Να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής, πως ήμασταν πάντα αντίθετοι με οποιαδήποτε νομική απαγόρευση, ως προς τον τέως βασιλιά, είτε για τη διαμονή του στη χώρα, είτε για τη δυνατότητα έκφρασης των απόψεων του. Οι εξελίξεις, θαρρούμε ότι μας δικαίωσαν, αφού αποδείχθηκε ότι το πολίτευμα μας, της Αβασίλευτης, Προεδρευόμενης Δημοκρατίας, όπως καθιερώθηκε με τη λαϊκή βούληση, στο δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από κανένα φάντασμα, κανενός τέως. Τούτο, όμως, δε σημαίνει πως θα παραμείνουμε σιωπηλοί, αδιάφοροι και ανυποψίαστοι, απέναντι στην εντεινόμενη υπερπροβολή του πολίτη Κωνσταντίνου Γλίξμπουργκ, τα τελευταία χρόνια. Πολύ περισσότερο όταν αυτή, δεν εξαντλείται σε ένα πλαίσιο «εξωτικής κοσμικότητας», αλλά, επιδιώκεται το πολιτικό «ξέπλυμα» του περί ου ο λόγος, μέσα και από την ανενδοίαστη παραχάραξη της πρόσφατης ιστορίας μας. Έχει καταστεί, πλέον, ηλίου φαεινότερο, ότι η προσπάθεια εξιδανίκευσης, του ιστορικού ρόλου του τέως, συνδέεται άρρηκτα με την προσπάθεια «αξιοποίησης» του «κεφαλαίου» που, υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει, για την ευόδωση συγκεκριμένων πολιτικών σχεδιασμών, στο δεξιό έως ακροδεξιό φάσμα. Υπό άλλες συνθήκες, τέτοιου είδους «σενάρια» θα προκαλούσαν καγχασμούς, δίνοντας «τροφή», μόνο, στις καλοκαιρινές επιθεωρήσεις. Όμως, στην παρούσα συγκυρία, μιας πολυεπίπεδης κρίσης, οικονομικής, αλλά και ηθικής, με την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και προσωπικού στο ναδίρ, επιβάλλεται προσοχή και αντίδραση, ιδιαίτερα όταν το όλο εγχείρημα στηρίζεται ή ξεκινά από το «ξαναγράψιμο» της Ιστορίας. Ακόμη περισσότερο, όταν επιστρατεύεται όλο, σχεδόν, το πλέγμα της διαπλοκής, στη μιντιακή έκφραση, ακόμη και με το πατρονάρισμα αυτοβιογραφικών-αγιογραφικών πονημάτων. Αυτό, ακριβώς, το γεγονός αποκαλύπτει και το εύρος του σχεδιασμού, που δεν εξαντλείται, ασφαλώς, στις φαντασιώσεις του ίδιου του τέως, που ονειρεύεται ακόμη και επάνοδο του στο θρόνο(!), όπως αποκάλυψε ο ίδιος, στην τελευταία τηλεοπτική του παρουσία, είτε την έμμεση επανενεργοποίηση του, μέσω συγγενικού του προσώπου. Είναι προφανές, πως επιχειρείται να αξιοποιηθεί το «οικόσημο» της τέως βασιλικής «δυναστείας», με την όποια έλξη εξακολουθεί να ασκεί, σε κάποια τμήματα του πληθυσμού, ώστε να σχηματιστεί η «κρίσιμη μάζα», που θα δώσει υπόσταση στους ανομολόγητους σχεδιασμούς, που κατατείνουν εν τέλει, στο συνολικό έλεγχο του πολιτικού συστήματος, μέσω του πολυκερματισμού του. Θεμιτοί, οι όποιοι σχεδιασμοί, θα πείτε, αλλά όχι η προσβολή της Συνταγματικής τάξης και της ιστορικής μνήμης…..
