Την στάση της Τουρκίας στην διαχείριση του προσφυγικού κύματος. την συμπεριφορά της στην οργάνωση και λειτουργία των διακινητών στα περάσματα του Αιγαίου. την δυνατότητα να γίνεται ο (υποτυπώδης) έστω έλεγχος του καθεστώτος που πρόσφυγα επιτόπου, επί Τουρκικού εδάφους.
Ενώ όμως εμείς – δηλαδή η Ελλάδα: όχι απλώς η Κυβέρνηση Τσίπρα/Κοτζιά/Καμμένου, μην το παραβλέπουμε αυτό – φαντασιωνόμασταν μια συγκροτημένη παρέμβαση της “Ευρώπης” (μαζί με εμάς) απέναντι στην Τουρκία (και τον, σε προεκλογική τροχιά 1ης Νοεμβρίου και με την τραγωδία των βομβιστών αυτοκτονίας νωπή, Σουλτάνο Ερντογάν), μας προέκυψε “πρόβλημα Αιγαίου”. Ευθέως. Και μάλιστα απ’ εκεί που ο Αλέξης Τσίπρας προσδοκούσε την μεγαλύτερη στήριξη – από την Άνγκελα Μέρκελ, η οποία είχε δείξει την πιο ανθρώπινη και πιο συγκροτημένη στάση στο προσφυγικό. Όμως… οι ψήφοι είναι ψήφοι. Κι έτσι, από πλευράς Μέρκελ είναι που ξεκίνησε η “ιδέα” για από κοινού δράση δυνάμεων Ελλάδας-και-Τουρκίας στο Αιγαίο για έλεγχο των διακινητών προσφύγων. Με την παρατήρηση, απο δίπλα, ότι… οι δυο χώρες είναι σύμμαχοι-μέλη του ΝΑΤΟ (Δεν σας θυμίζει την στάση του διεθνούς παράγοντα στο Κυπριακό;).
Με το Λιμενικό, ή/και την Ακτοφυλακή, ή/και το Ναυτικό (λεπτομέρειες δεν δίδονταν…) των δυο χωρών σε κοινή δράση. Η Αθήνα αντέδρασε και με καθυστέρηση καθώς κατελήφθη εξαπίνης, αλλά και νευρικά – εν μέρει πετώντας την μπάλα στην εξέδρα δια του ΥΠΕΞ (ότι δεν διανοείται την χρήση στρατιωτικών μέσων απέναντι στους πρόσφυγες – λες και αυτό ήταν το ζήτημα!). Από πλευράς Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πήγε να ξεκινήσει αλλιώς το πράγμα – βλέπετε, Εκπρόσωπος Τύπου του Γιουνκέρ είναι ο Μαργαρίτης Σχοινάς… – αλλά ο “δικός μας άνθρωπος” Γιουνκέρ ξεκαθάρισε ενώπιον του Ευρωκοινοβουλίου ότι δεν βλέπει λόγο να μην υπάρξει ναυτική συνεργασία των δυο χωρών Έκλεισε η σειρά παρεμβάσεων με τον Εκπρόσωπο της Γερμανικής Κυβέρνησης Στέφφεν Ζαϊμπερτ να ζητά “συντεταγμένη κατάσταση στα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας”, υπενθυμιζοντας μάλιστα την ευθύνη της Ελλάδας για την φύλαξή τους (αχνή μνήμη των τοποθετήσεων της Ουγγαρίας, προ εβδομάδων, της Αυστρίας παλιότερα).
Σε όσους απο ελληνικής πλευράς, εξηγούσαν ότι το Αιγαίο δεν είναι εύκολη υπόθεση, ότι υπάρχουν τουρκικές διεκδικήσεις, ότι λειτουργεί η μνήμη των Υμίων και των γκρίζων ζωνών και τα 6/12 μίλια, δινόταν – ακόμη παρασκηνιακά… – η απάντηση ότι τα περάσματα σε Λέσβο, Χίο, Σάμο, Κω είναι λιγότερο από 6 μίλια.! Οπότε ζήτημα διεκδικήσεων και αντιδικίας των δυο πλευρών δεν τίθεται. Είναι να ελπίζει κανείς ότι απο το ΥΠΕΞ θύμισαν στον Αλέξη Τσίπρα, κατά τις εντατικές του επαφές με την Ανγκελα Μέρκελ, ότι υπάρχει το ζήτημα των “βραχονησίδων” (rocks with goats on them κατά την Αμερικανική διατύπωση, πριν δυο δεκαετίες…) και των γκρίζων ζωνών. Και ότι, πριν αρχίσει το τωρινό προσφυγικό ρεύμα προς Λέσβο και Κω, καραβιές έφθαναν απο Τουρκία στην Λέρο, στις μέσα Κυκλάδες, ακόμη και στην Εύβοια.
Δεν χρειάζεται να πάσχει κανείς από “εθνική παράνοια” για να δει στο βάθος – όχι, δε, σε χρόνο τελείως μακρυνό… – καραβιές επιμελημένα διακινούμενων μεταναστών/προσφύγων (τι ειναι οι Αφγανοί, αλήθεια;) από το τραγικό ανθρώπινο απόθεμα των 2 εκατομμυρίων που υπενθυμίζει ότι “διαθέτει” στο έδαφός της η Αγκυρα, να καταλήγουν όπου στο Αιγαίο κριθεί απο την Άγκυρα πρόσφορο.
