Αν, κανεΙς, έχει και την ελάχιστη γνώση της πρόσφατης, μετά τη Μεταπολίτευση, ιστορίας της Κεντροδεξιάς παράταξης, μάλλον δε θα πρέπει να εκπλήσσεται, από τα όσα συμβαίνουν, τον τελευταίο καιρό, στη ΝΔ.
Το πρόβλημα, εξ αρχής, για το κόμμα, που ο ιδρυτής του φιλοδοξούσε να το καταστήσει εκφραστή μιας σύγχρονης, ευρωπαϊκών προδιαγραφών, Κεντροδεξιάς, ήταν η αναζήτηση μιας αντίστοιχης ιδεολογικής φυσιογνωμίας και στρατηγικής. Τα ιδεολογικά ζητήματα, άλλωστε, δεν ήταν το «φόρτε» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ενός κατ’ εξοχήν βιωματικού και εμπειρικού πολιτικού, του οποίου, ωστόσο, ουδείς αμφισβητούσε την αυξημένη οξυδέρκεια. Αυτή, ακριβώς, η οξυδέρκεια, αλλά και το «άγριο» ένστικτο αυτοσυντήρησης, υποχρέωσαν τον ιδρυτή της ΝΔ, να αναζητήσει ένα ιδεολογικό στίγμα, για το νεοσύστατο σχήμα, που θα την απογαλάκτιζε από την, ταυτισμένη με τη χούντα και το παρακράτος, Ακροδεξιά, απενοχοποιώντας την, έτσι, από την ταύτιση, του συνόλου του κεντροδεξιού χώρου, με τα «ανομήματα» εκείνης της «αμαρτωλής» περιόδου. Για να καλυφθεί το κενό προς τα δεξιά, επιδιώχθηκε ένα «γενναίο» άνοιγμα προς κεντρογενείς δυνάμεις και στο πλαίσιο αυτό εφευρέθηκε ο όρος «ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός», προκειμένου να λειτουργήσει ως «ομπρέλα» που κάλυπτε το χώρο μέχρι «τις παρυφές της μετριοπαθούς Αριστεράς» (βλέπε ομιλίες του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη και το Προσυνέδριο της Χαλκιδικής, το 1977 και το 1979 αντίστοιχα).
Τα παραπάνω, όμως, αποτέλεσαν περισσότερο ένα ρητορικό σχήμα, παρά μια συγκροτημένη ιδεολογική πρόταση, που θα λειτουργούσε συνεκτικά για τη συντηρητική παράταξη και μετά την, προδιαγεγραμμένη, αποχώρηση του ιδρυτή της. Το κενό κατέστησε ακόμη πιο μεγάλο, το γεγονός ότι το πολιτικό προσωπικό της ΝΔ, τα πρώτα εκείνα χρόνια, ανεξάρτητα από τις αναμφισβήτητες πολιτικές, αλλά και πνευματικές αρετές, πολλών εξ αυτών, ήταν γαλουχημένο με το ψυχροπολεμικό πνεύμα της προχουντικής περιόδου. Γι` αυτό, όπως παρατηρεί ο γνωστός διανοητής και εκ των βιογράφων του Κ. Καραμανλή, Παύλος Τζερμιάς, η προσπάθεια απογαλακτισμού, από τα ακροδεξιά στοιχεία, σταμάτησε αμέσως μετά. Όπως, μάλιστα, υπενθυμίζει ο κ. Τζερμιάς, ήταν ο Γεώργιος Ράλλης (1980-81) που επανένταξε την Ακροδεξιά, στη «μητρική» παράταξη, με τη συμπερίληψη στελεχών της, στους συνδυασμούς της, κατά τις εκλογές του Οκτωβρίου 1981.
Είχε προηγηθεί, βλέπετε, η εμφάνιση της «βασιλοχουντικής» Εθνικής Παράταξης, των Στεφανόπουλου-Θεοτόκη, που είχε αποσπάσει, στις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου 1977, το διόλου ευκαταφρόνητο 7% κι αυτό αποτελούσε ένα πρώτης τάξεως επιχείρημα για τους, ουκ ολίγους, θιασώτες της «παλινόρθωσης».
