Το έργο του Γιάννη Σολδάτου «Παζολίνι» («Όταν ο Παζολίνι συνάντησε το αγόρι που συνάντησε το θάνατο») παρουσιάζεται στο «Studio Κυψέλης» (Σπετσοπούλας 9 και Κυψέλης-Κυψέλη-Τηλ.: 2108819571 ) και αποτελεί μια ακόμα καλλιτεχνική επιτυχία της φετινής σεζόν.
Ποιος πιστεύει ότι στις δύσκολες μέρες που περνάμε είναι εφικτό, οι παραστατικές τέχνες να πρωτοτυπήσουν, να δημιουργήσουν γεγονός, να αναπνεύσουν λεύτερα, κόντρα στη μιζέρια που πάει να μας στερήσει το οξυγόνο δημιουργίας , άρα και ζωής; Αναμφισβήτητα αρκετοί. Που δεν σταματάμε να ελπίζουμε, που δίνουμε μικρές μάχες και που οραματιζόμαστε καλύτερες μέρες.
Οι δημιουργοί είναι ακόμα πιο παρανοικά ριψοκίνδυνα ελπιδοφόροι. Γιατί ελπίζουν μαχόμενοι… Στο θέατρο, που μοιάζει σαν χόμπυ πολυτελείας, ομάδες με ιδιαίτερες μονάδες μάχονται να μας θυμήσουν μια Ελλάδα δυνατή και αισιόδοξη. Οι Θεατρίνων Θεατές σε πείσμα των φτωχών καιρών επαναλαμβάνουν μια πραγματικά μεγάλη παραγωγή στο Studio Κυψέλης, ένα πολυθέαμα για τη ζωή , το έργο και την έμπνευση του Πιερ Πάολο Παζολίνι, με δεκατέσσερις ηθοποιούς , ζωντανή ορχήστρα , τραγούδι, πολυμέσα εντυπωσιακό σκηνικό και κοστούμια. Tο εξαιρετικό , καλύτερο του όπως έχω προειπεί κείμενο του Γιάννη Σολδάτου με αλήθεια, ωμό ρεαλισμό και ντοκουμενταριστική διάθεση, εικονογραφεί έντεχνα, το μεγάλο Πιερ Πάολο Παζολίνι, μέσα από εξομολογήσεις , στοιχεία της ζωής του, αποσπάσματα από ταινίες του και κυρίως, μέσα από την ουσιαστική σχέση που ανέπτυξε με τη Μαρία Κάλλας, τον Σέρζιο Τσίτι, τους ηθοποιούς του και συνοδοιπόρους του…
Το ιδιαίτερο αυτό κείμενο, ευτυχεί στην ολοκλήρωση του από το Γιώργο Λιβανό, που καταφέρνει να αναπλάσει μια ολόκληρη εποχή , με ενότητες καθαρές, συναισθηματική αλήθεια , εμβάθυνση ουσιαστική και διάθεση αποκρυπτογράφησης του Παζολίνι ανθρώπου – καλλιτέχνη. Με σκηνές ρεαλιστικής, στέρεης απεικόνισης αλλά και αισθητικού – αισθησιακού ρεαλισμού ο Λιβανός αποδίδει ένα ακόμα διαμαντάκι καλλιτεχνικής παρακολούθησης. Το έργο δεν είναι, όπως και πέρυσι είχα τονίσει μια βιογραφία. Αλλά μια σημαντικότατη θεατρική στιγμή για τον τόπο μας, λόγω της πρωτοτυπίας του εγχειρήματος και των υψηλών προδιαγραφών τέλεσης του, με αφορμή την επέτειο 40 χρόνων από το θάνατο του Παζολίνι.
