Μετά το 1988 ο υποφαινόμενος έχει δημοσιεύσει αρκετές εργασίες, αναφορικά με τα αίτια κατάρρευσης των οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης, προτείνοντας στη συνέχεια μέτρα πολιτικής για έξοδο του κοινωνικοασφαλιστικού μας συστήματος από το βάλτο της κρίσης. Το 1997 δημοσιεύτηκε μονογραφία μου, έχοντας τίτλο «Η Κρίση του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης στην Ελλάδα: Χρηματοοικονομική Ανάλυση, Προτάσεις, Μέτρα Πολιτικής» (Αθήνα: Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών).
Στο τέταρτο Κεφάλαιο της μονογραφίας, που αναφέρονται οι προτάσεις και τα μέτρα πολιτικής για έξοδο του συστήματος από την χρηματοοικονομική κρίση έγραφα τα εξής: «Το γεγονός ότι σήμερα (εννοείται το 1997) σε έναν συνταξιούχο αντιστοιχούν δύο ασφαλισμένοι έναντι τριών που αντιστοιχούσαν το 1980, συνιστά την καρδιά του προβλήματος. Η σχέση αυτή στα πλαίσια μιας μακρόπνοης ασφαλιστικής πολιτικής, θα πρέπει να διαμορφωθεί σε 1/4, δηλαδή σε έναν συνταξιούχο να αναλογούν τέσσερις εργαζόμενοι (ασφαλισμένοι).
Πώς όμως τα επόμενα χρόνια ο αριθμός των εργαζομένων θα αυξηθεί με ταχύτερους ρυθμούς από τους συνταξιούχους, όταν η εθνική μας οικονομίας δεν αναπτύσσεται και άρα δεν δημιουργούνται νέες θέσεις απασχόλησης και όταν ο πληθυσμός γερνάει και δεν αναζωογονείται με νέες γεννήσεις; Βασική προϋπόθεση για την επίλυση του οξύτατου κοινωνικοασφαλιστικού μας προβλήματος, είναι η εφαρμογή αποδοτικών μέτρων αναπτυξιακής και δημογραφικής πολιτικής». Ανεξάρτητα του οποιουδήποτε κύρους της επταμελούς “επιτροπής σοφών”, που συνέταξε το Πόρισμα (Έκθεση) που προχθές δόθηκε στην δημοσιότητα, με θέμα «Προς Ένα Κοινωνικό Συμβόλαιο για τις Συντάξεις», αδιαμφισβήτητη είναι η διαπίστωση ότι η συγκεκριμένη Έκθεση θα αποτελέσει τη βάση για την κονιορτοποίηση των συντάξεων τα επόμενα χρόνια.
Δηλαδή, η καταπάτηση των ανθρωπίνων ελευθεριών στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, η καταστρατήγηση βασικών άρθρων του Συντάγματος και η κατακρεούργηση των συντάξεων, αποτελούν τις μεταρρυθμίσεις που ευαγγελίζεται το τρίτο μνημόνιο; Είναι δυνατόν η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, να υιοθετεί πολιτικές σφαγιασμού των οικονομικά αδυνάτων, πετσοκόβοντας μισθούς και συντάξεις, υπερφορολογώντας τις επιχειρήσεις και χαρατσώνοντας τους πολίτες, και να έρχονται μετά υπουργοί της και με τα βλακώδη επιχειρήματα των σαμαροβενιζέλων, να αποκαλούν αυτές τις κτηνώδεις πολιτικές ως δήθεν μεταρρυθμίσεις;
Η πρόσφατη δήλωση του Προέδρου της Βουλής Νικολάου Βούτση, ότι, στο κοντινό μέλλον το ταβάνι των συντάξεων θα είναι τα 1.000 ευρώ, λέει πολλά. Το κερασάκι στην τούρτα το έβαλε χθες ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, ο οποίος με δηλώσεις του προανάγγειλε ότι το ελληνικό κράτος θα εγγυάται συντάξεις έως 1.000 ευρώ. Και τούτο ανεξάρτητα του γεγονότος, αν χιλιάδες εργαζόμενοι με 40 ή 45 χρόνια συνεπούς καταβολής υψηλών ασφαλιστικών εισφορών, δικαιούνται συντάξεις 1.500, 2.000 ή 3.000 ευρώ. Ζούμε στην εποχή του “κράτους δήμιος”, που λέει στον σημερινό και τον αυριανό συνταξιούχο, πάρε 800 ή 1.000 ευρώ και πολλά σου είναι.
Οι δηλώσεις των κυρίων Βούτση και Δραγασάκη είναι δόλιες και υποχθόνιες, καθότι σπρώχνουν τους εργαζόμενους (ασφαλισμένους) στην αγκαλιά των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών. Ουσιαστικά, η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ορθά κοφτά μας λέει. Έλληνα εργαζόμενε δούλεψε 40 ή 45 χρόνια, κόλλησε 12.000 ή 13.000 ένσημα, πάρε μια συνταξούλα 800 έως 1.000 ευρώ, και αν θέλεις σύνταξη 1.500 ή 2.000 ευρώ, τρέχα σε κάποια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρία και κόλλα όσα ένσημα επιθυμείς. Δηλαδή, έλληνα “ελεύθερε πολίτη”, η αριστερή προοδευτική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τα πατριωτάκια των ΑΝΕΛ, σε προτρέπουν να κόψεις το λαιμό σου, να κολλήσεις 20.000 ή 30.000 ένσημα σε κρατικούς και ιδιωτικούς ασφαλιστικούς φορείς, ώστε στα εβδομήντα σου να δυνηθείς να λάβεις μηνιαία σύνταξη 1.500 ή 2.000 ευρώ.
