Οποιος χρειάζεται αναλυτικά εργαλεία προκειμένου να προσεγγίσει εκείνο που συμβαίνει με την εξεγερτικότητα την οποία ξεσήκωσε το Σχέδιο Κατρούγκαλου για το Ασφαλιστικό, ή πάλι για να κατανοήσει την διαδρομή των αντιδράσεων της Κυβέρνησης Τσίπρα απέναντι στην εξεγερτικότητα αυτή, καλό θα ήταν να προσφύγει στο κλασσικό σχήμα των ψυχολόγων για το πένθος.
Πάμε πρώτα σ’ αυτό που ονομάσαμε εξεγερτικότητα. Δηλαδή τα μπλόκα των τρακτερ των αγροτών που αυτονομήθηκαν: όσοι απο την Κυβέρνηση θεώρησαν, μετά τις επιθετικές τους τοποθετήσεις περί φοροδιαφυγής των αγροτών, καλή ιδέα να καταγγείλουν τα μπλόκα ως υποκινούμενα απο κοινού απο ΝΔ και Χρυσαυγή, ήδη αναρωτιούνται τι πήγαν κι έκαναν! Δηλαδή τις διαδηλώσεις “της γραβάτας” που αυτοσυντονίστηκαν: εξαιρετικά σπάνιο να βλέπουμε τέτοια αντανακλαστικά αυτοοργάνωσης και γεφύρωσης διαφορών – π.χ. .μεταξύ δικηγόρων ή μηχανικών και εμπόρων ή βιοτεχνών – στην αμοιβαδική μεσαία τάξη της Μεταπολίτευσης. Ολος αυτός ο κόσμος, λοιπόν, μετά την εμπειρία του 2010-11 κι ύστερα εκείνην του 2013-14 είχε διανύσει τον κύκλο του πένθους: πρώτα δυσπιστία, άρνηση, “δεν γίνεται να ζω αυτό που μου συμβαίνει”. ύστερα αντίδραση, έκρηξη, θυμηθείτε τις Πλατείες. ύστερα θλίψη, συμμόρφωση, δείτε πώς ο κόσμος πλήρωσε ΕΕΤΗΔΕ και ΕΝΦΙΑ, πώς έζησε με τις περικοπές μισθών και συντάξεων. τελικά αναζήτηση νέων ισορροπιών, ο καθένας την δικιά του.
Ε, λοιπόν, εκεί που το πράγμα είχε φτάσει στην τελευταία φάση μας ήρθαν οι Κατρούγκαλοι. Με ένα σχήμα που θα μπορούσαν – επεξηγούμενο, με ανάλυση και ευθύνη – να το καταπιούν οι θιγόμενοι, πάντως κάποιοι απο τους θιγόμενους, ως συνέχεια της φάσης της συμμόρφωσης/προσαρμογής. Ομως, οι Κατρούγκαλοι του κόσμου τούτου πήγαν και το παίξουν κυριαρχικοί! Και αντί για ξεθύμασμα μέσα στην διαδικασία του πένθους, ξαναρχίσαμε τον κύκλο: δυσπιστία, άρνηση (“δεν γίνεται να μας λένε: πληρώστε 80% του εισοδήματός σας σε φόρους + ασφαλιστικές εισφορές”), ύστερα αμέσως οργή. Εδώ βρισκόμαστε τώρα. Ίσως με ίχνη αναζήτησης νέων ισορροπιών – όμως όχι “ο καθένας την δικιά του”, αλλά μια νέα συλλογικότητα στην αντιπαράθεση…
Πάμε τώρα το ίδιο σχήμα στην Κυβέρνηση. Αυτή, ως “πρώτη φορά Αριστερά” κυρίως όμως ως DNA αντιπολίτευσης, κουβαλήματος των λαϊκών συμφερόντων, άντε και κάποιας συμπαράταξης σε εξεγερτικότητα, όταν είδε “τους δικούς της τους ανθρώπους” να στρέφονται δυναμικά εναντίον της, αρχικά ξαφνιάστηκε, αρνήθηκε ότι κάτι τέτοιο “μπορεί να συμβαίνει σ’ εμάς”. ύστερα πέρασε σε αντίδραση, θυμό, εδώ ήταν οι καταγγελίες για φοροδιαφυγή αγροτών ή για signe γραβάτες δικηγόρων. προτού όμως προλάβει να ανακαλύψει το μοιραίο της θλίψης/συμμόρφωσης, είχε να αντιμετωπίσει τον κύκλο έκρηξης στους “απέναντι”. Άντε τώρα να ισορροπήσεις, ως Κυβέρνηση, ως κόμμα, ως πολιτικό προσωπικό!
