Το ΠΑΣΟΚ ως καρικατούρα

Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν, για το αποτέλεσμα του α` γύρου, της εκλογικής διαδικασίας στην Κεντροαριστερά, κυρίως εκ των έσω, μάλλον επιβεβαιώνουν το βασικό συμπέρασμα, από το χθεσινό μας σχόλιο.

 Κάποιοι, άλλωστε, γνωστοί για τον αυθορμητισμό και την αθυροστομία τους, το λένε, πια, ανοιχτά. Ότι, δηλαδή, από ορισμένες πλευρές, η διαδικασία αυτή εξελήφθη, ως μια ευκαιρία «εξ εφόδου κατάληψης» του «οχυρού» της Χαριλάου Τρικούπη, για να εξυπηρετηθεί ένας άλλος πολιτικός σχεδιασμός. Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι στο πλαίσιο ενός ευρύχωρου, πολυτασικού φορέα όπως, επί της ουσίας, πάντα ήταν το ΠΑΣΟΚ, δεν πρέπει να υπάρχει διακριτός ρόλος και για τους ηττημένους  της διαδικασίας. Ωστόσο, οι αντιδράσεις, από το αποτέλεσμα του α` γύρου, έφεραν ξανά στην επιφάνεια, τη δυσανεξία, το λιγότερο, ορισμένων εστέτ της Κεντροαριστεράς, για το ΠΑΣΟΚ. Κλεισμένοι στον αλαζονικό αυτισμό τους, δεν αδυνατούν,  μόνο, να αντιληφθούν τι συμβαίνει στην υπόλοιπη κοινωνία, αλλά και αρνούνται να αναγνωρίσουν το πιθανό λάθος τους, λοιδορώντας τους πολλούς, με χολερική φρασεολογία, που  δε συμπορεύονται μαζί τους και δεν υποκλίνονται στο «μεγαλείο» τους. Θα τους θυμίζαμε, απλώς, ότι ένας επιφανής πολιτικός, κατ` εξοχήν εκφραστής του «εκσυγχρονισμού»  και της «μετανεοτερικότητας», ο αείμνηστος Μισέλ Ροκάρ, ηγετικό στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας και πρωθυπουργού σε κυβερνήσεις του Φρανσουά Μιτεράν, υποκλινόταν στη «συλλογική σοφία» των πολλών, θεωρώντας ότι οι επιλογές τους, αν μη τι άλλο, αξίζουν του σεβασμού όλων.

 Χρειάζεται, βέβαια, να έχει κανείς, το διανοητικό βάθος ενός Μισέλ Ροκάρ, για να καταλάβει. Επί παραδείγματι, οι μεθύστερες αναφορές στην πορεία και το χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ, δείχνουν πως κάποιοι, ούτε και τώρα,  έχουν καταλάβει σε τι αναφέρονται. Είτε δε θέλουν, είτε δε μπορούν να καταλάβουν, φτιάχνοντας μια καρικατούρα του συγκεκριμένου χώρου. Μια καρικατούρα, που οι ίδιοι έχουν στο μυαλό τους, που δεν προκύπτει από ιδία γνώση, ούτε καν από κάποια μελέτη, αλλά ως «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» των δικών τους προκαταλήψεων και προκατασκευασμένων συμπερασμάτων. Αποκαλύπτουν, έτσι, τη δική τους ρηχότητα, τη μανιχαϊκή λογική, αλλά και μια βαθιά ελιτίστικη-αν μη τι άλλο-αντίληψη περί δημοκρατίας και των εκλογικών διαδικασιών, που είναι αποδεκτές, μόνο στο βαθμό που οι εκλογείς συμπεριφέρονται σύμφωνα με τη δική τους «αλάθητη» αντίληψη των πραγμάτων. Πως το έλεγε ο Μπρεχτ; «Αν ο λαός δε συμφωνεί μαζί μας, ν` αλλάξουμε λαό»…

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