ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ Εντέχνως & Ατέχνως ME ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΣΠΑΝΟΠΟΥΛΟΥ*
Δεν ξέρω από πού να το πιάσω!
Το πιάνω από το στίχο, μου γλιστράει σε ποίηση… Το ξεκινώ από το τραγούδι, μου γυρνάει σε θέατρο! Το γυρίζω σε συναυλία, μου προκύπτει παράσταση. Το πλαγιοσκοπώ για θέαμα και με οδηγεί σε πολιτική παρέμβαση! Μετράω γράδα και ζαλίζομαι από τον οίστρο. Βάζω τη λογική και μου προκύπτει τρέλα. Καλώ σε βοήθεια την εμπειρία και συλλαβίζω σαν παιδί. Ανακαλώ το Χθες και μου βγαίνει φάτσα κάρτα το Σήμερα. Το στρίβω για κορώνα κι έρχονται γράμματα. Σκοντάφτω σ ένα βράχο Έρωτα και πέφτω σε αμμουδιά ερωτική. Παράλογο? Καθόλου θα σας έλεγα κι ας τον ξέρω κοντά 40 χρόνια. ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΜΑΤΗ Κραουνάκη. Μου ήταν και μου είναι δύσκολο, έως αδύνατον να προσδιορίσω τον καλλιτέχνη και το είδος που υπηρετεί. Ήταν πριν λίγες ημέρες στην Πάρο, την επόμενη βραδιά στη Νάξο και συνεχίζει την Έξοδο του για το καλοκαίρι του 2021..
Την Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου στο Κερατσίνι και Δευτέρα , 13 στο Θέατρο των Βράχων . Από 20 μέχρι 23/9 στην Κύπρο για να ολοκληρώσει αυτόν τον κύκλο στις 27/9 στα Γιάννενα .
ΕΓΡΑΨΑ ΚΥΚΛΟ, που είναι ένα τέλειο σχήμα και το έγραψα για κάποιον που μόνο τέλειος δεν είναι και κυρίως, δεν δηλώνει ότι είναι.
Αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους και κάποιες, που του χρωστάνε πολλά, ο Κραουνάκης έχει καταφέρει να κατακτήσει την τελειότητα, στην ατέλεια του… Πάνω στη σκηνή, κάτω από τα φώτα και με τους δικούς του ανθρώπους γύρω του (σολίστ σε φωνές και όργανα, διαλεγμένους έναν έναν από τον ίδιο και για χρόνια μαζί του) ο Κραουνάκης ,δεν είναι συνθέτης, ποιητής, παραγωγός, θεατρίνος, μουσικός, τραγουδιστής, μαέστρος, τραγουδοποιός, αλλά ένας σύγχρονος μας οιστρήλατης Βάκχος.
ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ δύσκολα θα μπορέσω να μεταφέρω, όχι αυτό που έζησα στο κατάμεστο πετρόκτιστο αμφιθεατρικά θεατράκι της Νάουσας , ούτε αυτό που συνέβη για 3 ώρες μουσικής ευωχίας, μέσα στην ομορφιά της νησιώτικης Αυγουστιάτικης νύχτας, αλλά αυτό που έκανε και κάνει τον Κραουνάκη μοναδικό! Σοφόκλειο Ιχνευτή.
ΘΕΙΚΟ ΘΥΤΗ ΚΑΙ ΙΕΡΟ ΘΥΜΑ, σε αυτό το εσαεί ατελείωτο σατυρικό δράμα, που είναι η Ζωή …. «Αυτή η νύχτα μένει ,αιώνες παγωμένη …»
Σίγουρα, ράθυμα, νωχελικά με την Ψυχή ντυμένη , αλλά όχι κρυμμένη ,στο φαρδύ ρούχο του κορμιού του, παίρνει θέση και ξετυλίγει μπροστά μας, με Ήχο και Λόγο, το δράμα μας και την κωμωδία μας. Δεν θέλει νααφήσει τίποτε ανείπωτο κι άκλαυτο και αγέλαστο. Τα δίνει όλα του Χάρου της Τέχνης με την αγωνία Ιχνευτή που επιμένει να ολοκληρωθεί ο πάπυρος της Οξυρύγχου. Να μην μείνει η νύχτα στο σκοτάδι, ανολοκλήρωτη, χωρίς Φως, σαν τον πάπυρο με το Σοφόκλειο σατυρικό δράμα ,
ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΣΑ, παρά μόνο για τσιγάρο και για 3 ώρες ο Κραουνάκης ιχνηλατεί την χαρμολύπη της ανθρώπινης Φύσης στην πιο απλή καθημερινότητα της και στα πιο πολύπλοκα ερωτήματα που τη βασανίζουν.
