Μετά και τη χθεσινή αποστροφή της Φώφης Γεννηματά ότι «δε θα γίνει ορντινάντσα κανενός», είναι σαφές ότι ένα από τα βασικά πολιτικά επίδικα της εσωκομματικής διαδικασίας στη Χαριλάου Τρικούπη είναι αυτό που λέγαμε παλιά «πολιτική συμμαχιών του κόμματος». Εξάλλου, με την προοπτική να διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές με απλή αναλογική, θα ήταν ανόητος όποιος δεν έκανε από τώρα σχεδιασμούς για την «επόμενη μέρα» -ειδικά όταν το ΚΙΝΑΛ από τη μία έχει να διαχειριστεί το διαρκές «κορφολόγημα» στελεχών από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και από την άλλη το «αφήγημα» Τσίπρα περί «προοδευτικής διακυβέρνησης» και την ευρωπαϊκή πραγματικότητα που τω όντι οδηγεί εκεί όλες τις προοδευτικές δυνάμεις.
Βεβαίως, κάθε κόμμα θέλει να είναι αυτόνομο και ουδείς κέρδισε ψήφους υποσχόμενος ότι θα συγκυβερνήσει με τον τάδε ή τον δείνα. Θα ήταν, δηλαδή, πολιτικά αυτοκτονικό είτε να υπονοήσει ο Ανδρέας Λοβέρδος ότι θα συνεργαζόταν με τη ΝΔ είτε να υπονοήσει η Φώφη Γεννηματά «προοδευτική συνεργασία» με τον ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως, το ότι κάποια πράγματα δεν μπορούν να λεχθούν, δε σημαίνει ότι δεν μπορούν να γίνουν κιόλας. Άλλωστε, αυτά τα διλήμματα τα βάζει η ίδια η ζωή και, όπως ευφυώς διερωτήθηκε και ο Νίκος Μπίστης, πώς «μπορούν Τσίπρας και Γεννηματά να είναι μαζί στην Σύνοδο των Ευρω-σοσιαλιστών και δεν μπορούν να βρουν τρόπο να συγκυβερνήσουν»;
Εντάξει, προφανώς η συζήτηση δεν είναι απλή: οι σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ έχουν περάσει από σαράντα κύματα, ενώ η προηγούμενη περίοδος διαμόρφωσε ένα βαθύ αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα, που ακόμη και τώρα προβάλλει ως το βασικό στρατηγικό πρόβλημα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι προερχόμενοι, μάλιστα, απ’ αυτό το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο επιμένουν ότι αν το ΚΙΝΑΛ συνεργαστεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο με τον ΣΥΡΙΖΑ θα διασπαστεί.
Ωστόσο, ακόμη κι έτσι, οι υποστηρικτές αυτής της άποψης ξεχνούν ότι μια διάσπαση δεν είναι απαραίτητο να απειλήσει την βιωσιμότητα ενός κόμματος: μπορεί να το αναγεννήσει, να αναδιαμορφώσει το πολιτικό του προφίλ και να το οδηγήσει στο να αναβαπτιστεί στην δεξαμενή των ψηφοφόρων του. Άλλωστε, το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ άντεξε όταν συγκυβέρνησε με τη Δεξιά, δηλαδή όταν υπεισήλθε σε μία εξαμβλωματική κατάσταση, λόγω του Μνημονίου και της ιδιαίτερης κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει η χώρα. Αντιθέτως, τώρα, όσο κι αν οι του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου έχουν ταυτίσει τον ΣΥΡΙΖΑ με το απόλυτο κακό, η ίδια η ευρωπαϊκή πραγματικότητα, αλλά και η πολιτική αφετηρία των δύο κομμάτων, καθιστά σαφές πως, παρά τις μεγάλες σκιές του προηγούμενου διαστήματος, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ είναι «όμορα» κόμματα –καίτοι αντιπαραθετικά, προφανώς. Αν, δηλαδή, για κάποιους μοιάζει φυσικό να συνεργάζεται ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με τη Δεξιά και αφύσικο να συνεργάζεται το ίδιο κόμμα με την Αριστερά, τότε αυτό δεν είναι πρόβλημα του κόμματός τους, αλλά ένα πρόβλημα που πρέπει να συζητήσουν με τον καθρέφτη τους.
