ΤΟ ΜΠΟΛΙ («Λευτεριά για λίγο πάψε να κτυπάς με το σπαθί…»)

Του Αντώνη Δ. Συρίγου από την Κυριακάτικη Kontranews

Δεν πίστευα στα αυτιά μου όταν άκουσα ότι η επιχείρησή του εμβολιασμού θα ακούει στο όνομα «ελευθερία». Αρχι­κά πίστεψα ότι επρόκειτο περί αστείου. Μάλι­στα σκέφτηκα να προτείνω να γιορτάζει κι αυτή την 15η Δεκεμβρίου μαζί με τον Άγιο Ελευθέ­ριο, μεγάλη η χάρη του. Εν συνεχεία σκέφτηκα ότι πρόκειται περί τυχαίας ονοματοδοσίας μιας και οι λέξεις έχουν πάψει πια να σημαίνουν οτι­δήποτε και άρα μπορούν να χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν. Ακολούθως όμως, μια μαύρη σκέψη κατέλαβε τον νου μου. Αν πια οι λέξεις δεν έχουν νόημα, τότε ποιος ο λόγος να τις ακυ­ρώνομε χρησιμοποιώντας τις με αυτό το τρόπο;

Έτσι κι αλλιώς ο εμβολιασμός εμμέσως, δηλ. με την υποχρεωτική αναγόρευσή του ως απαιτού­μενου από τρίτους, π.χ αεροπορικές εταιρείες και με την ενοχοποίηση των επιφυλακτικών, επιβάλ­λεται στανικώς και χωρίς κρατική παρέμβαση.

Κάποιοι νομικοί θα εσκέπτοντο εν προκει­μένω και την τριτενέργεια ατομικού δικαιώμα­τος, αλλά δεν το σχολιάζω. Έτσι λοιπόν, ο κατά το κράτος μας εθελούσιος εμβολιασμός, το μπό­λι, καθίσταται υποχρεωτικός και μάλιστα χωρίς συνταγματικές εγγυήσεις.

Εξ άλλου τούτο δεν σημαίνει «ελευθερία»; Έτσι λοιπόν, αν θέλεις κάνεις το εμβόλιο, αν πάλι δεν θέλεις, δεν μπορείς να ταξιδέψεις, ίσως και να συναλλαγείς αύριο και εν πάσει περιπτώσει, αν επιλέξεις οικειοθελώς να μην το κάνεις αφού το κράτος δεν σε υποχρεώνει… ε! τότε κακό του κεφαλιού σου, είσαι δακτυλοδεικτούμενος και η ευθύνη δική σου.

Τότε όμως πρέπει να μας δικαιολογήσουν τα δικαστήρια στα οποία ελευθέρως και πάλιν (εκτός αν δεν έχει λεφτά) μπορεί να προσφύ­γει ένας πολίτης, αν επιτρέπεται η προστασία του δημοσίου συμφέροντος, να ανατεθεί ανελέ­γκτως μάλιστα, σε ιδιώτες, δηλαδή αυτούς που θα επιβάλλουν τα κωλύματα και τις απαγορεύ­σεις και στη δημόσια κατακραυγή.

Καλά θα μου πει κάποιος, τότε τι πρέπει να γίνει, να μην εμβολιαστούμε; Η απάντηση είναι όχι. Η άρνηση του εμβολιασμού σε τέτοιες συν­θήκες είναι αστόχαστη επιλογή. Απλά την από­φαση πρέπει να τη λάβει το κράτος και να μην επιχειρείται τούτο μόνο διά παροτρύνσεων μέσω του θεαματικού εμβολιασμού σημαινόντων αξι­ωματούχων εν είδει φτηνού reality. Αυτός που έχει την υποχρέωση να πράξει είναι το κράτος αναλαμβάνοντας την ευθύνη από πιθανή αστο­χία ή παρενέργεια τής «ελευθερίας» και όχι υπεκ­φεύγοντας. Διότι τότε η κατ’ ευφημισμόν ελευθε­ρία καταντά συνώνυμη της κουτοπονηρίας και η πολιτική μεταβάλλεται σε τέχνασμα.

Εξ άλλου στα ευνομούμενα κράτη, ο πολί­της πρέπει να ξέρει με ποιον έχει να κάνει και από ποιον να ζητήσει τα ρέστα. Και αυτός είναι το κράτος, που οφείλει να παίρνει τις αποφάσεις και όχι οι τρίτοι. Η συγκεκριμένη απόφαση περί υποχρεωτικότητος ή μη της «ελευθερίας» αφορά τα ατομικά δικαιώματα και γι’ αυτό αν εθεσμοθε­τείτο θα έπρεπε να περάσει από την ολομέλεια της Βουλής και να τοποθετηθούν με σαφήνεια όλα τα κόμματα. Ενώ δια τής ευρηματικής λύσε­ως η οποία επελέγη, αποφεύγεται κάθε υπεύθυ­νη τοποθέτηση, αντικαθίστανται η κυβέρνηση και τα κόμματα από τους εμβολιασθέντες on camera αρχηγούς τους και άρα η «ελευθερία» είναι βολι­κή και συνάμα ανέξοδη.

Εξ άλλου η ελευθέρα επιλογή της ασκήσε­ως των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμά­των αποτελεί ακόμη και σήμερα μία πομφόλυ­γα για όσους συνταγματολόγους ασκούν κριτι­κή όσον αφορά την εφαρμογή της στην πράξη. Έλεγε ο Ανατόλ Φρανς ότι «φυσικά και είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο. Απαγορεύεται το ίδιο, τόσο στους πλούσιους όσο και στους πτω­χούς, να κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες, να ζητιανεύουν και να κλέβουν ψωμί». Το μόνο που δεν είχε υποπτευθεί, είναι ότι η εφαρμογή του νόμου θα ανετίθετο σε ιδιώτες και ο πειθα­ναγκασμός στη δημοσία κατακραυγή.

Έτσι λοιπόν είμαστε ελεύθεροι να επιλέξου­με αλλά ανάλογα με την επιλογή μας δεν θα μπο­ρούμε να μετακινηθούμε και θα μας βρίζουν όλοι, άλλως πώς, «θέλει αρετήν και τόλμην» η «ελευ­θερία» όπως θα μας απαντήσουν.

Συμπερασματικά και με λίγα λόγια η «ελευ­θερία» θα καταντήσει λευτερίτσα. Και προβάλ­λει αδήριτα και βασανιστικά το ερώτημα. Αν το εμβόλιο είναι δοκιμασμένο και έχει ευεργετικά αποτελέσματα για τον πληθυσμό, γιατί το κρά­τος δεν καθιστά υποχρεωτικό τον εμβολιασμό αλλά παρουσιάζεται στους πολίτες του εκστατι­κό, ενδεές και ανήμπορο να αποφασίσει, εμποι­ώντας τους φόβον και ανησυχία; Το γιατί νομί­ζω το εξήγησα ανωτέρω εν συντομία. Όσον δε αφορά εμάς τους πολιτευομένους, ή τους πολι­τικούς τέλος πάντων, επιβεβαιώνεται μια άλλη σοφή ρήση του προαναφερθέντος Γάλλου συγ­γραφέα και Νομπελίστα (1921), δηλαδή ότι «οι πολιτικοί είναι σαν τα άλογα, δεν μπορούν να προχωρήσουν ίσια χωρίς παρωπίδες», ακόμη κι αν τούτο αφορά… το μπόλι.

*Δικηγόρος