Οι εικαστική κινηματογραφική δυναμική, συναντά την ποίηση μέσω του θεάτρου , με βοηθό τη μουσική, το χρώμα, τη γυμνή αλήθεια, την καταπληκτική κινηματογράφιση του Γιάννη Σολδάτου. Παράσταση- αίσθηση. Σύμμαχοι του Λιβανού και του Σολδάτου, η εικαστική Γιοβάννα Πρασίννου, η λιτή κινησιολογία του Σίμωνα Πάτροκλου και η υπέροχη Νίκη Γκουντούμη που δένει μουσικά την παράσταση. Ένα πιάνο που ισοδυναμεί με μια ορχήστρα!
Στη δεύτερη χρονιά παραστασιοποίησης της παράστασης, ο Λιβανός κρατά τους βασικούς και πιο πετυχημένους πρωταγωνιστές της περσινής εκδοχής και κερδίζει τις εντυπώσεις με την (ακόμα ) καλύτερη φετινή διανομή.
Ο ίδιος ο Λιβανός , ολοκληρώνει την εμπεριστατωμένη μελέτη στην απόδοση του χαρακτήρα του Παζολίνι, με ειλικρίνεια και σοφία του Καλλιτέχνη που ψάχνει βουτηγμένος στα προσωπικά του αδιέξοδα. Κυκλοθυμικός, ερωτικός, επιθετικός, λυρικός. Δίπλα του άξια συμπαίχτης , στη μοναδικά γοητευτική φιγούρα της Κάλλας, η Γιώτα Φωτοπούλου (φροντισμένη στη λεπτομέρεια) ακόμα πιο πολύ βουτηγμένη στη σπαραχτική λυρική φιγούρα , και ακόμα, η γραμμική σιωπηλή κλόουν της Τέγου ( τόσο εύγλωτη συναισθηματικά) και η τρυφερή γλυκύτητα της Σκύλαρη , βρίσουν κι άλλες πετυχημένες προσεγγίσεις.
Ο Παύλος Ευαγγελόπουλος, δυναμικός, αποφασιστικός αλλά και βαθιά ερωτικός Σέρτζιο, γίνεται ο άλλος κεντρικός πόλος του έργου , κουβαλώντας την αλήθεια του δημιουργού, που επιλέγει να πορευτεί στη σκιά. Εξαιρετικής δυσκολίας προσέγγιση ,συγκροτημένη και από όσο έχω παρακολουθήσει το σεμνό Παύλο , η καλύτερη του ερμηνευτικά στιγμή με ένα ρόλο που απαιτεί παρουσία και αλήθεια δύο ωρών!
Η Σοφία Μπεράτη, μια σοπράνο με σπάνια ευαισθησία, αποδίδει μοναδικά τόσο τις δυσκολότατες άριες της Κάλλας όσο και την Ιοκάστη της. Συνταρακτική. Ίσης δύναμης η άκρως εντυπωσιακή Συλβάνα Μάγκανο της Ιουλίας Φάλια , η αισθαντική Μάμα Ρόμα της Μαριας Γούλα, και ο γοητευτικός Πϊνο του Κωνσταντίνου Τσιωμίδη .
Ο απαλός Οιδίποδας του Στέλιου Κουκέλη , η αγνά ανέμελη Άντζελα της Ξένιας Γεροβασίλη, ο αινιγματικός Φάμπιο του Βασίλη Μοσχονά και ο γλυκός Μπερτολούτσι του Άγγελου Θεοφίλου συμπληρώνουν εύστοχα τη διανομή.
Η συμβολή της Νίκης Γκουντούμη, όπως προανέφερα μοναδική και αξιομνημόνευτη.
Στιγμές κωμικές, στιγμές ερωτικές , αισθαντικές αλλά και κάθαρσης. Ταμπλό – ενοτήτων από ταινίες του Παζολίνι , που εντυπωσιάζουν ενώ πρέπει κανείς να τονίσει τη συμβολή στην δημιουργία ατμόσφαιρας στην παράσταση μέσω των φωτισμών του Γιώργου Λιβανού.
΄Οταν η ποίηση συναντά το ρεαλισμό και το αποτέλεσμα αντανακλά στο σκηνικό καθρέφτη την πικρή αλήθεια της ζωής,
Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε αλλά και να ξαναδείτε!
