Το δίλημμα της Κεντροαριστεράς

Για «σταυρικό πρόβλημα» πρόβλημα της Αριστεράς έκανε λόγο ο Ηλίας Ηλιού, περιγράφοντας το δίλημμα της, προδικτατορικής, ΕΔΑ, που ταλαντευόταν ανάμεσα στην αυτόνομη πορεία ή κάποιας μορφής συμπόρευση με τις δυνάμεις του τότε Κέντρου, στην προοπτική διεκδίκησης μιας πραγματικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Απόρροια αυτού του διλήμματος ήταν η μερική πριμοδότηση των ψηφοδελτίων της Ενωσης Κέντρου, στις κρίσιμες εκλογές του 1963 και 1964. Σε παρόμοιο δίλημμα, όμως, βρέθηκε και η μεταδικτατορική Αριστερά, νιώθοντας να συνθλίβεται από την επικυριαρχία του ΠΑΣΟΚ, στον ευρύτερο Κεντροαριστερό χώρο. Να, όμως, που η… ζωή έχει γυρίσματα και, σήμερα, το ΠΑΣΟΚ, αποδεκατισμένο, βρίσκεται εκείνο αντιμέτωπο με το ίσιο «σταυρικό πρόβλημα». Ας μη γελιόμαστε: Πίσω από την, ανοιχτή πια, σύγκρουση του πρώην προέδρου με τη σημερινή ηγεσία, βρίσκεται το αγωνιώδες ερώτημα, πώς το σημερινό ΠΑΣΟΚ (ή Δημοκρατική Συμπαράταξη) οριοθετείται, απέναντι στο νέο δίπολο που έχει, πλέον, εγκαθιδρυθεί στην πολιτική ζωή, ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η πλευρά του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, φαίνεται πως οδηγείται δια της εις άτοπον απαγωγής, σε μιας μορφής σύμπλευση με τη συντηρητική παράταξη, στο όνομα του «φιλοευρωπαϊκού συνασπισμού». Αντίθετα, η σημερινή ηγεσία, αντιλαμβάνεται ότι η ιστορική διαδρομή, αλλά και η μελλοντική προοπτική της Κεντροαριστεράς, είναι ασύμβατη, με τη σύμπλευση με το συντηρητικό χώρο, ιδιαίτερα μάλιστα, όταν αυτή αποκτά στρατηγικά χαρακτηριστικά. Αρκεί να θυμίσουμε ότι ακόμη και στη φορτισμένη περίοδο 1989-90, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ εξακολουθούσε να θεωρεί την Αριστερά, το φυσικό του σύμμαχο, όπως έδειξαν, όπως έδειξαν οι προχωρημένες μορφές συνεργασίας, τόσο στις δημοτικές, όσο και τις βουλευτικές εκλογές, εκείνης της περιόδου. Προφανώς, αντιλαμβάνονται κάποιοι στη Χαριλάου Τρικούπη, πως, αν μη τι άλλο, δε μπορούν να αγνοήσουν το πασίδηλο γεγονός, πως η εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελείται σε μεγάλο βαθμό, από παραδοσιακούς ψηφοφόρους του Κινήματος. Έτσι, πιθανώς, εξηγείται το κλίμα των τελευταίων ημερών, όχι μόνο ως προς τη συναινετική διάθεση έναντι της κυβέρνησης, για τις τηλεοπτικές άδειες, αλλά και η «απόσταση ασφαλείας» από τη συντηρητική παράταξη. Μένει, ωστόσο, το πιο σημαντικό: Η εκ βάθρων αυτοκριτική, για το πως οδηγήθηκε το άλλοτε κραταιό Κίνημα, στο σημερινό χάλι κι αυτή η αναζήτηση πάει πιο πίσω και από το Καστελόριζο του 2010, στο «μακρινό» 1996, όταν ξεκίνησε η δεξιά στροφή.