Εάν οι δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, ενδιαφέρονται, πράγματι, να ανασυστήσουν το χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, ως ένα διακριτό πόλο, με ρητή εναντίωση στο κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, θα πρέπει, αν μη τι άλλο, να έχουν ως παράδειγμα προς αποφυγή, τις αντίστοιχες διεργασίες στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα, φερ` ειπείν, κάποιοι, αντί για τον όρο «Δημοκρατικός Σοσιαλισμός», που, εν πάση περιπτώσει, παραπέμπει σε ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό σύμπαν, ή, έστω, τον όρο «Κεντροαριστερά», που, έστω και ως γεωγραφικός προσδιορισμός, δίνει ένα πιο ευδιάκριτο στίγμα, έχουν ανακαλύψει ή, ακριβέστερα, επανεφεύρει τον όρο «Κέντρο». Έναν όρο, δηλαδή, επιμελημένα ουδέτερο, που, στις σημερινές συνθήκες, δε σημαίνει απολύτως τίποτα, ούτε ως ιδεολογική ταυτότητα, αλλά ούτε καν ως διακριτή πολιτική πρόταση. Γι` αυτό, άλλωστε, όπως είχαμε αναλύσει και σε προηγούμενο κείμενο, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, με την εξάλειψη των υπολειμμάτων της μετεμφυλιακής-«καχεκτικής» Δημοκρατίας, η προσπάθεια τεχνητής αναστήλωσης ενός κακέκτυπου Κέντρου, τέλειωσε άδοξα, στις βουλευτικές εκλογές του 1977. Η μόνη λογική εξήγηση, για αυτή την «παλινόρθωση» είναι να λειτουργεί ως προκάλυμμα, για την ολοκλήρωση της ιδεολογικής μετάλλαξης, με την απευθείας προσχώρηση, στην υπό διαμόρφωση νεοσυντηρητική-νεοφιλελεύθερη πρόταση. Την «πρόβα νυφικού» γι` αυτό το «γάμο», την είδαμε να συντελείται, μπροστά στα μάτια μας, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, με φόντο το συνέδριο της Δράσης, του μορφώματος, δηλαδή, που δημιούργησε ο Στέφανος Μάνος και συνεχίζει ο Θεόδωρος Σκυλακάκης, με τις γνωστές «μητσοτακικές» καταβολές. Εκεί, άλλωστε, λανσαρίστηκε και ο όρος «φιλελεύθερο Κέντρο». Μόνο που παραλείφθηκε να ειπωθεί είναι πως, σ` αυτές τις περιπτώσεις, υπερισχύει το ουσιαστικό έναντι του επιθέτου, ή, άλλως, η υπαρκτή πρόταση έναντι του φανταστικού κατασκευάσματος. Το ίδιο ισχύει και για τον όρο «μεταρρυθμιστικό Κέντρο», που έχουν χρησιμοποιήσει κάποιοι άλλοι «πρόθυμοι», που, κατά τα άλλα, συμμετέχουν στις διαδικασίες «ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς». Είναι προφανές ότι κάποιοι αναζητούν το «φύλλο συκής», για να κάνουν τη μεγάλη «πολιτική ζαριά», της «συνάντησης» με το νεοφιλελευθερισμό, που εκπροσωπεί η σημερινή ηγεσία της ΝΔ. Για να είμαστε δίκαιοι, πάντως, «πρωτοπόρος» σε αυτό το πεδίο, ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου, με τη συμπερίληψη, στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, στις βουλευτικές εκλογές του 2004, των κ.κ. Ανδριανόπουλου και Μάνου. Κατά σύμπτωση, μάλιστα, είχαμε ακούσει την ίδια επιχειρηματολογία. Ας του το αναγνωρίσουν….
