Το κυβερνητικό “σκάσε και σκάβε!”

Η νέα – “νέα”, υπό κάποιαν έννοια βέβαια! – Κυβέρνηση που ορκίσθηκε και παρέλαβε (οι περισσότεροι χαρτοφυλάκια που μόλις είχαν παραδώσει), ακριβώς αυτήν την δουλειά έχει μπροστά της. Με λίγα λόγια, με λιγοστά περάσματα απο τα τηλεπαράθυρα και τις παραπολιτικές στήλες των εφημερίδων, να κάνει δουλίτσα! Να φέρει αποτέλεσμα. Να προσπεράσει τον πειρασμό να τα αφήσει πάλι όλα “στην (σκληρή) διαπραγμάτευση”.
Αφήνοντας κατά μέρος το “τρίγωνο του οικονομικού επιτελείου” Δραγασάκη – Τσακαλώτου – Χουλιαράκη που θα είναι εκτεθειμένο στην συνεχή τριβή με την Τρόικα/Κουαρτέτο, και όπου η πραγματική πρόκληση θα είναι η συνύπαρξη των κάπου 40 δικών μας “εμπειρογνωμόνων προσαρμογής” στο Μνημόνιο-3 με τους 20 της (νέου τύπου) Task Force του Maarten Verwey, το “σκάσε και σκάβε” βρίσκει ήδη στόχους σε δυο μη-σχολιασμένα χαρτοφυλάκια. Το βαρύτερο, ίσως αποδειχθεί εκείνο στο οποιο γίνεται η διαδοχή του Δημήτρη Στρατούλη (αρχικά, ήδη ΛΑ.Ε) και του Παύλου Χαϊκάλη (με την καυτή πατάτα που θα δρόσιζε…) απο τον νομικό /τεχνοκράτη του Ασφαλιστικού Τάσο Πετρόπουλο. Ήδη εκτεθειμένος στο αδιέξοδο του ΟΑΕΕ, ο Πετρόπουλος είχε υποστεί δεινή συνδικαλιστική επίθεση λόγω των πελατών στο δικηγορικό του γραφείο. Άβολο, πλην…. διδακτικό. Ούτως ή άλλως, στο Ασφαλιστικό θα σπάσουν αυγά.
Το άλλο χαρτοφυλάκιο είναι εκείνο του Οικονομίας/Ανάπτυξης. Οπου η επάνοδος του Γιώργου Σταθάκη – μετά το πολυπαρατηρημένο πέρασμα του Νίκου Χριστοδουλάκη, που άφησε πίσω μια σειρά από κινήσεις-αστραπή, αρκετές επαφές με Βρυξέλλες, καθώς και μιαν ενδιαφέρουσα έννοια: την έννοια του “ΕΣΠΑ Κρίσης” – ήρθε να συμπληρωθεί με υπουργοποίηση του έως τώρα Γ.Γ. για το ΕΣΠΑ Αλέξη Χαρίτση. Με “κινηματικές περγαμηνές” ο νεαρός Γ.Γ. μας περιγραφόταν ως “άνθρωπος που ακούει και δείχνει να μαθαίνει”. Ατυχώς, το γεγονός και μόνον ότι το τωρινό ΕΣΠΑ/ ΣΕΣ έχει ξεκινήσει εδώ και ενάμιση χρόνο, ότι αναδιατάξεις και επαναπροσδιορισμοί έχουν γίνει, όμως προκηρύξεις έργων ακόμη αναμένονται, δείχνει ότι λιγότερη ανάγκη υπάρχει από πολιτική βούληση, μεγαλύτερη από τεχνοκρατική προετοιμασία (Και, ΜΕΤΑ, πολιτική βούληση). Αυτό, δε, ισχύει στο πολλαπλάσιο αν αληθινά επιδιώκετο να λάβει σάρκα και οστά “σε πολιτικά ωφέλιμο χρόνο” το διαβόητο Σχέδιο Γιουνκέρ.