Το άγχος των πρώην

Πολλοί επικρίνουν τον Κώστα Καραμανλή, για την επίμονη σιωπή του, μετά την αποχώρηση του και από την προεδρία της ΝΔ. Πράγματι, είναι ασυνήθιστο, πολλαπλά ερμηνεύσιμο, αλλά και δεκτικό σε κριτική, το γεγονός ότι ένας πρώην Πρωθυπουργός, που διατηρεί μάλιστα τη βουλευτική ιδιότητα, επιλέγει μια τέτοια στάση.

Απ’ την άλλη, όμως, βλέποντας το άγχος κάποιων άλλων πρώην, σχεδόν να εκβιάσουν την αυτοδικαίωσή τους, με διαρκείς, «αυτοδοξαστικές» παρεμβάσεις, αρχίζουμε να κάνουμε «δεύτερες σκέψεις». Μήπως, δηλαδή, είναι, εν τέλει, προτιμότερη, η επιλογή της σιωπής και της, δια της, εντέλει, παραπομπής στον ιστορικό του μέλλοντος, για μια ακριβοδίκαιη αποτίμηση των πεπραγμένων, μιας θητείας. Αν, άλλωστε, πάμε λίγο πιο πίσω, δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι, ότι έκανε κακό στον Ανδρέα Παπανδρέου η παντελής αδιαφορία για την υστεροφημία του, ή ωφέλησε τόσο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το γεγονός ότι συνέταξε ή επιμελήθηκε τη σύνταξη ενός 12τομου -δερματόδετου- αυτοβιογραφικού πονήματος, ως προσωπικής, ιστορικής παρακαταθήκης. Στην περίπτωση των συγχρόνων τους, καταντά ακόμη πιο ενοχλητικός, αυτός ο υπερφίαλος ναρκισσισμός, που δεν έχει αντιστοιχία, με τα πραγματικά μεγέθη. Ακόμη πιο ενοχλητική είναι η αίσθηση του αλάθητου, που αποπνέουν οι τοποθετήσεις τους, όταν μάλιστα συνοδεύεται και από «χολερική» πολεμική σε βάρος πρώην συνεργατών ή και ομοϊδεατών, που δεν κατανόησαν τη «μεγαλοσύνη» τους. Σε προηγούμενες περιόδους, σχετικής ευμάρειας, όλα τούτα θα ήταν, απλώς, διασκεδαστικά. Τώρα, όμως καταντούν εξοργιστικά, καθώς προέρχονται, εν προκειμένω, από ανθρώπους που διαχειρίστηκαν την κρίση και εφάρμοσαν τις καταστροφικές μνημονιακές πολιτικές, ενδεχομένως δε, να μην είχαν καν γίνει πρωθυπουργοί ή αρχηγοί των κομμάτων τους, αν δε μεσολαβούσε η κρίση. Κι όμως, όχι μόνο δε δείχνουν να αισθάνονται την παραμικρή ευθύνη, για ότι συνέβη, αλλά και να μην τους ενδιαφέρει καν η τύχη του τόπου και των κατοίκων του, παρά μόνο σε συνάρτηση με την προσωπική τους δικαίωση.

Στο τέλος, η στάση τους δε διασπά μόνο την όποια προσπάθεια εθνικής ομοψυχίας, αλλά διχάζει και τα κόμματα τους. Εν τέλει, όμως, αποδεικνύεται αυτοκαστροφική και για τους ίδιους. Είναι απολύτως ενδεικτικό, το παράδειγμα του Γιώργου Παπανδρέου, που διέσπασε το κόμμα του και, τώρα, παρακαλά να επιστρέψει σ` αυτό. Ή ο κ. Βενιζέλος, που «κατάφερε» να έρθει σε αντιπαράθεση ακόμη και με τους μέχρι πρότινος εσωκομματικούς του φίλους…