Η ελλαδική, αλλά και η κυπριακή κοινή γνώμη παρακολουθούν καθημερινά με αγωνία, αποτροπιασμό, αλλά και με «κομμένη την ανάσα»- κατά το γνωστό δημοσιογραφικό κλισέ- την πορεία των μακάβριων ερευνών στην Κύπρο για την δράση του κατά συρροήν δολοφόνου.
Ακόμη και για όσους δεν παρακολουθούν στενά, βήμα προς βήμα, την πορεία των ερευνών και τα καθημερινά ρεπορτάζ, το προφίλ των εγκλημάτων είναι λίγο ως πολύ γνωστό: αλλοδαπές, που εργάζονταν ως οικιακές βοηθοί, ήταν τα «εύκολα θύματα» του καθ’ ομολογίαν δολοφόνου, του «Ορέστη».
Ταυτοχρόνως με την πορεία των ερευνών, αρχίζει να πέφτει φως και για τις συνθήκες εργασίας των αλλοδαπών –και δη των προερχόμενων από τις Φιλιππίνες- στην Μεγαλόνησο. Όπως κατήγγειλε χθες ο διευθυντής της Κίνησης για Ισότητα, Στήριξη και Αντιρατσισμό Κύπρου (News247) Δώρος Πολυκάρπου, στην Κύπρο εργάζονται περίπου 20.000 οικιακές βοηθοί. Ωστόσο, οι συνθήκες εργασίας θυμίζουν σύγχρονη σκλαβιά: οι γυναίκες εργάζονται εξι ημέρες την εβδομάδα για επτά ώρες και αμείβονται με 316 ευρώ. Στα συμβόλαιά τους περιλαμβάνεται «όρος» πως δεν μπορούν να ζητήσουν δεύτερη απασχόληση (όχι ότι μένει χρόνος…), συνήθως εξαρτώνται από γραφεία ευρέσεως εργασίας και είναι συχνό το φαινόμενο αναζήτησης καλύτερων μισθών στα Κατεχόμενα, με μεγάλο όμως ρίσκο για την προσωπική τους ασφάλεια.
Παράλληλα, σύμφωνα με τις καταγγελίες του κ. Πολυκάρπου, οι συγκεκριμένες γυναίκες «δεν δικαιούνται ούτε επίσκεψη σε γυναικολόγο», ενώ είναι βέβαιο, κατά τον ίδιο, πως όσες έχουν πέσει θύματα bullying ή ακόμη και σεξουαλικής παρενόχλησης δε θα προστρέξουν στην Αστυνομία.
Το φαινόμενο δεν ανθεί μόνο στην Κύπρο, αλλά και στα καθ’ ημάς: πρόκειται για τους «αόρατους εργαζόμενους», για τους ανθρώπους «της διπλανής πόρτας». Για εκείνους που τους θυμόμαστε μόνο όταν πρέπει να γίνουν κάποιες δουλειές και δεν αναρωτιόμαστε πού πάνε και τί κάνουν όταν δεν τους χρειαζόμαστε.
Η φρικιαστική «δραστηριότητα» του «Ορέστη» στην Κύπρο, αλλά και η αποκάλυψη για τις 7 δολοφονίες έχουν φέρει στο προσκήνιο αυτή την απάνθρωπη συμπεριφορά σε βάρος των «αόρατων ανθρώπων» της διπλανής πόρτας. Σε μία κλειστή κοινωνία όπως η κυπριακή, εξαφανίστηκαν, η μία μετά την άλλη, περισσότερες από 4 ή 5 οικιακές βοηθοί. Κι όμως, ουδείς τις αναζήτησε. Ουδείς αναρωτήθηκε πού πήγαν ή γιατί εξαφανίστηκαν ξαφνικά. Ουδείς ενδιαφέρθηκε να εξιχνιάσει αυτές τις περίεργες εξαφανίσεις και κανείς δεν υποψιάστηκε ότι κάτι τρέχει.
Και αυτή είναι η «καλή» εκδοχή. Γιατί η άλλη, η «κακή», είναι να προκάλεσαν υποψίες οι διαδοχικές εξαφανίσεις, αλλά κανείς να μην έκανε τον κόπο να ασχοληθεί μ’ αυτές.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
