Μην κοροϊδευόμαστε: το ενδιαφέρον της κυβέρνησης Μητσοτάκη για το λιβυκό πρόβλημα είναι όψιμο και χρονολογείται τόσο πρόσφατα όσο και το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Παρότι, δηλαδή, η Λιβύη αποτελεί, εν τη ευρεία εννοία, γειτονική χώρα της Ελλάδας, η χώρα μας ενδιαφέρθηκε σοβαρά τους τελευταίους μήνες για την επόμενη μέρα στον λιβυκό εμφύλιο από τότε που θίχτηκαν εν τοις πράγματι τα κυριαρχικά της δικαιώματα, με την συμφωνία Ερντογάν-Αλ Σάρατζ περί θαλασσίων ζωνών στην Μεσόγειο.
Έκτοτε, διπλωμάτες, πολιτικοί και αναλυτές επιχειρούν να βρουν τρόπους που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στο «ξήλωμα» αυτής της συμφωνίας. Άλλοι προτείνουν την στήριξη του Χαφτάρ έναντι του Σάρατζ, άλλοι λένε ότι θα μπορούσε η Ελλάδα να θέσει βέτο στην οικονομική βοήθεια που φτάνει στην Λιβύη από την Ε.Ε., ενώ η χώρα μας επιδόθηκε, την περασμένη εβδομάδα, σε μία διπλή προσπάθεια να δείξει ότι αντεπιτίθεται διπλωματικά: αφενός με την πρόσκληση του Χαφτάρ στην Ελλάδα, αφετέρου με το διαρκές αίτημα για συμμετοχή της Ελλάδας στη διαδικασία του Βερολίνου.
Όλα αυτά είναι καλά -έστω κι αν προσώρας έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικά. Όμως, αν φάνηκε κάτι στην αντιμετώπιση του λιβυκού, αυτό είναι η ανυπαρξία της Ευρώπης ως συνόλου από τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο. Παρότι από την τουρκική προκλητικότητα και μέσω της λιβυκής κρίσης θίγονται ακόμη και κυριαρχικά δικαιώματα κρατών-μελών της Ε.Ε., η Ευρώπη αδυνατεί να παίξει ρόλο ως σύνολο και να βρει μία συνολική περπατησιά στην εξωτερική της πολιτική. Αντιθέτως, κάθε μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα κάνει τα δικά της, αντιμετωπίζει την κατάσταση με γνώμονα τα δικά της συμφέροντα και θυμίζει την πολιτική των «μεγάλων δυνάμεων» στο Λιβυκό. Η Γερμανία δείχνει -τουλάχιστον- ανοχή στον Ταγίπ Ερντογάν, η Γαλλία στηρίζει την Ελλάδα και επιχειρεί να μειώσει την επιρροή της Τουρκίας σε κάθε περιοχή που αποτελούσε δική της αποικία, ενώ η Ιταλία προσπαθεί να ελιχθεί μεταξύ Ευρωπαίων συμμάχων και κοινών συμφερόντων που μπορεί να έχει με την Τουρκία.
Τούτων δοθέντων, το πρόβλημα για την Ελλάδα δεν είναι αν φτάνει η απειλή ενός βέτο ή μία προνομιακή σχέση με τον Χαφτάρ για να αντιμετωπίσει το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι η Ευρώπη δεν έχει εξωτερική πολιτική. Και αυτό λύνεται σε ευρωπαϊκό γήπεδο, δεν φτάνει μία επίσκεψη ενός στρατάρχη ούτε μία ελληνική φρεγάτα που θα συνοδεύει ένα γαλλικό αεροπλανοφόρο.