Κι ανακατεύει! Τα πάντα όλα! Τα ανακατεύει θεϊκά, ανθρώπινα, ρυθμικά, μελωδικά. Παίρνει τις αρμονίες και τις κατεβάζει ίσαμε τον ψίθυρο. Δίνει στα κρεσεντο του φωτιά και παίρνει , χωρίς ανάσα την κατηφόρα με ντιμινουέντο για να παραδώσει σκυτάλη στον κόσμο, που τον ακολουθεί, όπως η καρφίτσα τον μαγνήτη.
Και τότε καταλαβαίνω! Δεν είναι οι συγκλονιστικοί στίχοι της λατρεμένης μας Λίνας Νικολακοπούλου, για τη Σωτηρία της Ψυχής.
Δεν είναι η τελευταία γόπα ενός τσιγάρου μοναξιάς που σβήνει με κάθε τραγούδι της πάνω στα σεντόνια μας η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Δεν είναι οι αστερόεσσες Επιδαύριες νύχτες με μουσική για τον Αριστοφάνη, που δεν ξεχνιούνται. Δεν είναι η φωνή της Πρωτοψάλτη που καίει σαν Σίδερο με ατμό. Δεν είναι ο Γούναρης που θρηνεί ένα βράδυ που βρεχε μονότονα, ούτε ο Πάριος που δεν θα μπει ποτέ σ άλλο σώμα Δεν είναι ο Βοσκόπουλος που μένει και μετά θάνατον Ανεπανάληπτος. Δεν είναι ο συρτός ψίθυρος της Μελίνας στο τραγούδι του Μάνου. Δεν είναι το παιδικό τσέρκι στις λαϊκές γειτονιές. Περιστέρι, Αιγάλεω Καισαριανή. Ούτε η συγκλονιστική σε πάθος και ερμηνεία « Θάλασσα άνασσα». Δεν είναι τα Κόκκινα γυαλιά κι όλα γύρω σινεμά, που δεν ξέρω πώς να ζω, ούτε και πως ν αγαπώ. Δεν είναι τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά που είχαμε χορέψει. Ούτε λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό .Αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές, με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα , που σιγοτραγουδάει με τη φωνάρα του δίπλα μου ο Χριστόφορος Σταμπόγλης. Άλλο μέγεθος αυτός κι άλλη αγκαλιά. Ούτε είναι που όλα Μοιάζουν ένα τίποτα και κυκλοφορούν ανύποπτα. Μόνο μια φορά,φτάνει ….γιατί ούτε σ ένα παραμύθι δεν χωράω. Ούτε είναι που Κυκλοφορεί κι οπλοφόρει, ολοζώντανο το Χαρικλάκι του Τούντα. Εσύ, Μαλάμω με τη φούρια σου, βάρα τα κουμπούρια σου κι εσύ Ζαίρα κάνε ότι δεν καταλαβαίνεις που έγινες μουσικό χαλί. Δεν είναι που Γερνάω μαμά , φοβάμαι μαμά. Ωπα είπα λέω. Κοίτα με, γελώ, δεν κλαίω. Φρένο, γκάζι μουσική. Δεν είναι Φωτιά κι Ανάσταση, αφού Καρδιά πονάς. Δώστα όλα σ ένα καρσιλαμά . Βερεσιέγιε βέρε βέρε, καλμάντι καλμάντι. Πουλώντας και δίνοντας δεν έμεινε τίποτε. Ραμπί ραμπί, Μάσαλα.
Δεν είναι ροκ, δεν είναι τζαζ. Δεν είναι έντεχνο, δεν είναι λαϊκό, δεν είναι ρεμπέτικο δεν είναι δημοτικό.
ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΜΑΖΙ. Είναι ο Σταμάτης Κραουνάκης!! Γιατί ΕΙΝΑΙ αυτό που είναι! Μια αγκαλιά αδειανή, μια αγκαλιά ανοιχτή. Σε όλα! Δίνει φωτιά στη νύχτα και πυρπολείται πρώτα ο ίδιος. Σηκώνει τα χέρια ψηλά κι απογειώνει όλο το σχήμα. Θεατές και ερμηνευτές υπερίπτανται μαζί του στο φεγγαρόφωτο, εγκαταλείπονται στο γέλιο και στο κλάμα για κάθε αυταπάτη και κάθε προδοσία. Διψασμένοι όλοι για αποδοχή απο τους άλλους. Έτοιμοι να παραβλέψουν το λυγμό για τη Μοναξιά και να παρασυρθούν από το πρώτο φιλί. Δεν είναι όλα αυτά και είναι όλα αυτά μαζί! Είναι αυτό που ΕΙΝΑΙ ο Σταμάτης. Ένας ελεύθερος άνθρωπος , δημιουργός που τρολάρει τα πάντα και τους πάντες στη Ζωή, στην Τέχνη και την Πολιτική.
Είναι ο Κραουνάκης που δεν φοβάται να μας δείξει την άδεια αγκαλιά του και την κοιλιά του. Να ζητήσει αγκαλιά, να δώσει αγκαλιά. « Με τρολάρουντα πουλιά, ορφανή μου αγκαλιά. Με τρολάρει και τα αηδόνι σκουριασμένο μου μπαλκόνι». Τραγουδάει μαζί μας της δικής του και της δικής μας καρδιάς την Ξενιτειά .
Και δεν έχω και τη φωνάρα της Νίνας Σιμόν, ούτε του Κώστα Μπουγιώτη, βρε Σταμάτη μου να σου τραγουδήσω, το I put a spell on you. Για τη μαγική νύχτα στην Πάρο και όλες τις νύχτες, που χαρίζεις απλόχερα στον κόσμο .Μπορώ μόνο με βεβαιότητα να γράψω ότι…You put a spell on us! Απλοελληνικά, μας μάγεψες Φίλε.
Κι εσύ και ο Χρήστος Γεροντίδης με τα γήινα λαϊκά του κι ο Γιώργος Στιβανάκης με το θεατρικό μπρίο του και η ορχήστρα σου που σε κάθε μουσικό όργανο είχε έναν εξαιρετικό σολίστ ( Γιώργος Ταμιωλάκηςβιολοντσέλο, Βάϊος Πράππας κιθάρες-μπουζούκι , Αλέξανδρος Καμπουράκης ακορντεον, Λάμπρος Παπανικολάου κόντρα μπάσο, Δημ. Ανδρεάδης πλήκτρα) Κάηκε το πελεκούδι στην ψυχή μας και λιώσανε καρδιές, όπως μας είχες υποσχεθεί. Συμπεριλαμβανομένης πρώτης και καλύτερης της δικής σου!
ΕΥΟΙ, ΕΥΑΝ , Σταμάτη. Κρατώ σαν φυλακτό ,από την παριανή νύχτα του 2021 , το Επιδαύρειο συναπάντημα μας το 1986:
“Ξεχνώ, ξεχνάς, ξεχνάμε, Σε τούτη τη ζωή, μονάχοι περπατάμε.
Εκείνα που περνάμε τα ξέπλυνε η βροχή
Ξεχνάτε και ξεχνώ της ιστορίας το δωμάτιο αδειανό νοικιάζεται.
Κι η μνήμη καθενός σαν μεροκάματο, στο τέλος του μηνός, παντού μοιράζεται”
ΥΓ. Σταμάτη μου, άμα σου πω ότι πάνω από το μισό θέατρο ευχαριστηθήκαμε που τα ‘χωσες στον Κυριάκο δεν θα είναι ψέμα …Τον Αλέξη τον αγαπάμε με τα κομματικά του βάσανα πακέτο. Για το ΚΚΕ έχουμε στοργή και προδέρμ… Ξέρεις εσύ. Η Φώφη σωστά αόρατη. Λίγη στέκα από Μενδωνη, μου έλειψε, δεν λέω )
*Δημοσιογράφος,ΕΣΗΕΑ, τ. Πρόεδρος ΕΔΟΕΑΠ
