Η αλHθεια είναι ότι οι έρευνες για υδρογονάνθρακες στην Κυπριακή ΑΟΖ/Οικόπεδο 11 με το “West Capella” της Total συνεχίζονται χωρίς η κατάσταση να έχει ξεφύγει αληθινά σε κάποιο σημείο: η Τουρκική επιθετικότητα παραμένει συμβολική – βέβαια οι προσπάθειες της Άγκυρας να διεξαγάγει (ακριβέστερα να αναλάβει εν ονόματι των Τουρκοκυπρίων…) δικές της έρευνες στα Οικόπεδα 5 και 6 μπορεί να αφήσουν πίσω επικίνδυνο «ίχνος» αν κατορθώσουν να προχωρήσουν – αλλά οι περιπλέουσες αρμάδες Γαλλίας, ΗΠΑ κοκ απέτρεψαν οτιδήποτε το συγκεκριμένο από πλευράς παρακώλυσης των ερευνών.
Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι η ίδια η Τουρκία εξελισσόμενη σε ΝΙΝΟ – ΝΑΤΟ in name only, δηλαδή ΝΑΤΟϊκή κατ’ όνομα και μόνον – προωθεί χωρίς να ανακόπτεται από τις προειδοποιήσεις που της φθάνουν από την Συμμαχία την απόκτηση των τεσσάρων πυροβολαρχιών των S-400 (που η μια τους θα είναι στραμμένη προς εμάς εγκαθιστάμενη, στην ακτή του Αιγαίου).
Όμως, την ίδια στιγμή στην διαχείριση του Κυπριακού «επί του εδάφους» βλέπουμε – αφού άκριτα γιορτάσαμε αναμεταξύ μας το ότι οι διαπραγματεύσεις στο Mont Pelerin και το Crans Montana προσάραξαν λόγω Τουρκίας και μόνον, λόγω Τσαβούσογλου, λόγω «σέρβις» προς τις Τουρκικές θέσεις από τον διαμεσολαβητή του ΟΗΕ Έσπεν Αϊντε, τα γνωστά! – ότι αρχίζει να προωθείται κάτι σαν υλοποίηση εκείνου που μουρμούρισε μετά την λήξη χρόνου στο Crans Montana ο Ερντογάν περί Plan B ή και C. Είχαμε ήδη επισημάνει ότι αυτό μπορεί να υπονοούσε όχι μόνον εκείνο που ανέκαθεν λειτουργούσε για μας ως σκιάχτρο – μια ενδεχόμενη προσάρτηση του Βορρά/των Κατεχομένων, η οποία όμως θάφερνε την Άγκυρα σε βίαιη αντιπαράθεση με τα διεθνή θέσμια – αλλά την με μικρά βήματα εγκατάλειψη του ΟΗΕ ως πλαισίου συζήτησης /αναζήτησης «λύσης» για το Κυπριακό.
Ήδη, που λέτε, «έπεσε η είδηση» ότι η Τουρκοκυπριακή Διοίκηση προχωρεί σε άνοιγμα των Μαρωνίτικων χωριών (κυρίως στην επαρχία Κερύνειας) διαθέσιμων στην επάνοδο της μικρής Καθολικής αυτής μειονότητας, που έχει και συνταγματικά κατοχυρωμένη ταυτότητα, στις εστίες της. (Οι Μαρωνίτες βρίσκονται εδώ και 14 αιώνες στην Μεγαλόνησο – πάντα φυγάδες από την ισλαμική επέκταση…). Πολύ βαρύτερη θα είναι η συνεχώς και πυκνότερα συζητούμενη κίνηση ανοίγματος της κλειστής πόλης της Αμμοχώστου/των Βαρωσίων, για επάνοδο στις εστίες – υπό Τουρκοκυριακή διοίκηση, όπως και με τους Μαρωνίτες – και, το κυριότερο, για επιχειρηματική εκμετάλλευση. Εδώ, η ΕλληνοΚυπριακή κοινότητα θα ήταν, πλέον, ο άμεσος «στόχος». και η ανταπόκρισή της, αν υπάρξει, θα δημιουργήσει μιαν άλλη εικόνα de facto άσκησης εξουσίας/κυριαρχίας επί του εδάφους. Αν, δε, η Τουρκοκυπριακή Διοίκηση – σε φάση μετάβασης από τον μετριοπαθή Μουσταφά Ακιντζή προς την εθνικιστική/μετα-Ντενκτασιανή κατεύθυνση – προχωρήσει σε διαφορετική πλέον λογική την εκδίκαση των απαιτήσεων/claims Ελληνοκυπρίων στα «δικαιοδοτικά όργανά της» («Επιτροπή Ακίνητης Περιουσίας») για τις απώλειες περιουσίας, μπορεί να τρέχουμε και να μην φτάνουμε.
(Πάλι καλά, που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έκανε πίσω και δεν θα δώσει στην δημοσιότητα την εκδοχή πρακτικών του Crans Montana – με λογική «να βάλει στην γωνία» τον διαμεσολαβητή ΟΗΕ – αρκούμενος στο να τα διακινήσει στα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Απ’ όπου βέβαια θα δοθούν καταλλήλως προς τα έξω, αλλά τουλάχιστον δεν θα έχει θέσει η Ελληνική/ΕλληνοΚυπριακή πλευρά τον εαυτό της στην γωνία).
