Τίποτε δεν είναι εύκολο

Ήδη, μετά την διπλή τοποθέτηση του ΥΠΕΞ της πΓΔΜ Νικολά Ντιμιτρόφ και του διαμεσολαβητή του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς με αντικείμενο «την ταυτότητα» των βορεινών γειτόνων μας την στιγμή που η Ελληνική θέση καταλήγει να αγκυρώνεται στην λύση-πακέτο, η συζήτηση γύρω από το ονοματολογικό έχει πάει πίσω.

Ήρθε και το συλλαλητήριο της Αθήνας, με όλο και περισσότερες πλευρές να συνωθούνται για να δώσουν πολιτικά το «παρών» – μετά την Ν.Δ. την δισυπόστατη παρουσία, είχαμε και το μικρό πλην εμβληματικό «Πράττω» του Νίκου Κοτζιά να τοποθετείται υπέρ της συμμετοχής, ενώ πριν λιγότερο από δυο βδομάδες «κύκλοι του ΥΠΕΞ» παραλλήλιζαν την θέση της Εκκλησίας με εκείνην της Χρυσαυγής, αν και τελικά και η Εκκλησία μετά την Θεσσαλονίκη μετεστράφη και προσήλθε: θαύμα! – και φάνηκε ξεκάθαρα πώς στην υπόθεση αυτή «τίποτε δεν είναι εύκολο».

Θα δούμε, τώρα, πόση ζημιά θα αφήσει πίσω όλη αυτή η εξέλιξη. Να το κοιτάξουμε κατάματα: όλη υπόθεση ανακινήθηκε με πρωτοβουλία – και πίεση – του διεθνούς παράγοντα^. κατά κύριο λόγο των ΗΠΑ, αλλά όταν και το Βερολίνο κατορθώσει να αποκτήσει Κυβέρνηση θα διαπιστώσουμε ότι και η Γερμανική πίεση για τα Δυτικά Βαλκάνια είναι κεντρικής σημασίας. Αν, δε, ο Αμερικανικός παράγων «κοιτάζει» προς ΝΑΤΟ για λόγους αμυντικής σταθεροποίησης, ο Γερμανικός θέτει πολύ πιο κεντρικά την διάσταση ΕΕ για τα Δυτικά Βαλκάνια, συνολικά. (Άλλωστε, ενώ ο καλός εκείνος Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ όταν ξεκινούσε την θητεία του έθετε ως μια από τις κατευθυντήριες το «όχι άλλη διεύρυνση σ’ αυτήν την 5ετία», τώρα όλοι ετοιμάζουν για τον Μάϊο πυρετωδώς την Κορυφή της ΕΕ «27» – «6» Δυτικών Βαλκανίων. Χώρια που οι διεργασίες Berlin+, δηλονότι συντονισμού ΕΕ/ΝΑΤΟ, προχωρούν επίσης) . Και στις δυο διαστάσεις, η πτυχή απώθησης της Ρωσικής παρουσίας στην γειτονιά μας – αμυντικής/πολιτικής και οικονομικής/επενδυτικής – είναι ευδιάκριτη.

Προσέξτε τώρα, γιατί κάνουμε λόγο για «ζημιά» που θα μπορούσε να αφήσει πίσω αυτή η διαδικασία. Μέχρι σήμερα, με τι διάφορες τοποθετήσεις που κορυφώθηκαν στην συνάντηση Τσίπρα – Ζάεφ στο Νταβός, έδειχνε να επαναλαμβάνεται εκείνο που γνώρισαν «οι ξένοι» από την Κυβέρνηση Τσίπρα με τις παράδοξες ισορροπίες της: δεν – ΔΕΝ – αναλαμβάνει να δώσει κάθε φορά ένα αποτέλεσμα, αλλά να κάνει μια προσπάθεια. Αληθινή προσπάθεια, αλλά με όρια την κατάσταση στην χώρα. Αυτό ήταν που κέρδισε στην ριζοσπαστική-πλην-σταδιακά-προσγειωμένη Αριστερά του Τσίπρα την ιδιότυπη παραδοχή, εν τέλει ένα είδος σεβασμού των Ευρωπαϊκών ηγεσιών: σε μερικά έλεγε (επώδυνα, αταίριαστα με το προφίλ του) «αυτό θα γίνει»^. σε άλλα επέμενε «αυτό δεν περνάει, δεν γίνεται»^. σε κομβικής σημασίας σημεία έλεγε «δεν νομίζω ότι περνάει, αλλά θα το παλέψω – αν βγει πέρα, καλώς^. αν δεν βγει χάνω κι εγώ, χάνετε κι εσείς». Έτσι έτρεξαν οι διαδοχικές φάσεις των διαπραγματεύσεων με την Τρόικα/με τους «εταίρους». Έτσι προχώρησε – και σταμάτησε – η διαπραγμάτευση περί το Κυπριακό.

Αυτή την φορά, στην διαπραγμάτευση που οδήγησε/οδηγεί ο Νίκος Κοτζιάς, έχει εντελώς κρίσιμη σημασία τι έχουμε πει ότι θα επιχειρήσουμε να κάνουμε. Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα προσεγγίζοντας π.χ. το Ισραήλ έμαθε (ελπίζουμε να έμαθε, πάντως…) τι σημαίνει silent undertakings, τι σημαίνει δίνω σιωπηρές διαβεβαιώσεις. Στο Μακεδονικό τίποτε δεν είναι εύκολο – αυτό το ξέραμε (ή: θάπρεπε να το έχουμε συνειδητοποιήσει…) ευθύς εξαρχής. Αυτό το σιωπηρές διαβεβαιώσεις έδωσε η Ελληνική πλευρά προς το διεθνές σύστημα και τι, τώρα, θα κατορθώσει να υποστηρίξει προς την κοινή γνώμη της «μετά τα συλλαλητήρια» θα κριθεί τι όφελος και τι ζημία θα μείνει πίσω. Για κάθε πολιτικό παίκτη. Αλλά και για την χώρα στο σύνολό της.