Τρεις ημέρες μετά τη συνάντηση του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα με το προεδρείο της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών από το οποίο ζήτησε την άρση της αδυναμίας των τραπεζών να παράσχουν ρευστότητα στην οικονομία, με την οποία ξεκίνησε η κρίση, δόθηκε στη δημοσιότητα έρευνα του Ινστιτούτου Γερμανικής Οικονομίας της Κολωνίας (IW) με τη διαπίστωση ότι η φτώχεια αυξήθηκε κατά 40% στην Ελλάδα μέσα σε οκτώ χρόνια (2008-2015), ποσοστό που είναι το μεγαλύτερο μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και έρευνα του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) με το βασικό συμπέρασμα ότι «με την είσοδο της χώρας στην κρίση, όχι μόνον ανακόπτεται η επέκταση στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων, αλλά επέρχεται σταδιακά και αδυναμία εξυπηρέτησης τους, καθώς τα εισοδήματα μειώνονται και η ανεργία εκτοξεύεται στα ύψη».
Ένα άλλο συμπέρασμα του εβδομαδιαίου δελτίου του ΣΕΒ εντοπίζεται στον χαρακτηριστικό τίτλο της έρευνας «Νοικοκυριά σε απόγνωση… με σπίτι και αυτοκίνητο, αλλά χωρίς λεφτά», όπου αναφέρει ότι μετά από μία δεκαετία ευημερίας με δανεικά, τα ελληνικά νοικοκυριά, από το 2009 και μετά, έχουν υποστεί μία από τις μεγαλύτερες, σε καιρό ειρήνης, απομειώσεις του βιοτικού τους επιπέδου, του εισοδήματος και της περιουσίας τους. Επίσης, επισημαίνεται ότι τον Ιούνιο 2016, τα υπόλοιπα των στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων ανέρχονταν σε 67,2 δις ευρώ και 27,6 δις ευρώ αντίστοιχα, με το 41,8% των στεγαστικών και το 55,3% των καταναλωτικών να είναι μη εξυπηρετούμενα. Ακόμα, επισημαίνεται ότι ποσοστό 40% των στεγαστικών και 65% των καταναλωτικών δανείων είναι σε οριστική καθυστέρηση και οι συμβάσεις έχουν καταγγελθεί.
Πάντως, έκπληξη αποτελεί μία άλλη διαπίστωση της έρευνας ότι με βάση συγκεκριμένα συγκριτικά ευρωπαϊκά στοιχεία τα ελληνικά νοικοκυριά κατά κανόνα δεν είναι υπερχρεωμένα, αν και συναντούν μεγαλύτερη δυσκολία στην εξυπηρέτηση των δανείων τους, και η ρευστότητα τους είναι πολύ πιο συμπιεσμένη, σε σχέση με τα νοικοκυριά στην Ευρωζώνη. Ο λόγος χρέους προς διαθέσιμο εισόδημα που είναι 53,3% στην Ελλάδα είναι πολύ χαμηλότερος της Ιρλανδίας (102,1%), της Ισπανίας (141,8%), της Πορτογαλίας (198,5%), της Ολλανδίας (177,1%) και της Κύπρου (251%).
Κι όμως, αυτό το θέμα της υπερχρέωσης των ελληνικών νοικοκυριών είχε γίνει κομματικό φλάμπουρο επί μία δεκαετία πριν από την κρίση, όταν το χρέος των νοικοκυριών εκτοξεύθηκε στα ύψη καθώς απελευθερώθηκε πλήρως η στεγαστική και η καταναλωτική πίστη. Αυτή η πονόψυχη κραυγή για την υπερχρέωση των ελληνικών νοικοκυριών πριν από την κρίση ενίσχυε συνεχώς τις προσδοκίες των κακοπληρωτών για ρυθμίσεις ή διαγραφές των λεγόμενων «στρατηγικών κακοπληρωτών», όπως προκύπτει από μετρήσεις σύμφωνα με τις οποίες, ποσοστό 30% των μη εξυπηρετούμενων στεγαστικών δανείων δεν εξυπηρετείται από πιστούχους που αν και έχουν την οικονομική δυνατότητα, επιλέγουν να μην πληρώνουν. Έτσι, μαζί με το βασιλικό, που είναι οι δανειολήπτες που βρίσκονται σε αντικειμενική αδυναμία να ανταποκριθούν στις δανειακές τους υποχρεώσεις, ποτίζονταν και συνεχώς αυξάνονταν και οι «στρατηγικοί κακοπληρωτές», για τους οποίους κατετίθεντο στη Βουλή από τον ΣΥΡΙΖΑ προτάσεις Νόμων για διαγραφή των χρεών και ακούγονταν κραυγές αγωνίας (με δηλώσεις, καταγγελίες, συνεντεύξεις Τύπου, ερωτήσεις στη Βουλή κλπ) από όλα κόμματα για να πάψουν οι τράπεζες να «ρουφούν το αίμα των νοικοκυριών».
Και τώρα, μετά την κρίση, οι ίδιοι δυσανασχετούν που οι τράπεζες, ύστερα από το στραπάτσο που έπαθαν από την άφρονα χρηματοδοτική πολιτική προς πάντα αιτούντα, δεν χορηγούν δάνεια…
