Σύμφωνα με τις προβλέψεις των εγκυρότερων διεθνών οργανισμών, όπως ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), Eurostat, Παγκόσμια Τράπεζα, ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης), κ.ά., την διετία 2015-2016 αναμένονται αρνητικοί αναπτυξιακοί ρυθμοί για την ελληνική οικονομία. Αυτό σημαίνει ότι κατά τη διάρκεια της περιόδου 2008-2016, δηλαδή για εννέα συναπτά έτη, η ελληνική οικονομία θα βρίσκεται στη μέγγενη μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης.
Μελετώντας προσεκτικά τα στοιχεία του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, κ.ά., και έχοντας υπόψη τις εγκυρότατες επιστημονικές εργασίες του Angus Maddison, αναφορικά με τις αναπτυξιακές επιδόσεις διαφόρων χωρών του πλανήτη κατά τη διάρκεια των τελευταίων 300 ετών, διαπίστωσα ότι εκτός της Ελλάδας δεν υπάρχει άλλη χώρα που επί δέκα συνεχή χρόνια να σφυροκοπείται από παρατεταμένη οικονομική-δημοσιονομική κρίση. Αναμφίβολα, τα άτομα που θα στελεχώσουν το νέο κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο και ιδίως τα μέλη του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, θα πρέπει να είναι άριστοι γνώστες των Δημοσίων Οικονομικών της χώρας και να έχουν ερευνητικά ενδιατρίψει στις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας. Οι κύριοι Τσίπρας και Καμμένος βέβαιο είναι ότι έχουν κατανοήσει, πως λανθασμένες επιλογές στα άτομα που θα στελεχώσουν το κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο, θα αποβούν μοιραίες για την ελληνική κοινωνία και αμφίβολο είναι αν θα υπάρξει το συγχωροχάρτι ενός τέταρτου μνημονίου.
Ένα από τα σημαντικότερα διδάγματα της παγκόσμιας οικονομικής ιστορίας, είναι ότι οι χώρες που επιτυγχάνουν αξιοσημείωτους αναπτυξιακούς ρυθμούς, έχουν σε άριστη κατάσταση τα Δημόσια Οικονομικά τους και κυρίως ο λόγος κρατικό χρέος προς ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) διατηρείται σε πολύ χαμηλά επίπεδα π.χ. 30% ή 40%. Τα παραδείγματα πολλά και διάφορα, προερχόμενα απ’ όλες τις περιοχές της παγκόσμιας οικονομίας. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα της Ιρλανδίας. Την περίοδο 1987-2007 ο μέσος ετήσιος αναπτυξιακός ρυθμός της ιρλανδικής οικονομίας ήταν γύρω στο 6%, με συνέπεια ο λόγος δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ από 109,6% να πέσει μόλις στο 24%. Για μια ακόμα φορά η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση του κανόνα. Αν και την περίοδο 1994-2008, ο μέσος ετήσιος αναπτυξιακός ρυθμός της Ελλάδας ανήλθε σχεδόν σε 4%, εντούτοις το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ από 98,5% αυξήθηκε σε 108,3%. Αξιοπρόσεκτο είναι ότι την περίοδο 1993-2008, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης σε απόλυτες τιμές αυξήθηκε τρεις φορές, καθότι από 87,4 εκτινάχτηκε σε 262,1 δις ευρώ.
Σε ποιους παράγοντες οφείλεται το παράδοξο φαινόμενο, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας να αυξάνει με αχαλίνωτους ρυθμούς σε συνθήκες εντυπωσιακών αναπτυξιακών επιδόσεων της ελληνικής οικονομίας; Η απάντηση είναι πασιφανής και πολλές φορές από τη θέση αυτή την έχουμε σχολιάσει στο παρελθόν. Η διαφθορά και η διαπλοκή του κομματικού-πολιτικού συστήματος εξουσίας, σε συνδυασμό με τα εκτεταμένα κυκλώματα των άνομων παραοικονομικών δραστηριοτήτων, φέρουν την κύρια ευθύνη για την ακάθεκτη ανοδική πορεία του δημοσίου χρέους της χώρας ιδίως μετά το 1980. Οι κυβερνήσεις οι οποίες αγνοούν τα διδάγματα της οικονομικής ιστορίας και τα κυβερνητικά οικονομικά επιτελεία που παρερμηνεύουν τους αιτιώδεις παράγοντες οι οποίοι προκαλούν την διαχρονική ανοδική τροχιά του δημοσίου χρέους, έχουν ως οικτρό επακόλουθο την εφαρμογή λανθασμένων μέτρων (μικρο)μακροοικονομικής πολιτικής. Η βιωσιμότητα του κρατικού χρέους συνιστά τον κεντρικό στόχο του τρίτου μνημονίου. Η επίτευξη του στόχου αυτού είναι μονόδρομος για την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Είναι δρόμος χωρίς επιστροφή.
