Ενόσω η διαδικασία διεύρυνσης και μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, περισσεύουν οι συζητήσεις και οι αναλύσεις για το πόσο… Κέντρο «βλέπει» το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και για το αν ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να στρέψει την Κουμουνδούρου προς το Κέντρο, ώστε η Αριστερά να μεταβληθεί σε «Κεντροαριστερά».
Όλα καλά ως εδώ. Μόνο που για να συνεχίσει κανείς τη συζήτηση, πρέπει να ορίσει τις έννοιες. Τί είναι, δηλαδή, «Αριστερά» σήμερα (κυβερνώσα Αριστερά, δηλαδή Αριστερά που έχει κυβερνήσει 4,5 χρόνια και, μάλιστα, έχει διαχειριστεί Μνημόνιο τα 3 εξ αυτών) αλλά και τί σημαίνει «Κέντρο». Και στις μέρες μας, δεν φτάνει η συμβατική πολιτική γεωγραφία. Ούτε η γλωσσολογία, για να «βγει» η πρόσθεση πως «Κέντρο» και «Αριστερά» συνθέτουν την «Κεντροαριστερά».
Αντιθέτως, όπως απέδειξαν πανευρωπαϊκά τα πρώτα χρόνια της προηγούμενης δεκαετίας, υπάρχουν κεντρώες πολιτικές που τελικώς είτε έχουν το ίδιο αποτέλεσμα με τις δεξιές, είτε απλώς ευνοούν την άνοδο της Δεξιάς στην εξουσία: δηλαδή, πολιτικές που έχουν ξεχάσει το προοδευτικό αίτημα της αναδιανομής και έχουν ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές: κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Ακόμη και σε περίοδο ανάπτυξης, αυτές οι πολιτικές έχουν τον ίδιο πυρήνα: οι πλούσιοι να γίνονται σημαντικά πλουσιότεροι και για τους φτωχούς ή τους «μεσαίους» η ανάπτυξη να μεταφράζεται σε ένα επιπρόσθετο «ξεροκόμματο». Προφανώς, λοιπόν, τέτοιες «κεντρώες» πολιτικές ούτε τις θέλουν ούτε τις ζήλεψαν ποτέ στον ΣΥΡΙΖΑ.
Τις επόμενες ημέρες, που η δημόσια συζήτηση θα επικεντρωθεί στην ανατομία του προϋπολογισμού, αλλά και του «νέου Ασφαλιστικού», οι «ταξικές» διαφορές και προτεραιότητες θα φανερωθούν εκ νέου. Και μαζί μ’ αυτές θα αποδειχθεί ότι η συζήτηση περί «Κέντρου» και «Κεντροαριστεράς» είναι πολύ πιο σύνθετη από την πολιτική γεωγραφία του παρελθόντος.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
