Της Ελένης Τσερεζόλε
Σε ολισθηρή ατραπό έχει εισέλθει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, στην τυφλή της προσπάθεια, μέσα σε περίοδο μεγάλης υγειονομικής αστάθειας, να πλήξει την Αξιωματική Αντιπολίτευση και ειδικότερα τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, που είναι προφανές ότι κάποιοι κύκλοι (εκείνοι που έμειναν άθικτοι στους περιβόητους «αρμούς της εξουσίας») έχουν βαλθεί να εξοντώσουν πολιτικά. Όπως και τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι η κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται να επιλέγει ως πεδίο σύγκρουσης, όχι τα διακυβεύματα της 4ης Βιομηχανικής επανάστασης του 21ου αιώνα. Αλλά τη… δεκαετία του… 1950!
Γιατί η τοποθέτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, προχθές, με αφορμή την ανακοίνωση για τη δημιουργία νέου αστυνομικού σώματος «περί προστασίας πανεπιστημιακών ιδρυμάτων», σχετικά με τη δήθεν ύπαρξη δύο φασισμών, δεξιού και αριστερού, δεν δημιουργεί απλά προβληματισμό και ανησυχία. Σηματοδοτεί την επιστροφή στις διχαστικές, μετεμφυλιοπολεμικές λογικές της δεκαετίας του 1950. Λογικές της ταύτισης του ναζισμού με τον κομμουνισμό.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιλέγει λοιπόν να εγγραφεί σε μια άκρως επικίνδυνη για τη Δημοκρατία, πολιτική παράδοση που, στην προσπάθειά της να υποβαθμίσει τη φασιστική απειλή, επιχειρεί να την εξισώσει με την Αριστερά –ο Πρωθυπουργός είπε χαρακτηριστικά ότι «μετά την τιμωρία της Χρυσής Αυγής έχει έρθει και η ώρα να αντιμετωπίσουμε την άλλη όψη του παρακράτους, αυτού που, αυτή τη φορά, φορά αριστερό προσωπείο. Και ο φασισμός μπορεί να αλλάζει χρώματα, αλλά έχει την ίδια ουσία». Δεν είναι η πρώτη φορά που ηγέτης της ΝΔ χρησιμοποιεί την προσέγγιση των δύο άκρων. Το ίδιο είχε κάνει και ο κ. Σαμαράς πριν από λίγα χρόνια. Το ζήτημα είναι ότι η συγκεκριμένη συγκυρία σηματοδοτείται από την προσπάθεια της κυβέρνησης να περάσει σειρά πολιτικών (πτωχευτικός κώδικας, εργασιακά, κ.ά.) μέσα από την εγκαθίδρυση αυταρχικών πολιτικών, εργαλειοποιώντας την πανδημία. Ένα colpo grosso του Κ. Μητσοτάκη με θύματα τους πολίτες και τη Δημοκρατία…
