Στην εξωτερική πολιτική ισχύει – δυσάρεστο να το δεχτεί κανείς όταν βρίσκεται στην λάθος θέση, αλλά έτσι είναι! – η απόλυτα κοινότοπη παρατήρηση “το κουτσό το σκυλί, όλοι το κλωτσάνε”. Εκείνο που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες με τα επεισόδια στην Αλβανία για Τσαμουριά κατά την επίσκεψη του Έλληνα ΥΠΕΞ Νίκου Κοτζιά στα Τίρανα, παράλληλα με την “κατάληψη” του μνημείου της ΑγιαΣοφιάς απο το σε ισλαμιστική διολίσθηση καθεστώς της Τουρκίας για να εκφωνείται σε τηλεοπτική μετάδοση κάτω από τον Παντοκράτορα η προσευχή-πρόσκληση του Ραμαζανιού είναι ακριβώς εφαρμογή αυτής της παρατήρησης. Με εμάς, την Ελλάδα του Ιουνίου 2016, στην λάθος θέση…
Διαισθανόμαστε ότι πολλοί αναγνώστες ίσως τσινίσουν με την διατύπωση. Όμως, το ζήτημα δεν είναι τόσο/δεν είναι πάντως μόνο ότι στο διεθνοπολιτικό πεδίο η χώρα εμφανίζεται λαβωμένη. Ούτε ότι οι άσπονδοι φίλοι της – η Αλβανία, που ακόμη και σήμερα ένα σημαντικό μέρος του ΑΕΠ της προκύπτει χάρις στην φιλοξενία της Ελλάδας (κι ας βρίσκεται σε κρίση) προς υπολογίσιμο ποσοστό του Αλβανικού πληθυσμού. η Τουρκία, που στην υπόθεση του Προσφυγικού έπαιξε και συνεχίζει να παίζει ένα επικίνδυνο παιχνίδι ισορροπιών στην περιοχή, με δυσάρεστα γεωπολιτικά πλοκάμια – της συμπεριφέρονται με τέτοιου τύπου διαχείριση συμβολικών καταστάσεων. Το ζήτημα είναι ότι εμείς, εμείς οι ίδιοι “εσωτερικεύουμε” μια στάση αποδοχής των προκλήσεων αυτού του τύπου, προσπερνώντας ή υποβαθμίζοντας.
Προτού ο Νίκος Κοτζιάς υποστεί στα Τίρανα τον – το έδειχνε και η εικόνα! – μεθοδευμένο και με ανοχή των επίσημων αρχών προπηλακισμό του, είχε ακούσει (την ίδια την παραμονή της επίσκεψής του…) τον Έντι Ράμα σε δηλώσεις ανόητου υπερεθνικισμού για την τσάμικη καταγωγή Ελλήνων θεών και ηρώων. Το ύφος και το περιεχόμενο παρόμοιων τοποθετήσεων θεωρείται – προφανώς – απο την Ελληνική διπλωματία αυτοαναιρούμενο, γι αυτό και “αφέθηκε” για χλιαρή τοποθέτηση Νίκου Ξυδάκη ενώ ο Κοτζιάς στα Τίρανα (όπου υπέστη τον προπηλακισμό: θυμίζουμε ότι όταν οργανώνονται επίσημες επισκέψεις δίνονται διαβεβαιώσεις σχετικά με την στάση όχι βέβαια των διαδηλωτών, αλλά πάντως των αρχών ασφαλείας!) περιορίστηκε σε χλιαρές γενικόλογες δηλώσεις περί Τσάμηδων που δεν είναι όλοι οι Αλβανοί (;), προκειμένου να εκφωνήσει σεμνοπρεπώς το τετριμμένο: ότι οι δυο χώρες είναι σε καλές σχέσεις. Στην πολύ βαρύτερη Τουρκική συμβολική κίνηση της “ανακατάληψης” της ΑγιαΣοφιάς (που την ακολούθησε και η ανάρτηση εορταστικού πανό (“γιορτάζουμε τον ιερό μήνα του Ραμαζανιού”) σε Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στο Χατάϊ/Αλεξανδρέττα-Ισκεντερούν, το άλλο κέντρο του Χριστιανισμού στην Τουρκία) υπήρξε ανάλογη χλιαρή απάντηση. Πάλι καλά που υπάρχουν οι Ευρωβουλευτές, μπας και μέσω Στρασβούργου ακουστεί κάτι ευρύτερα για το θέμα: η επίσημη Ελλάδα δεν έδωσε καν τον λόγο επ’ αυτού στον ΥΠΕΞ της – αρκέσθηκε σε “κύκλους”.
Ασφαλώς και δεν ειναι αυτά/αυτού του είδους τα συμπτώματα η ουσία. Η ουσία είναι το Αιγαίο, που έχει γίνει σουρωτήρι των Τουρκικών παραβάσεων FIR και παραβιάσεων εναερίου χώρου και συνεχιζόμενου πλου Τουρκικών διεκδικητικών “χώρου” σκαφών μέχρι την Εύβοια και το Σούνιο – όλα αυτά κάτω απο τα νωχελικά μάτια των γκρίζων καραβιών του ΝΑΤΟ, που υποθέτουμε ακόμη τα γιορτάζει καλωσορίζοντάς τα ο υπουργός Αμύνης (Εθνικής) ως σταθεροποιητικό παράγοντα. Αλλά άμα μιθριδατικά συνηθίσουμε την κάθε πρόκληση και προσπερνάμε, όπως με τις πρόσφατες στάσεις Τιράνων και Αγκυρας, πού ακριβώς θα καταλήξει η Ελληνική εξωτερική πολιτική;
