Οι δημοσκοπήσεις, για όσους ξέρουν να διαβάζουν πέρα από την «πρόθεση ψήφου» και την –πάντως, παραδοσιακά αδιάψευστη- «παράσταση νίκης», στέλνουν σαφή μηνύματα: η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ κυβέρνησης και κοινωνίας δεν έχει απλώς αρχίσει να διαρρηγνύεται, αλλά επιδεινώνεται σε όλα τα μέτωπα: οι πολίτες έχουν καταλάβει ότι η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να μην ενισχύσει ουσιαστικά το σύστημα υγείας, ότι τους κυβερνά μία ελίτ, ότι ο νόμος Χατζηδάκη δεν εκσυγχρονίζει το εργασιακό τοπίο αλλά το επιδεινώνει, αλλά και πως η κυβέρνηση έχει κάνει αρκετά «φάουλ» στη διαχείριση της πανδημίας. Κάτι η επαναλαμβανόμενη κριτική από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, κάτι τα οφθαλμοφανή μπρος-πίσω και οι παλινωδίες της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά στα μέτρα που κάθε φορά παίρνει και στους δεδηλωμένους στόχους που κάθε φορά θέτει, όλοι έχουν καταλάβει ότι τα πράγματα στην χώρα δεν είναι ρόδινα. Συν τοις άλλοις, η κοινωνία δεν έχει εισπράξει με καθόλου θετικό τρόπο τη διχαστική πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση με κριτήριο το ποιος έχει εμβολιαστεί και ποιος όχι –και το εντυπωσιακό είναι πως αυτή η διαπίστωση περιλαμβάνει και πολλούς εμβολιασμένους, που από τη μία φοβούνται ότι θα την «πληρώσουν» από τους ανεμβολίαστους, από την άλλη δεν βλέπουν ως λύση να αποκλειστούν οι τελευταίοι απ’ όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες ή να κινδυνεύσει η θέση εργασίας τους.
Βεβαίως, παρά τα προαναφερθέντα, αν κανείς μιλήσει με επιτελικά κυβερνητικά στελέχη, η αλήθεια είναι πως δεν τα βλέπει να ανησυχούν: όλα στέκονται στην κυριαρχία που εμφανίζει η ΝΔ σε όλα τα ποσοτικά μεγέθη των μετρήσεων, αλλά και στην «μονοκρατορία» της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά στο τοπίο στα ΜΜΕ. Η αλήθεια, άλλωστε, είναι, πως αν κάποιος κυβερνητικός ανοίξει κάθε απόγευμα και παρακολουθήσει τα περισσότερα δελτία ειδήσεων σε πανελλαδικής εμβέλειας σταθμούς, θα δει ότι όλα είναι καλά. Και, πες-πες, στο τέλος οι κυβερνώντες δεν περιορίζονται μόνο στο να απολαμβάνουν την μιντιακή κυριαρχία τους, αλλά έχουν αρχίσει να το πιστεύουν κιόλας, πως τα πάντα στη χώρα πάνε καλά.
Αυτό, όμως, είναι που θα τους «φάει». Όχι, η στήλη δεν διαθέτει μαντικές ή προφητικές ικανότητες. Ωστόσο, μία ματιά στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας αποδεικνύει ότι μία κυβέρνηση αρχίζει να παίρνει την κατηφόρα κάνοντας παιδαριώδη λάθη και επιδεικνύοντας ασύγγνωστη αλαζονεία, όταν στο Μέγαρο Μαξίμου αρχίσουν να ακούγονται υπερφίαλες φράσεις του τύπου «σιγά μην χάσω απ’ αυτόν», «δε χάνουμε με τίποτα», «το ‘χουμε» και άλλα ηχηρά παρόμοια.
