Βρισκόμαστε ακόμη στο ξεκίνημα της θητείας αυτής της Κυβέρνησης, άρα διάλυση της Βουλής με την επίκληση “λόγου εξαιρετικής εθνικής σημασίας” (μια απο τις λίγες εύστοχες πρόνοιες του Καραμανλικού μας Συντάγματος) δεν είναι εφικτή. άρα θα χρειαστεί, άμα οι Πλατφορμίστες δεν ρίξουν την Κυβέρνηση, να υπάρξει παραίτηση. οπότε έχουμε την διαδικασία των διαδοχικών εντολών/3ημέρων, που εν προκειμένω φέρνει π.χ. το θέμα συμμετοχής της Χρυσαυγής (που είχαμε αρχίσει να την ξεχνάμε ως αποσταθεροποιητική απειλή), αλλά και την γενική ακαταστασία στην Αντιπολίτευση, οπότε…
…Οπότε ευτύχημα που Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δηλαδή άνθρωπος που θα χρειαστεί να κάνει τις εκτιμήσεις και το αν θα μπορούσαμε να πάμε απευθείας σε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών (πάλιν προβληματάκι Χρυσαυγής…) και απ’ εκεί, με διάγνωση αδιεξόδου σχηματισμού Κυβέρνησης, σε πρόωρες εκλογές ή πάντως με κάτι αντίστοιχο, βρίσκεται να είναι ο Προκόπης Παυλόπουλος.
Ο οποίος, κάτι μας λέει πως βοήθησε με την τεχνογνωσία του στα συνταγματικά – Δημόσιο Δίκαιο δίδασκε, όμως τα του Συντάγματος τα έχει – στο να αισθανθεί η Κυβέρνηση προ ημερών σε ασφαλές έδαφος στην Βουλή. Όταν χρειάστηκε να προσπεράσει επιδέξια και τους χειρισμούς της Ζωής η οποία ηρνείτο να την συγκαλέσει, διαταράσσοντας τις διακοπές, για την ψήφιση της συμφωνίας με τους “εταίρους”. Μετά και τον πρότερο επικίνδυνο βίο της Ζωής, με το ιδιότυπο filibustering που κατ’ επανάληψιν άσκησε παρελκυστικά για να φέρει την Κυβέρνηση σε αδιέξοδο, η πατέντα της απευθείας προσφυγής στην Διάσκεψη των Προέδρων και την απειλή πλήρους παράκαμψης της Ζωής ήταν, ως φαίνεται, επίσης πατέντα Παυλόπουλου (όσο κι αν το κυβερνών κόμμα διαθέτει τους Κατρούγκαλους και Μητρόπουλούς του).
Αυτά, τα τελευταία δυο επεισόδια χρησιμεύουν για να αναστοχασθεί κανείς την χρησιμότητα που αποδείχθηκε ότι είχε/έχει το πολυεργαλείο Προκόπης Παυλόπουλος. Που ηδη, με την σύγκληση – και, μην αυταπατώμεθα, την “οργάνωση” – της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών στις εντελώς κρίσιμες φάσεις της δημιουργίας μιας μίνιμουμ συναίνεσης στην φάση της διαπραγμάτευσης της Ελλάδας με τους “εταίρους”. Καθώς και το γεύμα/άτυπη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, με το οποίο αντικατέστησε το ταρατατζούμ του εορτασμού της αποκατάστασης της Δημοκρατίας (ή την πορτοκαλάδα που είχε καταλήξει να προσφέρει ο Κάρολος Παπούλιας – από σεβασμό στην κρίση – αντι των ημερών κήπων του Προεδρικού Καραμανλή ή Σαρτζετάκη που προσπάθησε να αποκαταστήσει ιδιογνωμόνως η Ζωή στο περιστύλιο της Βουλής, ανεπιτυχώς) έπαιξε κομβικό ρόλο στο να περπατήσει το πολιτικό μας σύστημα στο ναρκοπέδιο των τελευταίων μηνών.
Σε επίπεδο ουσίας, δε, η παρουσία Παυλόπουλου όσο και αν ήταν παρασκηνιακή υπήρξε στιγμές-στιγμές καθοριστική. Είναι αλήθεια, και διασταυρωμένη πολλαπλά, ότι και σε επίπεδο επικοινωνίας με Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ (τόσο στην φάση “ανακάλυψης” του Αλέξη Τσίπρα, όσο και σ’ εκείνην που έπεσε πάγος στις σχέσεις Βρυξελλών-Αθηνών) και σε εκείνο της προσέγγισης με Σόιμπλε και γενικά με την Χριστιανοδημοκρατία στην Ευρώπη, η χρησιμότητα Προκόπη υπήρξε συγκεκριμένη όσο και διακριτική. (Να μην πούμε πως το τελευταίο ήταν και το πιο χρήσιμο!).
Ποιος θα τόλεγε, όταν η επιλογή Τσίπρα στο πρόσωπο του Προκόπη Παυλόπουλου πρωτοσχολιαζόταν, ότι ο άνθρωπος που βαρύνεται (μαζί με τον Βαγγέλη, μαζί με τον Βαγγέλη!) με τις πλέον άστοχες και άνευρες αναθεωρήσεις του Συντάγματος, ή και για το φιάσκο του βασικού μετόχου (πάλιν συγγένεια με Βενιζέλο, στο φόντο…), θα μπορούσε να αποδειχθεί τόσο χρήσιμος σε εντελώς καίριες στροφές της ιστορίας – αληθινά. Όμως, το πολυεργαλείο Προκόπης υπήρξε ευχάριστη έκπληξη.
