Το κατακαημένο το ΕΣΡ

Επιφυλαχθήκαμε χθες, καταθέτοντας ορισμένες παρατηρήσεις για την πρώτη φάση του δράματος της εκδίκασης της υπόθεσης των καναλιών ενώπιον του ΣτΕ που αναγνώρισε το παραδεκτό των προσφυγών να επανέλθουμε στο σκέλος εκείνο που αφορά το κατακαημένο το ΕΣΡ. Καθώς ήδη η μη-συγκράτησή του αποτελεί δεδομένο – αφού από τα 25 μέλη της Διάσκεψης των Προέδρων στην Βουλή, που η άκριτη άποψη του Συντάγματος περί πλειοψηφίας των 4/5 εύκολα οδηγεί σε μπλοκάρισμα, έκανε τις ρητές αρνητικές ψήφους ΝΔ και Χρυσαυγής και τα “παρών” των άλλων να κρίνουν την τύχη της προσπάθειας (12 ψήφοι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ ήταν θετικές αντί  των αναγκαίων 25) αξίζει να σταθεί για λίγο κανείς και σ’ αυτό.

Στην κρίση του ΣτΕ για την συνταγματικότητα ή μη η αρχική άρνηση της ΝΔ να συντρέξει στην συγκρότηση του ΕΣΡ – το οποίο, για νάμαστε ειλικρινείς, σερνόταν επι μήνες και μήνες η μη-ακέφαλο, ενώ η παράδοξη βεντέτα γύρω από το status της προεδρεύουσας ελλείψει προέδρου Λίνας Αλεξίου (σεβαστής μεν δημοσιογράφου, πλην εμπλακείσας στην εχθροπάθεια, των ημερών 2015, Ζωής Κωνσταντοπούλου που ήταν μητέρα της…) “ανέβασε” το όλο θέμα σε συνολική κόντρα – μπορεί και να παίζει ρόλο, τώρα που θα κρίνει τα πράγματα επί της ουσίας, υπέρ της αναγνώρισης της συνταγματικότητας. Γιατί; Διότι το ΣτΕ έχει νομολογήσει ότι η μη-αδειοδοτημένη λειτουργία των καναλιών έχει ξεπεράσει κάθε ανοχή. Και έχει επίσης νομολογήσει μεν υπέρ του ρόλου του ΕΣΡ στην αδειοδότηση – όμως όταν η κατά το άρθρο 101Α  του Συντάγματος άκριτη πλειοψηφία των 4/5 για τις “συνταγματοποιημένες” ανεξάρτητες αρχές μπλοκάρει κατά συστηματικό και μάλιστα δηλωμένο τρόπο την σύσταση και λειτουργία τους, τότε όλο και κάποιο επιχείρημα μπορεί να βγει υπέρ του νόμου Παππά για συμμόρφωση προς την επιταγή νομιμότητας του ΣτΕ.

(Όσο κι αν σοκάρει για Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, άλλο επιχείρημα είναι.. η μνημονιακή δέσμευση για διάθεση του ψηφιακού φάσματος με διαγωνισμό και με καταβολή τιμήματος. Το ΣτΕ έχει σταθεί και σ’ αυτήν την δέσμευση της χώρας, όταν είχε νομολογήσει για το μη-νόμιμο της λειτουργίας των καναλιών χωρίς άδεια για κατάληψη του φάσματος. Ενώ λοιπόν τα 250 τόσα εκατομμύρια ευρώ τα ακούμε να τα μνημονεύει η Κυβέρνηση για την κοινωνική διάσταση της διάθεσής τους, υπάρχει και αυτή η πλευρά… Μιας και το πιάσαμε, εκεί κάπου “κουτσαίνει” η άποψη περί 4 μόνο αδειών αν δίνοντας περισσότερες θα μπορούσε να προκύψει μεγαλύτερο συνολικό τίμημα. Όμως.. ας επανέλθουμε στο ΕΣΡ).

Ενώ στο ξεκίνημα αυτής της περιπέτειας η μη-συγκρότηση του ΕΣΡ μπορεί να θεωρήθηκε ότι λύνει τα χέρια Παππά για την διαγωνιστική διαδικασία, την ανασύνθεση του τηλεοπτικού σκηνικού κοκ, στην τωρινή φάση η ίδια απουσία ΕΣΡ κινδυνεύει να γίνει βρόχος. Γιατί; Διότι το να δίνεις άδειες ή/και να οδηγείς στην έξοδο κανάλια (να σημειώσουμε μόνον εδώ ότι το “μαύρο” , όσο κι αν το ζητούν τώρα με ενθουσιασμό οι υπερθεματιστές – μην ξεγελιόμαστε! – έχει σαν τέτοιο πολιτικό κόστος, που τσουρούφλισε άσχημα την Κυβέρνηση Σαμαρά με την πολύ λιγότερο αιχμηρή υπόθεση της ΕΡΤ) μπορεί να έχει τα ωφελήματά του όταν αφορά κανάλια εθνικής εμβέλειας. Κάνεις εχθρούς, αποκτάς (υποτίθεται) και φίλους, δείχνεις και πυγμή πλην της επίκλησης της νομιμότητας.

Όταν όμως φθάσεις στα περιφερειακά κανάλια – και εκεί βρισκόμαστε τώρα! – τότε τα πράγματα αλλάζουν. Αλλάζουν πολύ. Γιατί; Διότι από τα περιφερειακά κανάλια, που αυτά κι αν έχουν αναπτυχθεί άναρχα, “κρέμονται” κάπου 160+170 βουλευτικές έδρες ανά την Ελλάδα. Στην περιφέρεια κρίνονται οι πλειοψηφίες, θέλουμε/δεν θέλουμε. Και η επιρροή των τοπικών καναλιών (η επιβολή, θα λέγαμε, αλλ’ ας μείνουμε ευγενείς…) επί των συντοπιτών βουλευτών/υποψήφιων βουλευτών είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι των μεγάλων καναλιών εθνικής εμβέλειας. Το να μην δώσεις άδειες στην περιφέρεια, δηλαδή το να αφαιρέσεις δικαίωμα από κάποιους, έχει πού πιο άμεσο πολιτικό κόστος: αν εδώ την αδειοδότηση έκανε ένα άχρωμο ΕΣΡ, θάταν βολικότερο.