Παρόλη την δημοσκοπική του διστακτικότητα και τα πάντα παράξενα (για τους κοινούς θνητούς) διαδικαστικά του, το υπό συνεχιζόμενη διαμόρφωση ως Κίνημα Αλλαγής – με ενδιαφέρον βλέπω να επικρατεί τελικώς το ΚινΑλ ως ακρωνύμιο! – μετά-ΠαΣοΚ διεκδίκησε και πέτυχε στο Συνέδριό του αυτό που λένε «ρόλο». Ναι, μάζεψε κόσμο. Ναι, το νέο σήμα/ «ρόδο της ελπίδας» κατά Φώφη αλλά στρογγυλεμένο, με το πράσινο στην καρδιά, αρκετό από κόκκινο γύρω-τριγύρω, κάποιο μπλεδάκι να μην απομονωνόμαστε, σήμα εις αντικατάστασιν του πολύπαθου ήλιου του ΠΑΣΟΚ, δεν δημιούργησε αρνήσεις. Ναι, με μόνη εξαίρεση το γιουχάϊσμα του Βασίλη Λεβέντη, το Συνέδριο υπήρξε φιλόξενο. Μια πρόταση ανάγνωσης, τώρα:
Από το «χρειάζονται ανοιχτές διαδικασίες συμμετοχής» και «οι συνεργασίες φέρνουν λύσεις» του Σταύρου Θεοδωράκη (με πυρήνα, θαρρούμε, το «χρειάζεται διάλογος και εποικοδομητικές αντιπαραθέσεις […] σημείο συνάντησης των τολμηρών») μέχρι το μονοκόμματο/κατεδαφιστικό «πρώτος στόχος εν όψει εκλογών θα πρέπει να είναι η στρατηγική και βαθιά ήττα του ΣΥΡΙΖΑ» του Βαγγέλη Βενιζέλου (πλην με αποφυγή της aberratio ictus με το εύρημα «θα κληθεί να συμμετέχει στην κυβερνητική πλειοψηφία, χωρίς όμως να μπορεί να την μπλοκάρει ή να την ματαιώσει»), ανοίχτηκε ένα πλαίσιο που θέτει το ΚινΑλ στην σκηνή ως πρόθυμη νύφη. Καθ’ υπόθεσιν νύφη πολύφερνη – με εικαζόμενη προίκα την διασφάλιση εξουσίας την επόμενη μέρα της κάλπης.
Είχε βέβαια προηγηθεί, φιλοξενούμενος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης που καταχειροκροτήθηκε – όλοι το σημείωσαν – όταν… απέφυγε να προσφωνήσει «σύντροφοι και συντρόφισσες», επικαλούμενος ότι το χειροκρότημα που είχε αποσπάσει ο Γιάννης Δραγασάκης (ο οποίος ακολούθησε την πρακτική του «σύντροφοι») υπήρξε χλιαρό. Πέρα από τα κατακεραυνωτικά κατά της Κυβέρνησης, ο Κυριάκος αξιοποίησε την «τριετή λαίλαπα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που έχει μειώσει την σημασία των ιδεολογικών διαφορών» προκειμένου να ανοιχτεί σε «ευρεία πολιτική συναίνεση» – προσεκτικά μετεκλογικά, βέβαια. Και μάλιστα τονίζοντας ότι «είναι πολλά τα σημεία που αξίζει να συναντηθούμε», αλλά και – σεβαστικά – διευκρινίζοντας ότι «δεν είμαι ασφαλώς εγώ αυτός που θα σας υποδείξει πώς θα κινηθείτε».
Ακόμη νωρίτερα, χαιρετίζοντας από μέρους ΣΥΡΙΖΑ ο Γιάννης Δραγασάκης, κήρυξε την λήξη των «διαχωριστικών γραμμών Μνημόνιο-αντιΜνημόνιο» θεωρώντας ότι «επανέρχονται αξιακές διαχωριστικές γραμμές: πρόοδος και συντήρηση». Οι γραμμές αυτές, οδηγούν κατά Δραγασάκη σε «ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος» με θέση ότι «πρέπει να υπάρξει ένας αστερισμός, μια μεγάλη συμπαράταξη που να αναλάβει το έργο ανασυγκρότησης της χώρας».
Της Φώφης το «ζητούμε από τους πολίτες τη δύναμη να επιβάλουμε την συνεννόηση» τι απ’ αυτά θα φιλοξενήσει; Τα 12+1 ζητήματα πολιτικής που έθεσε το Συνέδριο είναι ευρύχωρα, δεν οδηγούν σε αποκλεισμούς πάντως προς τα δεξιά (όπως π.χ. θα είχε συμβεί αν το ΚινΑλ θυμόταν τον χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους…). Όμως, με την ευκαιρία αυτή, ανακαλύψαμε μια προφητική συζήτηση με την Ντόρα Μπακογιάννη (στην ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ Ιανουαρίου 2011), όπου η Ντόρα – που – θυμίζουμε, περπατούσε τότε τον μοναχικό δρόμο της «Δημοκρατικής Συμμαχίας» είχε πει κάτι τραγικά επίκαιρο για σήμερα: «Η συναίνεση και γενικώς οι προσπάθειες συνεννόησης δεν μπορεί να είναι μια προσχηματική διαδικασία που έχει μόνο επικοινωνιακά χαρακτηριστικά […] Η πρόσκληση για διάλογο πρέπει να έχει περιεχόμενο, να είναι ανοιχτή και ειλικρινής». Και ακόμη: «Οι πολιτικές ηγεσίες παίζουν πολιτικά παιχνίδια, τα οποία όμως ο κόσμος έχει βαρεθεί».
Πολύφερνη, λοιπον, νύφη το ΚινΑλ. Και μετά;
