Ως τώρα, η Ελλάδα την έχει γλιτώσει από την κρίση του κορωνοϊού γιατί είχε κοντά της χώρες που έγιναν δυσάρεστα παραδείγματα και τής έδωσαν χρήσιμα μαθήματα: για παράδειγμα, στην Ιταλία η εξάπλωση της επιδημίας και οι τραγικές εικόνες που εκτυλίσσονταν στα νοσοκομεία στο Μιλάνο ήταν τέτοιες που δεν χρειαζόταν και κληρονομικό χάρισμα για να αποφασίσει κανείς έκτακτα μέτρα και καραντίνα. Γιατί, μπορεί σήμερα η κυβέρνηση να προσπαθεί να καρπωθεί την «προνοητικότητα» στη λήψη των μέτρων, όμως αν θυμηθούμε λίγο την επικαιρότητα εκείνων των ημερών, θα διαπιστώσουμε ότι τα πράγματα ήταν διαφορετικά: για παράδειγμα, η αντιπολίτευση ήδη ζητούσε από την κυβέρνηση να κλείσουν τα σχολεία όταν τελικώς ελήφθη η τελική απόφαση, ενώ το Μαξίμου έπαιζε εν ου παικτοίς όταν επί τρεις-τέσσερις εβδομάδες, αντί να αναλάβει την ευθύνη που τού αναλογεί, εκλιπαρούσε την Εκκλησία να σταματήσει τις λειτουργίες, την Θεία Μετάληψη και τους Χαιρετισμούς.
Σε κάθε περίπτωση, η χώρα πήγε καλά. Φθηνά τη γλιτώσαμε –σε σύγκριση με τους γείτονές μας φυσικά, γιατί 193 νεκροί είναι 193 νεκροί…
Όμως, όσο εύκολο ήταν να δούμε τί γίνεται στην Ιταλία και να αποφασίσουμε τη λήψη μέτρων, τόσο δύσκολο φαίνεται πως είναι να κάνουμε το ίδιο με το παράδειγμα του Ισραήλ. Εκεί, στο πρώτο κύμα της πανδημίας η αντίδραση της Πολιτείας ήταν ίδια με εδώ. Κάπως έτσι, ήταν ίδια και τα αποτελέσματα: δηλαδή, το Ισραήλ ξεπέρασε σχετικά εύκολα το πρώτο κύμα και άρχισε να «ανοίγει» την οικονομία του. Μόνο που το έκανε βιαστικά και χωρίς συνεκτικό σχέδιο. Έτσι, τώρα, στο Ισραήλ «θερίζει» το δεύτερο κύμα κορωνοϊού και η χώρα έχει ουσιαστικά χύσει την καρδάρα με το γάλα σε σχέση με όσα είχε πετύχει πριν τρεις μήνες.
Το Ισραήλ, λοιπόν, δεν είναι μακριά. Και εδώ έχουν εμφιλοχωρήσει οικονομικά κριτήρια στις κυβερνητικές αποφάσεις και τα υγειονομικά κριτήρια έχουν πάει περίπατο. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις προχθές, στην σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου, που αποφάσισε ότι το… υπάρχον πλαίσιο είναι επαρκές και απαιτείται απλώς εντατικοποίηση της εφαρμογής του, συμμετείχε σχεδόν το μισό υπουργικό συμβούλιο εκτός από τον απολύτως αρμόδιο υπουργό. Επίσης, απουσίαζε ο κ. Τσιόδρας ή κάποιος άλλος εκπρόσωπος της επιτροπής των «26» του υπουργείου Υγείας.
Όλα αυτά δεν είναι καθόλου θετικά δείγματα. Μπορεί να πετύχαμε να μην γίνουμε Ιταλία, όμως αν η κυβέρνηση συνεχίσει τα «μπρος-πίσω» και εμμείνει στο να δίνει περισσότερη σημασία στα οικονομικά από τα υγειονομικά κριτήρια, τότε μπορεί να γίνουμε Ισραήλ.
