Δεδομένο πρώτο: ο Νίκος Δένδιας δεν είναι φανφαρόνος. Αντιθέτως, αν και άργησε μερικούς μήνες να αισθανθεί άνετα στο –αναμφίβολα βαρύ- κοστούμι του υπουργού Εξωτερικών, ο ίδιος πλέον μετρά τις κουβέντες του και δεν λέει τίποτα περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Κατά συνέπεια, όσο κι αν προφανώς φιλοτεχνεί προφίλ με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα, η «είδηση» από την κοινοβουλευτική του παρουσία προχθές δεν ήταν τόσο το πώς εξώθησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο να διαγράψει τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, αλλά μία φράση που χρησιμοποίησε κατά την διάρκεια της «έκρηξής» του: όταν, δηλαδή, είπε ότι πρέπει όλοι να σοβαρευτούν γιατί η Ελλάδα αντιμετωπίζει «εθνική απειλή».
Δεδομένο δεύτερο: είναι γνωστό, όσο κι αν στην δημόσια σφαίρα όλα «βαφτίζονται» ως «προκλήσεις» των Τούρκων, ότι οι γείτονές μας προαναγγέλλουν πολύ ξεκάθαρα τί θα κάνουν. Ελάχιστες φορές έχουν πραγματικά αιφνιδιάσει, σε σημείο τέτοιο που είναι απορίας άξιον πώς κάποιοι στην Αθήνα αιφνιδιάζονται διαρκώς ή εκπλήσσονται δυσάρεστα από ήδη προαναγγελθείσες πρωτοβουλίες ή τακτικές κινήσεις. Προχθές, λοιπόν, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ξεδίπλωσε για μία ακόμη φορά τη σκέψη του, δείχνοντας να τηρεί την συνήθεια των Τούρκων να προαναγγέλλουν τις κινήσεις τους ή, τελοσπάντων, να σκέφτονται ανοιχτά: ο επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας, λοιπόν, επισήμανε πως η Άγκυρα πάντα επιστρέφει «στο πεδίο της μάχης» όταν αποτυγχάνει η διπλωματία. Επισήμανε, δε, πως η τακτική έχει ως εξής: πρώτα αποτυγχάνει η διπλωματία, μετά η Τουρκία επιστρέφει στο πεδίο με στόχο μετά «να επιστρέψουμε στη διπλωματία». Σε απλά ελληνικά, όταν οι συζητήσεις της Τουρκίας με τους γείτονές της δεν πάνε καλά, τότε η ίδια αναπτύσσει στρατιωτικού τύπου δραστηριότητα ή προβαίνει σε χειροπιαστές κινήσεις δημιουργίας τετελεσμένων και στη συνέχεια επιστρέφει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων βάζοντας στη συζήτηση και αυτά τα τετελεσμένα.
Αν δούμε, λοιπόν, τί ακριβώς συμβαίνει αυτό τον καιρό με το γαλλικό ερευνητικό σκάφος και τις παρενοχλήσεις του από τουρκικά πολεμικά πλοία εντός της περιοχής που η Ελλάδα έχει ανακηρύξει ως ΑΟΖ, τότε δημιουργούνται εύλογες απορίες: μήπως, για παράδειγμα, ο Τσαβούσογλου με την δήλωση περί επιστροφής «στο πεδίο της μάχης» ουσιαστικά προαναγγέλλει κάποια «χοντρή» πρόκληση σε βάρος της χώρας μας; Και μήπως ο Νίκος Δένδιας ειδικώς και η κυβέρνηση γενικώς ξέρουν κάτι επ’ αυτών; Άλλωστε, είναι γνωστό πως εδώ και καιρό, η Τουρκία προσπαθεί να «σύρει» την Ελλάδα στο τραπέζι των διμερών διαπραγματεύσεων, κάτι που η χώρα μας αρνείται. Μήπως, λοιπόν, τώρα που «απέτυχε η διπλωματία», οι Τούρκοι ετοιμάζουν «κάθοδο στο πεδίο» για «να επιστρέψουν στη διπλωματία» μετά;
Οι ενδείξεις πως βρίσκόμαστε σε μία απολύτως ασυνήθιστη και εντόνως επικίνδυνη περίοδο είναι πολλές και «κραυγάζουν». Πέρα και πάνω, λοιπόν, από κομματικές αντιπαραθέσεις και μικροκομματικές σκοπιμότητες, ίσως θα ήταν η ώρα, αν όντως η Ελλάδα διέρχεται μία τόσο κρίσιμη περίοδο, να συζητήσουν όλα τα θέματα κεκλεισμένων των θυρών στο Προεδρικό Μέγαρο οι πολιτικοί αρχηγοί. Αν όχι τώρα, πότε;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
