Λεγεται πως, πολλές φορές, η προσπάθεια δικαιολόγησης ενός λάθους, είναι χειρότερη από το ίδιο το λάθος.
Αυτό ισχύει στην περίπτωση του υπουργού Παιδείας και, κυρίως, των αυτόκλητων υποστηρικτών του. Η άποψη που διακινείται, για να ξεκινήσουμε από τις αντιδράσεις, ότι αυτές οφείλονται στις εσωκομματικές εκλογές, στη Νέα Δημοκρατία, αντικρούεται από τα ίδια τα γεγονότα. Αραγε, η ομόφωνη καταδίκη, από την Επιτροπή Απόδημου Ελληνισμού, ύστερα από «φλογερή» εισήγηση του προέδρου της, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξανδρου Τριανταφυλλίδη, ή οι ανάλογες τοποθετήσεις, μεταξύ άλλων, του προέδρου της Βουλής και του υπουργού Εσωτερικών, συνδέονται με τις διεργασίες στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Εξίσου άτοπη είναι η αναφορά σε δήθεν «επιστημονική» άποψη. Επιστημονική άποψη, εξ όσων γνωρίζουμε, εκφέρουν οι επιστήμονες και δη οι σχετιζόμενοι με το συζητούμενο θέμα. Το θέμα, όμως, εν προκειμένω δεν είναι μόνο επιστημονικό, από τη στιγμή που υπάρχει, είτε αρέσει είτε όχι, ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων, από το 1994, την οποία αποδέχεται και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο δε κος. Φίλης είναι υπουργός και μάλιστα της Παιδείας. Αλλά και ως προς την επιστημονική πλευρά, η συντριπτική πλειοψηφία των ιστορικών, στην Ελλάδα, αλλά και πλειάδα Τούρκων συναδέλφων τους, έχει αποφανθεί. Ειδικά για τη γενοκτονία των Ποντίων, θ` αρκούσε η παραπομπή στο μνημειώδες, τρίτομο έργο του νεότερου ιστορικού Κώστα Φωτιάδη, που έχει τιμηθεί και από τη Βουλή των Ελλήνων. Εχει προκύψει, άλλωστε, από την ιστορική έρευνα, πως το περίφημο Κίνημα των Νεοτούρκων, πέρα και ανεξάρτητα από τα όποια νεωτερικά-εκσυγχρονιστικά στοιχεία, συγκροτήθηκε στη βάση μιας μιλιταριστικής δομής και μιας ακραία εθνικιστικής ιδεολογίας, που αποσκοπούσε στη δημιουργία ενός ομοιογενούς εθνικού κράτους, μέσω της βίαιης εξαφάνισης, όλων των υπόλοιπων, χριστιανικών κυρίως, εθνοφυλετικών ομάδων.
Σε ότι δε αφορά τον όρο «εθνοκάθαρση», αυτός εν πολλοίς είναι επινοημένος, αφού-και ετυμολογικά (βλέπε λεξικό Γ. Μπαμπινιώτη)-αναφέρεται στο ίδιο φαινόμενο. Αλλά και ο ΟΗΕ (βλέπε και κείμενο Κ. Τσάβαλου αναρτημένο στο Διαδίκτυο) «ο όρος εθνοκάθαρση είναι ένας κοινός όρος χωρίς νομική αναγνώριση, που περιγράφει συμπεριφορές και πρακτικές». Αλλωστε και με βάση την ετυμολογία, δυσκολευόμαστε ν` αντιληφθούμε την εννοιολογική διαφορά μεταξύ «μαζικής» και «ολοκληρωτικής» εξόντωσης. Όπως τόνισε εύστοχα και ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης, είναι σα να συζητάμε αν μια κακουργηματική πράξη είναι ειδεχθής ή απεχθής. Ας μην τα κάνουν χειρότερα λοιπόν, με δικαιολογίες που πολλαπλασιάζουν τη δυσμενή εικόνα.
