Στο χθεσινό άρθρο με την παράθεση αδιάσειστων στατιστικών στοιχείων από τη Eurostat και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), διαπιστώθηκε ότι ανάμεσα σε 220 και πλέον χώρες της παγκόσμιας οικονομίας, η Ελλάδα συγκαταλέγεται μέσα στις πρώτες χώρες με τις υψηλότερες κρατικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν). Παρόμοιο συμπέρασμα εξάγεται και από την ανάλυση των κρατικών εσόδων. Εντυπωσιακή είναι η διαπίστωση ότι μετά το 2009, δηλαδή επί εποχής μνημονίων, τόσο οι κρατικές δαπάνες όσο και τα έσοδα εμφανίζουν σημαντική αύξηση ως ποσοστό του ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας. Την περίοδο 2009-2015, στην Ελλάδα ο λόγος κρατικά έσοδα προς ΑΕΠ από 38,9% επαυξάνεται σε 48,1%. Ταυτόχρονα την περίοδο αυτή ο λόγος κρατικές δαπάνες/ΑΕΠ διατηρείται μεσοσταθμικά σταθερά γύρω στο 55%, καταγράφοντας ένα από τα υψηλότερα ποσοστά σε διεθνές επίπεδο. Στην εποχή των απάνθρωπων μνημονιακών πολιτικών, η Ελλάδα ξεπερνά εμφανώς τους μέσους όρους κρατικών δαπανών και δημοσίων εσόδων προς ΑΕΠ, τόσο της Ευρωζώνης (19 χώρες) όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (28 χώρες).
Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Γιατί την περίοδο 2009-2015, δηλαδή στην εποχή των βάναυσων μνημονιακών πολιτικών, ο κρατικός τομέας διευρύνει συνεχώς το μερίδιό του στην παραγωγή του ΑΕΠ; Το ερώτημα αυτό είναι πολύ σημαντικό και γι’ αυτό η απάντησή του δεν μπορεί να δοθεί επιδερμικά και ατεκμηρίωτα. Οι οπαδοί των μνημονίων και οι άσχετοι με το αντικείμενο των Δημοσίων Οικονομικών, ενδεχομένως να υποστήριζαν ότι την περίοδο 2009-2015 η αύξηση του λόγου κρατικές δαπάνες/ΑΕΠ οφείλεται στη συρρίκνωση του ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας από 238 σε 176 δις ευρώ (€). Αν και η παρατήρηση αυτή έχει τεχνοκρατική βάση, εντούτοις από μόνη της δεν μπορεί να ερμηνεύσει την υπερτροφία του κρατικού τομέα στην εποχή των μνημονίων. Οι παράγοντες που προκαλούν τη μεγέθυνση του δημοσίου τομέα στη χώρα μας, σχετίζονται κυρίως με τις δομές και τη νοοτροπία του κομματικού-κυβερνητικού συστήματος εξουσίας.
Η στατιστική παρατήρηση ότι το 1980 ο λόγος κρατικές δαπάνες/ΑΕΠ και δημόσια έσοδα/ΑΕΠ ήταν μόλις 25% και 23% αντίστοιχα, ενισχύει την ορθότητα του ισχυρισμού μας περί των τεράστιων ευθυνών του κομματικού κράτους στη γιγάντωση του ευρύτερου δημόσιου τομέα στη χώρα μας.
Στη χώρα μας κουμάντο κάνουν αυτοί που έχουν το κλειδί του κρατικού κορβανά. Δηλαδή οι εκάστοτε κυβερνήσεις με τους κομματικούς θεσιθήρες του κρατικού μηχανισμού. Οι μίζες, οι κρατικές προμήθειες στους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, οι υπερβάσεις των δημοσιονομικών δαπανών, οι εκατοντάδες χιλιάδες διορισμοί σε φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα με καθαρά κομματικά κριτήρια, οι κομματικοί καρεκλοκένταυροι σε κρατικούς φορείς με τους παχυλούς μισθούς και τα μπόνους, κ.λπ., συνθέτουν τους παράγοντες που εξέθρεψαν και εξακολουθούν να τρέφουν το αδηφάγο κρατικό θεριό. Το άπληστο νεοελληνικό κομματικό κράτος για να ανταποκριθεί στις διαχρονικά αυξανόμενες δαπάνες του χρειάζεται χρηματικούς πόρους, πόροι που προέρχονται από φόρους, ασφαλιστικές εισφορές, τέλη και πιστωτικά έσοδα (κρατικός δανεισμός).
Δοθέντος ότι ιστορικά οι κρατικές δαπάνες υπερέβαιναν το επίπεδο των δημοσιονομικών εσόδων προκαλώντας υπερμεγέθη ελλείμματα, το ελληνικό δημόσιο μέσω του θεσμού των “πιστωτικών εσόδων” προέβαινε σε κρατικό δανεισμό για την κάλυψη των διαχειριστικών του ελλειμμάτων, με αναπόφευκτη συνέπεια την ανεξέλεγκτη ανοδική πορεία του δημοσίου χρέους της Ελλάδας. Το σκηνικό αυτό παρατηρείται και κατά την μνημονιακή περίοδο 2010-2015, όπου το κομματικό κράτος στην προσπάθειά του να διατηρήσει τα οφίτσια και να εξυπηρετήσει την κομματική πελατεία του, προβαίνει στο ανηλεές χαράτσωμα των πολιτών και στον αλόγιστο βραχυπρόθεσμο δανεισμό υπό τη μορφή των εντόκων γραμματίων. Ερώτημα προς τους τριακοσίους της Βουλής των Ελλήνων: Γιατί την περίοδο 2010-2015, ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός του ελληνικού δημοσίου σε έντοκα γραμμάτια από 15 εξακοντίστηκε σε 741 δις ευρώ;
