Δεν είναι μόνο ένα τμήμα της Αριστεράς που, στο όνομα ενός «αχαρτογράφητου» διεθνιστικού ειρηνισμού, κηρύσσει «ανένδοτο» κατά και της ιδέας, ακόμη, για ενίσχυση ή και ανανέωση της αμυντικής θωράκισης της χώρας, διότι αυτό εξυπηρετούν (για όσους τυχαίνει να το ξεχνούν), ως «ιδρυτική αρχή», τα εξοπλιστικά προγράμματα.
Σε μια παρεμφερή θέση, αν και από αντίθετη ιδεολογική αφετηρία, είδαμε, στην εκπομπή του Αιμίλιου Λιάτσου, τον ευρωβουλευτή της ΝΔ Γιώργο Κύρτσο, να ταυτίζεται με το ιδιότυπο αυτό κίνημα κατά των εξοπλισμών. Η επίκληση της οικονομικής κρίσης, είναι εμφανώς προσχηματική αφού, το ίδιο ΟΧΙ στους εξοπλισμούς, εκφωνούνταν και πριν από την κρίση, από αριστερούς και δεξιούς «κοσμοπολίτες» και «πασιφιστές». Ούτε, βέβαια, ο φόβος επανάληψης σκανδαλωδών φαινομένων, όπως αυτά της περιόδου 1996-2004, μπορεί να οδηγήσει σε αναστολή κάθε εξοπλιστικού προγράμματος. Θα έπρεπε, με αυτή τη λογική, να σταματήσει κάθε κρατική δραστηριότητα, υπό το φόβο κάποιου πιθανού σκανδάλου. Έμεινε αναπάντητη, εξάλλου, από τον ευρωβουλευτή της ΝΔ, η εύστοχη παρατήρηση τηλεθεατή, πως μάλλον δε θα βρει ανταπόκριση από την άλλη πλευρά, το «αίτημα» εγκατάλειψης τυχόν επιθετικών κινήσεων και βλέψεων, από την τουρκική πλευρά, επειδή εμείς έχουμε οικονομική κρίση. Θα έπρεπε, όλοι αυτοί οι εκ του ασφαλούς «ειρηνιστές», πως η ανενδοίαστη προβολή της αδυναμίας ή απροθυμίας σου, να υπερασπιστείς τον εθνικό σου χώρο, αποθρασύνει τον αντίπαλο (και ειδικά το συγκεκριμένο) και τον ωθεί να κάνει το επόμενο «μοιραίο» βήμα. Το τελευταίο επιχείρημα που απέμεινε, είναι πως όλα όσα βλέπουμε είναι, απλώς, κινήσεις για «εσωτερική κατανάλωση» και ότι αποκλείεται μια επικίνδυνη κλιμάκωση. Δεν υποτιμούμε το εύλογο των επιχειρημάτων, προς την ανωτέρω κατεύθυνση, αλλά καμιά σοβαρή χώρα, που προασπίζεται τα κυριαρχικά της δικαιώματα, δε μπορεί να στηριχθεί σε υποθέσεις, όταν κανείς δε μπορεί να αποκλείσει την αντίθετη εκδοχή, ειδικά με τη σημερινή, παντελώς απρόβλεπτη, πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της γειτονικής χώρας. Πολύ δε περισσότερο, κανείς δε μπορεί να αποκλείσει τον κίνδυνο ατυχήματος. Ούτε γι` αυτό δεν απαιτείται αξιόπιστη και πειστική, αποτρεπτική στρατηγική; Ας πάψουν, λοιπόν, οι διάφοροι «ειρηνιστές», να κρύβονται πίσω απ` το δάχτυλο τους, λέγοντας ευθέως αν πιστεύουν ότι υπάρχει απειλή για την ασφάλεια της χώρας και πως αυτή θα αντιμετωπιστεί. Άλλωστε, υπάρχουν τρόποι, όπως συμπαραγωγές ή ευρύτερες διακρατικές συμφωνίες, που εξασφαλίζουν την απαιτούμενη ισορροπία…
