσης, που έφτανε ως πράξεις ασυνήθιστου, για ένα συντηρητικό κόμμα, υπερβάλλοντος ακτιβισμού, με χαρακτηριστικό παράδειγμα, την οργάνωση συγκέντρωσης, κατά της… φασιστικής ΕΡΤ, έξω από το κτίριο της δημόσιας τηλεόρασης (κρατικό μονοπώλιο ακόμη) στην οδό Κατεχάκη, με ομιλητή τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Κυρίως, όμως, η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επέλεξε ως «πολιορκητικό κριό», για την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, τη Δικαιοσύνη, μέσω των υποτιθέμενων σκανδάλων. Αγνόησε ακόμη, η τότε ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ακόμη και το πεδίο της Οικονομίας, που προσφερόταν προνομιακά για την άσκηση αντιπολίτευσης, εξαιτίας του «σταθεροποιητικού» προγράμματος (λιτότητας) που υποχρεώθηκε να εκπονήσει και να εφαρμόσει η τότε κυβέρνηση, εξαιτίας της οριακής δημοσιονομικής κατάστασης. Λέμε δε, υποτιθέμενων σκανδάλων, διότι η δικαστική έρευνα απέδειξε, στη συντριπτική πλειοψηφία, ότι επρόκειτο για έωλες κατηγορίες, που οδήγησαν στην άδικη σπίλωση ανθρώπων.
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του τότε επικεφαλής της ΔΕΗ, που χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα από διάφορους άσχετους, εξαιτίας μιας φημολογούμενης αναφοράς του Ανδρέα Παπανδρέου σε συνεδρίαση του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ, όπου κανείς από τους αυτόκλητους «εισαγγελείς» δεν έκανε τον κόπο να ψάξει λίγο το θέμα. Αν το έκανε, θα ανακάλυπτε ότι ο εν λόγω είχε απαλλαγεί, για όσα του αποδίδονταν, από το στάδιο της προδικασίας, με βούλευμα.
Της «εκστρατείας» αυτής ηγήθηκε ο ίδιος ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, φτάνοντας ως το σημείο να προσέρχεται ο ίδιος στο κτίριο του Εφετείου (τότε στην οδό Σωκράτους), προκειμένου να ζητήσει τη σύγκλιση της Ολομέλειας του Εφετείου Αθήνας, ώστε να αναλάβουν εφέτες-ανακριτές, τη διερεύνηση των «σκανδάλων».
