Την περιοδο 1980-1993 η εθνική μας οικονομία ήταν αποτελματωμένη στο βάλτο του «στασιμοπληθωρισμού» (stagflation). Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του «στασιμοπληθωρισμού» είναι ότι ο υψηλός πληθωρισμός συνυπάρχει με τη στασιμότητα του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) και την διατήρηση της ανεργίας σε υψηλά επίπεδα. Την περίοδο αυτή τα μέσα επίπεδα του πληθωρισμού ήταν γύρω στο 20% και ο αναπτυξιακός ρυθμός της χώρας ήταν μόλις 0,6% κατά μέσο όρο κάθε χρόνο, σε συνθήκες όμως υπερδιόγκωσης των κρατικών ελλειμμάτων και δραματικής αύξησης του δημοσίου χρέους. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), το ποσοστό ανεργίας από 4,1% το 1981 αυξήθηκε σε 9,1% το 1993, πιστοποιώντας έτσι τη φάση στασιμοπληθωρισμού που η ελληνική οικονομία διερχόταν κατά την περίοδο 1980-1993. Από μακροοικονομικής άποψης, η στασιμότητα της ελληνικής οικονομίας κατά την περίοδο αυτή οφειλόταν σε δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος λόγος σχετιζόταν με τη στασιμότητα του εξαγωγικού εμπορίου και ο δεύτερος με τη συρρίκνωση των Ακαθάριστων Επενδύσεων Παγίου Κεφαλαίου (ΑΕΠΚ).
Χώρες οι οποίες επιτυγχάνουν μέσες ετήσιες ικανοποιητικές αναπτυξιακές επιδόσεις άνω του 2%, παρατηρείται ότι η αύξηση της επενδυτικής δραστηριότητας, συνυπάρχει με την διαχρονική άνοδο των εξαγωγών τους σε αγαθά και υπηρεσίες. Τα εξαγόμενα προϊόντα αποτελούν μέρος της εγχώριας παραγωγής. Συνεπώς, η διαχρονική άνοδος των εξαγωγών και κατά προέκταση η αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ, συμβάλλουν στην πραγματοποίηση επενδυτικών έργων σε υλικό (πάγιο) κεφάλαιο, όπως κτηριακές εγκαταστάσεις, οδικά δίκτυα, λιμενικές εγκαταστάσεις, αεροδρόμια, μαρίνες, μηχανολογικός εξοπλισμός, κ.λπ. Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι κατά την διαδικασία υπολογισμού του ΑΕΠ με τη μέθοδο της δαπάνης, οι επενδύσεις περιλαμβάνουν μόνο τις δαπάνες σε πάγιο (υλικό) κεφάλαιο και καθόλου τις τοποθετήσεις (επενδύσεις) σε μετοχές, κρατικά ομόλογα, αμοιβαία κεφάλαια, κ.λπ.
Κατά την περίοδο 2008-2016, η πτώση των ΑΕΠΚ ήταν τρομακτική και η συρρίκνωση του πραγματικού ΑΕΠ της χώρας πρωτοφανής, με συνέπεια η ανεργία να σκαρφαλώσει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Το ποσοστό ανεργίας από 7,8% το 2008, αναρριχήθηκε σε 27,5% το 2013 και διαμορφώθηκε σε 23,4% το 2016. Αν δεν υπήρχε η μεταναστευτική εκροή τουλάχιστον 500.000 ελλήνων σε χώρες του εξωτερικού, το ποσοστό ανεργίας θα υπερέβαινε σήμερα το 30%. Η καταβαράθρωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, οι αποτυχημένες μνημονιακές πολιτικές και η ανεπάρκεια των εκάστοτε κυβερνητικών οικονομικών επιτελείων, συνθέτουν το κράμα των κυριότερων παραγόντων που προκάλεσαν την δραματική οικονομική-δημοσιονομική κρίση μετά το 2008. Η ανικανότητα των κυβερνήσεων είναι πασιφανής και προκλητική. Ναι μεν μετά το 2010 οι κυβερνήσεις στη χώρα μας εφαρμόζουν μνημονιακές οικονομικές πολιτικές, ωστόσο δεν αξιοποιούν παραγωγικά τους βαθμούς ελευθερίας που διαθέτουν, για την χάραξη μιας καλομελετημένης αναπτυξιακής πολιτικής.
Για παράδειγμα, οι χρηματικοί πόροι που διακινούνται μέσα από τον Προϋπολογισμό Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), εμφανές είναι ότι δεν έχουν την αναμενόμενη συμβολή στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου. Αν αναλογιστούμε ότι την περίοδο 2010-2016, το σύνολο των δαπανών του ΠΔΕ ανήλθε συνολικά σε 52 δις ευρώ και η εθνική οικονομία αντί να αναπτυχθεί οπισθοδρόμησε, συνάγεται ότι από την πλευρά των ελληνικών κυβερνήσεων δεν υπάρχει αναπτυξιακό όραμα και άρτιος επενδυτικός προγραμματισμός. Προχθές κυκλοφόρησε η φήμη, ότι, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα ζητήσει από την Παγκόσμια Τράπεζα δάνειο 3 δις ευρώ, ώστε την τριετία 2018-2020 να δημιουργηθούν 450.000 νέες θέσεις απασχόλησης στην ελληνική οικονομία. Τα στοιχεία λένε ότι κάθε χρόνο μέσω του ΠΔΕ περίπου 7 δις ευρώ δαπανώνται σε επενδυτικά έργα. Στους κομματικούς κύκλους που παράγουν και πλασάρουν σανό στους πολίτες, θα τους πρότεινα την ακόλουθη ποικιλία κουτόχορτου. Έστω ότι την τριετία 2018-2020, το σύνολο των χρηματικών πόρων που μέσω του ΠΔΕ πέσουν στην ελληνική οικονομία ανέλθει σε 21 δις ευρώ. Σε αυτή την περίπτωση, γιατί δεν πουλάτε κουτόχορτο διαλαλώντας στους κουτόφραγκους, ότι, την περίοδο 2018-2020 θα δημιουργηθούν 3.000.000 νέες θέσεις εργασίας και η ελληνική οικονομία θα μπορέσει εκτός από τους γηγενείς να απορροφήσει και τα στίφη των εξ ανατολών προερχόμενων μουσουλμάνων; Αν τα 3 δις ευρώ της Παγκόσμιας Τράπεζας θα συνέβαλαν στη δημιουργία 450.000 νέων θέσεων εργασίας, γιατί τα 21 δις ευρώ να μην δημιουργούσαν αναλογικά 3.000.000 νέες θέσεις απασχόλησης;
